Maandag 9 maart werd bekend gemaakt dat heel Italië op slot gaat. Deze maatregel is nodig om de verspreiding van het coronavirus te beperken. Waar universiteiten, musea, bioscopen en theaters al gesloten waren, wordt met deze nieuwe maatregelen ook het reisverkeer enorm beperkt. Naar buiten mag alleen wanneer je gaat werken, om gezondheidsredenen of in gevallen van nood.

Via deze pagina zal ik jullie op de hoogte houden van mijn eigen ervaringen van deze lockdown vanuit de havenstad Salerno. De posts die ik schrijf op de Facebookpagina van Salerno Travel, zal ik hier verzamelen zodat het overzichtelijk is en het leest als een soort dagboek.

Felicia Giordano

Dag 1 – 10 maart 2020

Het is dag 1 van de lockdown en het voelt nog allemaal onwennig. In de ochtend plaats ik onderstaande video op de Facebookpagina van Salerno Travel.

Dag 1 sluit ik vervolgens af met onderstaande post.

Waar andere delen van Italiē al op slot waren gegooid, kwam ik er vandaag zelf achter wat een lockdown nu precies inhoudt. Het is een beetje een onwennig gevoel en het voelt een beetje alsof je ongehoorzaam bent wanneer je toch de deur uitgaat. Ik heb dan ook aardig wat berichten ontvangen met de vraag hoe de situatie in Salerno momenteel is. Vanmorgen heb ik daarom een kort filmpje geplaatst waarin ik vertelde over de situatie op deze eerste ochtend na de bekendmaking van deze nieuwe maatregel. Daarnaast heb ik me ingelezen over wat dit alles nu precies inhoudt, wat wel en niet mag/de bedoeling is. 👇🏼

❗️Waar het eigenlijk op neerkomt is: Blijf binnen❗️
Dat is natuurlijk heel simpel gezegd, maar wel waar het in de kern allemaal om draait.

Uiteraard zul je op een gegeven moment toch echt naar buiten moeten, zoals ik vanmorgen bijvoorbeeld heb gedaan om de nodige boodschappen in te slaan. Maar ook wanneer het gaat om hondenbezitters en mensen met kinderen, zullen die van tijd tot tijd toch echt even naar buiten moeten.

🔅 Het is toegestaan om de woning te verlaten maar wordt er wel nadrukkelijk gezegd om dit enkel te doen wanneer dit ÉCHT noodzakelijk is. 

🔅Het is belangrijk dat hierbij geen groepen gevormd worden. Dit vormt namelijk een groot risico en is daarom verboden. Deze worden door de politie uit elkaar gehaald en je riskeert bovendien een boete. 

🔅In supermarkten, barretjes en andere winkels die open zijn gelden bepaalde regels. Zo moet er een meter afstand tussen de personen zijn en zijn er slechts kleine hoeveelheden mensen per keer toegestaan. 

🔅Scholen, theaters, bioscopen, musea, archeologische parken etc. zijn al enige tijd gesloten. 

Het is aanpassen. Het betekent dat je je sociale leven even op nul moet zetten maar wel met de hoop dat hiermee het grote probleem opgelost zal worden. Daar moet je iets voor over hebben en daarnaast is dit slechts tijdelijk. Daarnaast moet je beseffen dat het niet alleen om je eigen gezondheid gaat, maar ook om dat van anderen.

Ik kan me dan ook enorm verbazen over mensen die deze hele situatie niet serieus nemen en er zelfs een grapje van maken. Wanneer ik zie dat Rutte na zijn oproep om geen handen meer te schudden vervolgens toch de hand wil schudden en daar zelf behoorlijk om moet lachen, begrijp ik dat niet iedereen de ernst van de situatie begrijpt. Dit werd ook nog eens bevestigd door een aantal berichten van een behoorlijk laag niveau die ik vandaag voorbij heb zien komen 🤦🏼‍♀️

Neem de maatregelen die in Italië zijn genomen serieus. Om de woorden van Isaac van Aggelen (Rome) te gebruiken: “Leer van de ‘fouten’ die Italië heeft gemaakt en probeer zo veel mogelijk thuis te blijven. Ga niet naar overvolle plaatsen met de gedachte: “Ach, ik krijg het toch niet” of “Wat maakt het uit”. Kijk naar wat hier gebeurt en voel jezelf verantwoordelijk voor je medemens.” 

Dag 2 – 11 maart 2020

Hoewel het pas 12 uur is, voelt het alsof ik er al een hele dag op heb zitten. Ik ben altijd vroeg op en ook vanmorgen was ik dan om 6 uur al actief. Toen de eerste zonnestralen de kamer binnenkwamen, was het duidelijk dat ook vandaag weer een zonnige dag zou worden met een vreemd randje. 

Na de korte uitstap in de ochtend, ben ik gister de rest van de dag braaf in huis gebleven. Het binnenblijven zelf is voor mij geen probleem. Dat ik iemand ben die normaal gesproken per dag bekijkt wat voor boodschappen er gehaald moeten worden, is nu echter wel een probleem. Hoewel ik gister al het een en ander in huis had gehaald, ontbraken er toch nog wat dingen waardoor ik weer de deur uit zou moeten. Zoals ik gister ook schreef, is het ook gewoon toegestaan om de deur uit te gaan onder bepaalde omstandigheden. Het belangrijkste is dat er geen groepen gevormd worden. 

Ervan uitgaande dat ik alles prima begrepen had, ging ik vanmorgen samen met Freddy de deur uit om nog wat boodschappen te halen. Blijkbaar ging ik hier direct de mist in. Alleen de deur uitgaan is namelijk geen probleem, doe je dit samen, ontstaat er wél een probleem. Of dit echt helemaal waar is, durf ik trouwens niet met zekerheid te zeggen door de tegenstrijdige berichten die ik krijg. De een zegt namelijk dat met z’n tweeën een ommetje maken geen probleem is en dit gewoon mag, de ander zegt dat het enkel is toegestaan om je alleen door de straten van de stad te begeven wanneer dit nodig is. Met het idee om beiden even wat frisse lucht te happen, de benen te strekken en direct wat boodschappen te halen, waren wij ons in elk geval van geen kwaad bewust. 

Terwijl de hardlopers links en rechts om ons heen holden, mensen genoten van het zonnetje en twee oude mannen op een bankje zaten te kaarten, werden wij door de carabinieri aangehouden en onderworpen aan een vragenvuur. Vervolgens werd er gevraagd om een ID en het certificaat van Autocertificazione (het formulier dat je in moet vullen en bij je moet hebben wanneer je de deur uitgaat. Te downloaden hier). Na nog wat terechtwijzingen (onder andere “Voor boodschappen mag er maar 1 persoon per huishouden de deur uit.”) mochten we verder lopen en konden de boodschappen gehaald worden. Na het bezoek aan de supermarkt zijn we uiteraard direct weer terug naar huis gegaan. 

Om dit mee te maken, is op zijn zachts gezegd vervelend. Ik begrijp de maatregelen en ben ik mij ervan bewust wat dit betekent voor mijn eigen sociale leven. Ik respecteer de regels en probeer mij daar zo goed mogelijk aan te houden. De sfeer die dit echter met zich brengt, is behoorlijk onaangenaam en het idee dat je op dit moment niet vrij bent om een paar passen buiten de deur te zetten, is geen pretje. Het is even niet anders en houd ik in gedachten dat het uiteindelijk allemaal voor het goede doel is en ik ook rekening moet houden met de gezondheid van mijn medemens.

Ik heb inmiddels de boodschappen in huis die ik nodig had en hoef voorlopig de deur niet meer uit. Voor wanneer het weer nodig is, print ik alvast het formulier uit en ga ik, om problemen en discussies te voorkomen, gewoon alleen. 
Maar voor nu, blijf ik thuis. Io resto a casa. 

Dag 3 – 12 maart 2020

Io resto a casa. 

Ik blijf thuis. 
Een uitspraak/hashtag die al dagenlang wordt gebruikt maar nog niet door iedereen werd toegepast of begrepen. Gisteravond zijn er nieuwe maatregelen bekendgemaakt en hiermee wordt de bewegingsvrijheid weer een stukje beperkter. Alle winkels, bars en restaurants die voorheen tussen bepaalde tijden nog open mochten zijn en aan strenge voorwaarden moesten voldoen, moeten nu helemaal dicht. Supermarkten en apotheken blijven wel beperkt open en wordt de bevoorrading gegarandeerd. 

Naar buiten gaan voor een ommetje of om de kinderen even te laten spelen (zoals aangegeven in de eerste berichtgeving dat dit wél was toegestaan) kun je beter vermijden. Wanneer je geen geldige reden hebt om buiten te zijn (en een frisse neus halen is dus GEEN geldige reden) riskeer je een boete of een aanklacht. Blijf dus gewoon thuis!  Iets wat ik dus voorlopig zal moeten doen. Geen plaats voor Nederlandse nuchter- en luchtigheid op dit moment en de regels maar aan mijn laars lappen maar juist volledig respect voor de maatregelen die dit land neemt. Het land waar ik van hou.

Toegegeven, het voelt wat raar en onwerkelijk om op deze mate in je vrijheid beperkt te worden. Het enige dat ik kan doen, is mij erbij neerleggen en mezelf eraan herinneren dat het zo weer voorbij is, het nu niet enkel om mij gaat maar om de gezondheid van de bevolking en dat we hier allemaal in hetzelfde schuitje zitten. 

Bovendien: ik heb genoeg te doen en maak er het beste van! Ik ben bezig met het selecteren van foto’s voor bij verschillende artikelen, foto’s voor in de Citywalk Salerno die ik schreef voor Ciao tutti en werk ik verder aan de nieuwe gids over Salerno.

Want mensen: dit gaat voorbij! Wanneer dit straks voorbij is, zal de zon nog warmer aanvoelen, zullen de straatjes van het historisch centrum nog feller gekleurd lijken en de zal de heerlijke zilte zeelucht nog intenser ruiken. Ik bereid me daar dus op voor en focus mij op wat ik wil en moet doen. Straks wanneer deze lockdown voorbij is en de strijd is gestreden, hoop ik velen van jullie te mogen verwelkomen in het prachtige zuiden.

Zoals aangegeven werk ik gewoon verder en denk ik aan wat ik op dit moment vooral wél kan doen in deze beperkte omstandigheden. Een van deze dingen is de verkoop van de reisgidsen via de website. Door de enthousiaste reacties vorige week op de actie waarbij beide digitale voor €9,99,- besteld konden worden én een aantal berichten na afloop van deze actie met de vraag of men het alsnog voor die prijs kon krijgen (uiteraard, ik ben de moeilijkste niet) verleng ik deze actie met nog een week! Het enige dat je hoeft te doen, is het bestelformulier in te vullen van één van deze gidsen en je ontvangt een automatisch bericht in je mail voor de betaling. Voor wie interesse heeft, neem een kijkje op de pagina van de reisgidsen.

“Rimaniamo più distanti oggi, per riabbracciarci domani. Fermiamoci oggi, per correre più veloci domani. ” – Giuseppe Conte

Dag 4 – 13 maart 2020

Na gister de hele dag in huis te zijn gebleven, breekt vandaag weer een nieuwe dag aan die voor mij niet veel anders zal zijn. Voor veel mensen blijkt het echter een moeilijke opgave om binnen te blijven, te horen aan de geluiden die van buiten komen. In de straat hoor ik vroeg in de ochtend dan ook al voortdurend scooters en auto’s voorbijrijden (wat kan omdat er uiteraard mensen zijn die moeten werken, de winkels van voorraad moeten voorzien etc.). Een paar uur later is het echter gewoon druk in de straat, zijn er mensen aan praten/schreeuwen en lachen. Wanneer ik vanaf het balkon een blik naar buiten werp, zie ik tot mijn verbazing groepen mensen rustig door de straat wandelen, wél bijna allemaal voorzien van een maskertje. Ook op social media zie ik van verschillende mensen uit de omgeving dat ze gewoon buiten zijn (met of zonder geldige reden) maar ik waag me er voorlopig niet aan. De ervaring van een paar dagen geleden heeft indruk gemaakt en zal ik voorlopig dus niet zomaar voor een wandeling naar buiten gaan. Daarnaast heb ik van verschillende mensen gehoord dat de controles nog strenger zijn geworden en hoor ik, terwijl ik dit schrijf, een waarschuwende boodschap door de straat galmen afkomstig uit een politiewagen.

Het verbaast me dat er mensen zijn die het niet zo nauw nemen met de geldende maatregelen. Maar ook de ontwikkelingen in Nederland verbazen mij en vraag ik mij af hoelang het gaat duren voordat ook daar alles op slot gegooid zal worden. De berichten van mensen die ik op social media voorbij zie komen waaruit blijkt dat men de ernst van de situatie nog steeds niet helemaal heeft begrepen, waarbij men niet beseft dat wij allemaal stuk voor stuk verantwoordelijk zijn, frustreren mij enigszins. Eerlijkheid wil echter dat ook ik een paar weken geleden anders tegen de situatie aankeek. Ik had ook niet door hoe ernstig deze situatie was en hoe belangrijk het is om je aan de getroffen maatregelen te houden, ook al lijken deze in jouw ogen overdreven.

Het is namelijk niet zo dat enkel de personen die behoren tot de benoemde risicogroepen verantwoordelijk zijn om voor hun eigen gezondheid bepaalde situaties uit de weg te gaan. Nee, wij allemaal zijn verantwoordelijk. Verantwoordelijk voor elkaar. Dus ja, het is echt enorm vervelend dat evenementen, afspraken etc. worden geannuleerd, dat je sociale leven opeens een stuk minder leuk gaat zijn, maar het is slechts tijdelijk. Het is geen ramp en wanneer je jouw sociale leven voor nu eventjes opoffert, kun je er straks dubbel en dwars en zonder zorgen van genieten. Die twee of drie weken zijn te overzien en besef dat je hiermee een verschil kunt maken, hoe klein dit ook mag zijn. 

Al eerder schreef ik dat het thuis zitten zelf op zich geen probleem voor mij is. Natuurlijk wil ik dolgraag de stad in, plekken bezoeken, foto’s schieten en weer nieuwe inspiratie opdoen, maar feit is dat ik gewend ben om veel achter de computer te zitten en te lezen, nieuwe projecten uitwerken, stukken schrijven. Zulke werkdagen onderbreek ik normaal gesproken voor een wandeling om mijn hoofd leeg te maken en ruimte te maken voor nieuwe ideeën. Iets wat nu dus even niet kan. Maar straks ga ik daar nog meer van genieten dan ik normaal al deed. 

Ondertussen schrijf ik vrolijk verder aan nieuwe publicaties en wandel ik op papier, zonder masker en zonder controles, alsnog door de karakteristieke straatjes van Salerno. 

In onderstaand artikel vind je alvast wat leuke tips voor het mooie Salerno!

10 x wat je absoluut in Salerno moet doen

Dag 5 – 14 maart 2020

Het is een heerlijke morgen, het zonnetje schijnt en de temperatuur is aangenaam. Hoewel de gouverneur van Campanië gisteravond in een boodschap nog strengere maatregelen heeft aangekondigd, is het in de straat toch aardig druk deze ochtend. 

Gisteravond reed er een politiewagen rond met de mededeling dat de straten gedesinfecteerd zouden worden en werd er nogmaals benadrukt dat we binnen moeten blijven. Dat dit binnenblijven écht moet, werd later nog eens extra benadrukt door Vincenzo De Luca (gouverneur van de regio Campania). Duidelijk zwaar geïrriteerd zei De Luca dat het hoofd er niet alleen is om de oren uit elkaar te houden maar ook om de neuronen met elkaar te verbinden. Hij zei dit omdat mensen de maatregelen niet serieus nemen en dreigt met 15 dagen verplichte quarantaine wanneer je buiten rondloopt en geen geldige reden hebt. Haal je het dan in je hoofd om alsnog naar buiten te gaan, staat er een zware boete op. Hij kon er dan ook met zijn hoofd niet bij dat er mensen zijn die op hun gemak op de boulevard gaan zitten om van het mooie weer te genieten. Dat mag dus niet, of je nu afstand houdt of niet, je moet binnen blijven.

Van verschillende kanten hoor ik verhalen over mensen die boetes van wel €5.000,- hebben ontvangen omdat ze zich in een andere gemeente bevonden dan waar ze resident zijn en voor hun aanwezigheid geen geldige reden hadden. Met zulke verhalen die de ronde doen, denk je wel twee keer na voordat je naar buiten gaat.  

De situatie begint met de dag vreemder aan te voelen en weet ik eigenlijk niet eens wat ik ervan moet vinden. Ik merk uit reacties uit Nederland dat men de situatie wel iets serieuzer is gaan nemen, maar sommigen schijnen dit alles wat er gebeurt én mijn reacties en gevoelens hierop maar overdreven en hysterisch te vinden. Ik begrijp dat het niet helemaal goed voor te stellen is hoe dit is, maar wanneer je echter midden in zo’n situatie zit, dat je gewoon echt niet zomaar de deur uit mag en dit voor nu jouw realiteit is, voelt het raar en nog steeds onwennig. 

Daarom was het mooi toen gisteravond om 18:00 uur de balkonnetjes in de straat gevuld waren. Mensen kwamen naar buiten, we hadden namelijk een afspraak. Op social media was opgeroepen om om 18:00 uur samen het volkslied te zingen. Hier in de straat was het volkslied ver te zoeken maar begon het buurmeisje aan de overkant vol enthousiasme aan een concert en heeft voor iedereen een paar liedjes gespeeld en gezongen. Verderop werd er getrommeld, er werd naar elkaar gezwaaid en buren maakten een praatje met elkaar. Er was een sfeer van saamhorigheid. We zitten namelijk allemaal in hetzelfde schuitje. We doen dit voor elkaar maar we doen dit vooral samen. Dus dan mag je mij dramatisch of hysterisch noemen maar toen een uur later een van de andere buren ook nog eens zijn versterker had aangesloten en voor de hele buurt een nummer zong dat ging over een innige omhelzing, kwam dat wel eventjes binnen. 

Het vrolijk gekleurde spandoek met de tekst ‘Andrà tutto bene’ (alles komt goed) dat aan het balkon aan de overkant wappert, schittert in het voorjaarszonnetje en steekt mij en andere buurtbewoners in deze periode een hart onder riem. 

Dag 6 – 15 maart 2020

Ik vind het wel op zijn plek om eerst iedereen te bedanken die in de afgelopen dagen zo enorm met mij en de rest van het Italiaanse volk meeleeft. Ik probeer dan ook om ieder bericht te beantwoorden, een antwoord te geven op de comments die worden achtergelaten onder de posts op de verschillende social media kanalen. Het zijn er best veel dus mocht ik er eentje over het hoofd hebben gezien, is dat zeker niet bewust!

De afgelopen dagen heb ik van verschillende personen berichten ontvangen waarin zij mij bedankten voor het delen van deze ervaring. Zij voelden zich gewaarschuwd en troffen daarom in hun land al de nodige voorzorgsmaatregelen. Het is voor mij enorm fijn om mijn eigen ervaring te kunnen en mogen delen via deze weg, maar ik vind het nog fijner om te weten dat mensen er ook iets mee kunnen. Ook wil ik zeggen dat ik het enorm goed vind dat veel Nederlanders ervoor gekozen hebben om vrijwillig thuis te blijven, zonder dat dit opgelegd is. Ik kan dit alleen maar aanmoedigen en vind het geweldig om te zien dat men deze beslissing neemt zonder dat dit vanuit de regering komt. Men begint de ernst van de situatie in te zien. Ik ben ervan overtuigd dat dit voor nu de enige oplossing is om een einde te maken aan de verspreiding van dit virus zodat we ons straks in alle vrijheid weer kunnen bewegen. 

Ook dag 6 in lockdown belooft weer een mooie zonnige dag te worden en is het voor de verandering stil op straat deze morgen. Dit verbaast mij niet aangezien het zondagochtend vroeg altijd rustig is in de stad, maar zal het vooral straks in de middag even pittig worden. Op mooie dagen zoals deze, is het voor onder andere de Salernitanen namelijk een gewoonte om naar de boulevard te gaan voor een wandeling met het hele gezin. Hoe gek dit ook mag klinken, maar ik hoop oprecht dat op deze zonnige middag de boulevard er verlaten bij zal liggen en iedereen de regels zal respecteren. 

Waar het wel erg druk is, is op de app. Daar regent het namelijk de hele dag door berichtjes. De quarantaine bevordert de creativiteit en ontvang ik de hele dag door geestige video’s en plaatjes waar ik zelf ook hartelijk om kan lachen. De grappen gaan uiteraard niet over het virus zelf, maar onder andere over de manier hoe wij op 3 april de quarantaine uit zullen komen (denk aan alle vrouwen die nu voorlopig niet naar de schoonheidsspecialist kunnen voor de nodige behandelingen of mensen die niet naar de sportschool kunnen), honden die te huur worden aangeboden zodat je even naar buiten kunt en Vincenzo De Luca die met nóg strengere maatregelen komt zoals het sluiten van alle balkons. Dit zorgt voor het nodige vermaak en zorgt ervoor dat er in deze periode ook gewoon gelachen kan blijven worden. 

De afspraakjes op het balkon blijven in trek en is het iets waar mensen naar uitkijken. Het is een manier om met elkaar in contact te blijven, elkaar een hart onder de riem te steken. Gisteren waren er op social media dan ook verschillende oproepen om wederom om 18:00 uur op het balkon te gaan staan en gezamenlijk een nummer te zingen. Hier in de straat gebeurde er in eerste instantie niets. Echter, een paar minuten over zes galmden plotseling de klanken van een voor mij wel heel bekend nummer door de straat. Ik twijfelde geen moment en pakte mijn telefoon om dit te op te nemen (te vinden op mijn Facebookpagina) terwijl de tranen plots over mijn wangen rolden. De muziek die door de straat klonk, was van de film La vita è bella (Het leven is mooi). In deze oorlogsfilm komen Guido en zijn vrouw Dora beiden in een concentratiekamp terecht waar zij van elkaar worden gescheiden. Guido krijgt het voor elkaar om via een platenspeler ‘hun’ nummer af te spelen, dat via de wind haar barak bereikt zodat zij weet dat hij aan haar denkt. Deze film heb ik zelf vele malen gezien en draaide ik geregeld de muziek omdat ik het zo geweldig mooi vond. 

Ik werd daarom enorm geraakt door de keuze van deze muziek en de boodschap die de buurman/vrouw hiermee over probeerde te brengen. De muziek voelde op dat moment daadwerkelijk als een omhelzing, een troost in deze vreemde periode. Want ondanks alles, is het leven mooi. La vita è bella.

Aan alle andere landen die ook in lockdown gaan, wens ik de nodige kracht en sterkte toe. We doen voor elkaar maar vooral mét elkaar. Samen. 

Dag 7 – 16 maart 2020

Waar wij hier in het zuiden van Italië beginnen aan dag 7 in lockdown, ontwaakt Nederland vandaag ook met aangescherpte maatregelen waarmee het dagelijks leven (tijdelijk) wordt stilgelegd. Ik heb het gister al benoemd maar ik bewonder het feit dat veel mensen er vrijwillig al voor hadden gekozen om in quarantaine te gaan en dus binnen te blijven. Nederland ging uit zichzelf al half in lockdown omdat de meeste mensen het allemaal te lang vonden duren eer er drastische maatregelen werden genomen. 

Toch zijn er mensen die het allemaal nog steeds overdreven vinden en het niet helemaal begrijpen en raak ik daar na 6 volle dagen quarantaine toch wel lichtelijk geïrriteerd door. Ik begrijp dat de buitenlucht je juist goed doet en dat het helemaal moeilijk gaat zijn wanneer het voorjaar door begint te breken, de dagen langer worden en het zonnetje zich vaker laat zien. Ook ik zou dolgraag naar buiten willen nu het zonnetje zo heerlijk schijnt en de temperaturen deze week oplopen tot 18 graden. Maar zou jij dat ook doen wanneer je een boete riskeert van misschien wel €5000,-? Gister kreeg ik een video doorgestuurd van een persoon die hier in Salerno op de boulevard liep met zijn hond. Een politiewagen kwam aangereden en vanuit de megafoon werd er geroepen dat de man direct naar huis moest, dat de hond enkel in de buurt van zijn huis uitgelaten mocht worden en de boulevard verboden terrein was. 

Het klinkt heftig en dat is het ook wel een beetje. Maar juist omdat er mensen zijn die denken dat wat zij willen belangrijker is dan de gezondheid van de bevolking, zijn autoriteiten gedwongen zulke strenge maatregelen te nemen. Hoe beter wij ons aan deze regels houden, hoe sneller dit alles voorbij is. Dus ik blijf ook vandaag gewoon weer binnen.

Een vraag die ik meerdere malen heb gehad, is of ik het allemaal wel een beetje volhou. Het is dag 7 en ik ben nog niet doorgedraaid dus dat is een goed teken! Uiteraard is er ook in deze periode gewoon ruimte voor grappen. Zoals ik gister schreef, krijg ik dagelijks een lading binnen via WhatsApp en kan ik sommige video’s en foto’s dan ook enorm waarderen. 
Maar hoe houd je het binnenblijven vol en leuk en hoe vul je deze dagen?

Eerlijk, ik heb me nog geen één moment verveeld. De tijd gaat snel en heb ik soms zelfs het idee dat ik tijd tekort heb om te kunnen doen wat ik wil doen. Ik schreef in een eerdere post al dat ik redelijk gewend ben om achter mijn computer te zitten en te werken. Dat is nu niet anders. In de ochtend sta ik, zoals altijd, vroeg op. Toegegeven, het is nu wel iets later dan gebruikelijk, namelijk tussen 6 en 7 uur. Aangezien ik in de loop van de dag niet naar buiten hoef en dus gewoon door kan gaan met wat ik aan het doen ben, sta ik iets later op.  

Ik heb mijn ochtendritueel dat onder andere bestaat uit meditatie en schrijven in een journal, dus ook dit houd ik gewoon aan. Dit is voor mij een goede manier om mijn dag op een positieve manier te beginnen en ik ben er dan ook echt helemaal klaar voor.  Momenteel werk ik aan verschillende dingen. Al een hele tijd heb ik een lijst met onderwerpen voor te schrijven artikelen (voor mijn eigen website of als gastblogger) dus kies ik daar iedere keer een onderwerp van uit. Ook gebruik ik deze tijd om veel van de tekst voor de reisgids over Salerno te schrijven. Op deze manier heb ik straks wanneer ik weer vrij naar buiten mag, de tekst grotendeels af en kan ik op pad gaan om de laatste puntjes op de i te zetten. Het voelt best vreemd om te schrijven over de stad waar je zit maar waar je je niet door de straten kunt begeven, maar het is voor nu even niet anders. Het schrijfwerk wissel ik af met het luisteren naar inspirerende en leerzame podcasts en heb ik een paar boeken liggen die ik regelmatig opensla.

Daarnaast heb ik het geluk om in quarantaine te zitten met enorm inspirerende, ondernemende en positieve mensen dus ontbreekt het ook niet aan interessante gesprekken en brainstormsessies. Hier ben ik dan ook enorm dankbaar voor en het geeft dagelijks een enorme boost aan motivatie en inspiratie.
Pas in de avond log ik in op Netflix om ter ontspanning een aflevering van een leuke serie te kijken, waarbij ik vaak al weer in slaap val.

Deze tijd van het verplicht binnen zitten, probeer ik dus zo goed mogelijk te benutten. Want ook dit gaat weer voorbij en wanneer dit voorbij is, zal ik weer tijd tekort komen om alle plannen uit te werken die ik in gedachten heb. Ik ben dan namelijk druk met buitenspelen. 

Dag 8 – 17 maart 2020

Terwijl ik dit tik, denk ik terug aan een week geleden toen we begonnen aan dag 1 van de lockdown. Vroeg in de ochtend liep ik toen door de lege straten van de stad, op weg naar de supermarkt. Ik had namelijk geen idee wat ons te wachten stond, hoeveel boodschappen ik in huis moest halen en wat deze lockdown precies zou gaan betekenen. Wie mijn verhalen volgt, kan zien dat ik met het verstrijken van de dagen ook zelf steeds beter ben gaan begrijpen wat deze situatie precies inhoudt en hoe ik me heb aangepast. Uiteraard volg ik het nieuws in Nederland en was ik toch wel enigszins verbaasd over de mededeling van Rutte gisteravond. Laten we voorop stellen dat ik geen expert ben op het gebied van virussen en de bestrijding ervan en dat ik blij ben dat ik niet in zijn schoenen sta en dergelijke beslissingen moet nemen. Maar door te stellen dat een lockdown niet de oplossing is, kan ik je vertellen dat zo’n mededeling knap lullig is om te horen wanneer je al bijna een week binnen zit…Je gaat je afvragen of dit inderdaad wel de beste oplossing is en slaat de twijfel toch even toe. Niet dat er voor mij op dit moment iets verandert, ik zal namelijk gewoon moeten luisteren naar wat er hier wordt gezegd dus zal ik nog wel even binnen moeten blijven.

Vertelde ik eerder nog dat ik na die dagen in quarantaine nog niet ben doorgedraaid, merkte ik gister plotseling dat het toch vreemde dingen met je kan doen. Volledig vrijwillig stelde ik namelijk voor om te gaan koken. Voor wie mij een beetje kent, weet dat dit een mededeling is die met trompetgeschal en een bescheiden applaus vergezeld mag gaan. Maar ik hield mijn woord en, geïnspireerd door Taste Guide Naples die dagelijks een lockdown recept deelt, koos ik ervoor om melanzane alla parmigiana te maken.

Ik maakte een boodschappenlijstje en stuurde Freddy, die snakte naar een wandelingetje, rond 17:00 uur naar de supermarkt. Uiteraard ging hij de deur uit mét een verklaring waarop stond waar hij vandaan kwam, waar hij naar onderweg was en waarom. Op straat was er niemand te bekennen en kon hij zo de supermarkt inlopen. Alles was op voorraad (ook het toiletpapier) of werd op dat moment aangevuld. Tot zijn grote teleurstelling was dit niet het geval voor het schap met de chocola en moest hij genoegen nemen met een pak chocolate chip cookies, dat hij beperkt met de rest heeft willen delen. Verder dus geen paniek of drukte in de straten van Salerno.

Met de boodschappen in huis ging ik vervolgens aan de slag. Ik merkte dat ik dit wel een fijne afwisseling vond aangezien ik de hele dag weer had zitten tikken. De bereiding ging foutloos en ik durf oprecht te zeggen dat het ontzettend smakelijk was! Je moet wat geduld hebben met de bereiding ervan maar het is enorm makkelijk om te maken en het vult goed. Als ik dit kan, kan echt iedereen dit! 

Over het zingen vanaf de balkons: hier is het al een paar dagen stil. Deze actie wordt hier namelijk niet door iedereen gewaardeerd om verschillende redenen. Zo heb ik vernomen dat men het respectloos vindt omdat er mensen sterven of aan het vechten zijn voor hun leven en het geen tijd is om vrolijk met z’n allen te gaan zingen en ‘feesten’. Wat de reden ook mag zijn, toen de buurman/vrouw een paar avonden geleden weer een nummer afspeelde, werd er gedreigd met de politie dus sindsdien is het stil.

Ook vandaag is het weer een heerlijk zonnige dag en het is duidelijk merkbaar dat het warmer wordt. Ook deze dag ga ik gebruiken om mijn gids over Salerno weer meer vorm te geven en schrijf ik enthousiast verder. Het geeft mij energie, hoop en word ik er vrolijk van om weer iets moois te mogen creëren. We gaan er dus weer een mooie dag in quarantaine van maken terwijl het zonnetje speels naar binnen schijnt. 

Even een kleine herinnering: de actie voor de andere reisgidsen loopt nog steeds (beide gidsen voor €9,99,-, info voor betaling vind je in de mail nadat je het bestelformulier hebt ingevuld van een van de gidsen) en wil ik iedereen bedanken die hier al gebruik van heeft gemaakt om mij op die manier in deze vreemde en onzekere periode een hart onder de riem te steken. 

Dag 9 – 18 maart 2020

Even mijn rust pakken. 

Een uitspraak die misschien wat vreemd klinkt uit de mond van een persoon die een week geleden voor het laatst buiten is geweest en voorlopig verplicht binnen zal moeten blijven zitten. Toch werd ik gister door mezelf even teruggeroepen waardoor ik de beslissing nam om het op bepaalde vlakken even iets rustiger aan te doen. 

Ik kreeg namelijk last van hyperventilatie. Wie hier bekend mee is – en ik gok dat dat aardig wat mensen zijn – weet hoe dit voelt. Voor wie dit niet weet: het voelt alsof je keel langzaam wordt dichtgeknepen, je krijgt steeds minder lucht, met als gevolg dat je licht in je hoofd wordt. Wanneer je geen idee hebt wat je overkomt en je hebt de afgelopen dagen alleen maar virus-berichten gelezen waarbij ademhalingsproblemen kenmerkend zijn bij besmetting, kan dit dus gemakkelijk uitmonden in een paniekaanval. In mijn geval geen sprake van een paniekaanval, dat is een periode die gelukkig ver achter mij ligt. Maar het was wel even een wake up call voor mij. Hyperventileren zie ik als een signaal van mijn lichaam om aan te geven dat ik mijn focus en gedachten moet verplaatsen naar andere dingen. 

In mijn voorgaande berichten hebben jullie al kunnen lezen hoe ik omga met deze verplichte quarantaine en dat ik er het beste van maak. Dat is nog steeds het geval en houd ik trouw vast aan mijn dagelijkse schema. Toch was ik afgelopen dagen ook constant nieuwsberichten aan het lezen van zowel Nederland als Italië, live uitzendingen aan het bekijken voor updates, besprak ik de situatie met vrienden en maakte mijn telefoon overuren door de berichten die constant binnenkwamen. Wanneer in de avond de politiewagens door de straat rijden die door de megafoon roepen dat iedereen binnen moet blijven, bekruipt je toch even een akelig gevoel met het besef dat dit allemaal echt gebeurt. Het is een onzekere, vreemde, bizarre periode. Niet alleen voor Italië maar voor de hele wereld. 

Toen ik gister wat licht in mijn hoofd werd, kwam dat toch een beetje als een verrassing omdat ik me niet gestrest voelde of angstig. Ik zag het verder ook niet als iets negatiefs maar als een boodschap hoe onbewuste gedachten toch een enorm effect op je kunnen hebben. Ik had direct door wat er aan de hand was en weet gelukkig dan ook wat te doen op zo’n moment. Ik heb daarom mijn werk neergelegd en mocht van mezelf de rest van de dag doen waar ik zin had. Het moge duidelijk zijn dat het nieuws volgen even geen prioriteit had. Ik heb genoten van een paar goede podcasts en ben ik door oude aantekeningen gegaan die ervoor zorgden dat ik mijn focus weer wist te verplaatsen naar dingen waar ik wél blij van word.

Ik ben mijn hoofd daarom gaan vullen met mooie gedachten en dat is waar ik vandaag ook fijn mee doorga. Het lijstje met dingen om te doen en te bezoeken, vul ik aan en wordt steeds langer. Vol verlangen kijk ik uit naar de dag dat ik mijn wandelschoenen weer aan kan trekken en de natuur in kan gaan om te genieten van de schoonheid die dit gebied te bieden heeft. Ik denk aan alle plekken die ik heb geselecteerd om een bepaald gerecht uit te proberen, aan mijn familie die ik weer ga zien, aan de uitstapjes en aperitiefjes met vrienden en aan de mooie lange zomeravonden langs de boulevard. Zo veel mooie dingen om naar uit te kijken! 

Voorlopig blijf ik gewoon binnen, wacht het rustig af en ik hoor vanzelf wel wanneer ik weer naar buiten mag. Even wat minder nieuws en wat meer fijne dingen in mijn hoofd stoppen. Antwoord ik vandaag dus niet op je berichtje? Vat het niet persoonlijk op. Ik ben dan namelijk druk met dagdromen.

Dag 10 – 19 maart 2020

Ik moet toegeven dat het best vreemd is om hier te tikken dat we al op dag 10 zitten en dus de dubbele cijfers ingaan. Soms slaat de onzekerheid toe (is dit wel de juiste aanpak? hoelang gaat dit duren? etc.?), vooral wanneer ik wat berichten opvang over nóg strengere maatregelen voor een langere periode (berichten die ik daarna snel weer probeer te vergeten). Maar de hartverwarmende berichten die ik dagelijks krijg, doen mij enorm goed en geven mij de nodige steun. Door mijn verhaal te schrijven, heb ik het gevoel dat we samen zijn, dit samen doen, elkaar erdoorheen slepen en er voor elkaar zijn. 

Na mijn persoonlijk bericht van gisteren, werd ik overladen met de mooiste berichten! Zowel in de comments als via prive berichten kreeg ik zulke aanmoedigende en lieve berichten waar ik oprecht door geraakt was. Jullie woorden voelden aan als warme knuffels. En wat deden die knuffels mij goed! Ik gaf aan mijn gedachten te willen focussen op mooie dingen en kreeg daardoor jullie steun, woorden en liefde cadeau. Iets waar ik dan ook enorm dankbaar voor ben. 

Door eerlijk mijn verhaal te doen en te laten zien waar ik in deze situatie zelf tegenaan loop, kon ik reken op veel bijval en konden veel mensen zich in mijn verhaal herkennen. Ik weet namelijk dat er veel meer personen zijn die met dit probleem kampen en is het iets wat bespreekbaar moet zijn. Verder wilde ik er ook geen negatief bericht van maken maar er juist een positieve draai aan geven door op te roepen meer te focussen op fijne dingen. Bedoel ik hiermee dat je je kop in het zand moet steken? Misschien een klein beetje. Maar doe dit voor je eigen gezondheid en geestelijke gesteldheid. We maken ons namelijk enorme zorgen over het virus, maar jezelf de hele dag door voeden met berichten hierover zorgt er enkel voor dat je rotter en rotter gaat voelen, met de nodige lichamelijke klachten tot gevolg. 

Precies om die reden heb ik gister het lezen van nieuwsberichten links laten liggen en ben ik ook niet ingegaan op berichten die mij werden toegestuurd. Ik moet zeggen dat het me aardig goed gelukt is en ik met een goed gevoel ben gaan slapen en weer wakker ben geworden. Het heeft er zelfs voor gezorgd dat de nieuwsberichten die ik voorbij zag komen tijdens het scrollen, positief waren. Vandaag probeer ik hier wederom aan vast te houden en hoop ik op nog veel meer positieve berichten.

Vandaag steek ik dus nog even mijn kop weer in het zand en wil ik mijn update positief en hoopvol afsluiten. Daarom deel ik mijn favoriete foto met jullie, die mij eraan doet herinneren wat er buiten nog allemaal op mij/ons te wachten ligt en geeft het mij hoop. Dit plaatje is geschoten langs il Sentiero degli Dei, het Pad van de Goden. Deze route heb ik vele malen gelopen maar zal mij nooit kunnen vervelen. Voor mij vertegenwoordigt dit pad met haar adembenemende panorama’s namelijk de schoonheid van de Amalfikust. Iedere keer weer is het puur genieten om hier te mogen wandelen en te ervaren hoe prachtig dit gebied wel niet is. Ik heb daarom afgesproken dat dit één van de eerste dingen is die we gaan doen wanneer we weer vrij naar buiten mogen: het Pad van de Goden bewandelen en intens genieten van dit stukje natuurlijke schoonheid.  

Dag 11 – 20 maart 2020

Ook vandaag laat het zonnetje zich weer zien en vallen in de vroege ochtend de eerste zonnestralen al verleidelijk de kamer binnen. Ik stap het balkon op en laat mijn gezicht eventjes strelen door zijn warmte die verrukkelijk voelt. Een heerlijk begin van de dag en dat door zoiets simpels als de warmte van de zon. 

Waar tussen dag 8 en dag 9 ik even een rotmomentje had, begreep ik dat ook anderen in lockdown in Italië tussen deze dagen een instort-momentje hadden. Ik wil duidelijk maken dat ik geen landelijk onderzoek heb uitgevoerd en dat ik me ervan bewust ben dat niet iedereen dit op deze manier zal of heeft ervaren, maar het viel mij op dat veel mensen in dezelfde situatie mijn verhaal herkenbaar vonden. Mensen werden zwaar down wakker, hebben flinke huilbuien gehad of, zoals in mijn geval, kregen last van hyperventilatie/paniekaanval. Waar het door kwam, geen idee. Nou ja, geen idee…we zijn natuurlijk aan huis gebonden en mogen de straat niet op dus ik heb wel een vermoeden. Misschien omdat met het verstrijken van de dagen steeds meer het besef komt wat deze situatie nu precies betekent en omdat we niet weten hoelang dit nog gaat duren. Wellicht een combinatie van wanhoop en onzekerheid die ervoor heeft gezorgd dat ik niet de enige was met een breek-momentje rond die dagen. 

Het is fijn om te merken dat mijn positieve bericht ook voor anderen nuttig is geweest en dat veel mensen iets hadden aan de boodschap om de focus te verleggen naar positieve zaken. Zo kreeg ik gister van een vriendin een lijstje toegestuurd dat ze had gemaakt. Ze was gaan zitten om de positieve punten te noteren van deze lockdown en wat dat voor haar betekende. Naast haar bericht, kreeg ik nog meer fijne berichten in mijn inbox die zorgden voor een glimlach op mijn gezicht en een stijging van mijn positiviteits-gehalte. 

Hoe vreemd deze hele situatie ook is, het lijkt erop dat we ons bewuster worden van de wereld en de mensen om ons heen. Het laat ons inzien hoe we kleine, dagelijkse dingen voor lief hebben genomen en daar misschien niet genoeg waardering of dankbaarheid voor hebben getoond. Wat dacht je bijvoorbeeld van een simpele wandeling naar de supermarkt. Wie had ooit gedacht dat je daar zo intens van zou kunnen genieten. Dat je geniet van elke stap die je zet en juist probeert de weg ernaartoe langer te maken omdat je niet wilt dat er snel een einde aan komt.

Bij ons doet Freddy graag de boodschappen wanneer deze nodig zijn. Voorzien van een ondertekende verklaring en zijn paspoort, ging hij gister weer even voor een korte wandeling de deur uit. Ik weet dat hij stiekem een korte omweg heeft gemaakt om even een glimp van de zee op te kunnen vangen en wat frisse zeelucht mee te pikken, om daarna direct door te lopen naar de supermarkt. Ook gister was het wederom rustig op straat, al viel het hem wel op dat op het pleintje dat hij passeerde, een oude man rustig op een bankje zat te bellen alsof er niets aan de hand was. Op de terugweg werd hij gepasseerd door een politiewagen die hem verder met rust liet. Logisch, aangezien hij een grote boodschappentas met zich meedroeg waar het pak toiletpapier nog uitstak (dat is hier gewoon op voorraad), was het duidelijk dat hij met een geldige reden op straat was. Toen hij thuiskwam, vertelde hij hoe heerlijk het was buiten. Hoe hij had genoten van het voorjaar dat duidelijk in de lucht hangt, het zonlicht in de straatjes en de rust op straat.

Het moge duidelijk zijn: het gaat om de kleine dingen waar je dankbaar voor moet zijn, ook in een situatie zoals deze. Wees als Freddy en ga met een brede glimlach de straat op wanneer je boodschappen gaat/mag doen. Voor je er erg in hebt, heb je namelijk een ondertekende verklaring nodig om je stappen buiten de voordeur te verantwoorden.  

Dag 12 – 21 maart 2020

Ik moet eerlijk bekennen dat het steeds meer begint te wennen om binnen te moeten blijven. Natuurlijk mis ik het om even de benen te strekken en een wandeling over de boulevard te maken, maar ik ben me er van bewust dat ik absoluut niets te klagen heb.  

Het ritme zit er inmiddels aardig in. Door een ieder van ons wordt er flink gewerkt op de verschillende flexplekken die door het hele huis zijn ontstaan, worden er onderling tips uitgewisseld voor te lezen artikelen en goede podcasts en is er in elke ruimte wel een boek te vinden dat gedurende de dag een paar keer wordt opgeslagen. Ook is er tijd om even wat zon mee te pakken en even te relaxen. De dag wordt afgesloten met een uitgebreide maaltijd, vergezeld met muziek en wijn. Het koken laat ik graag aan de anderen over aangezien die daar veel meer vreugde uit weten te halen dan ik. Ik vind dat ik de komende weken kan teren op die geweldige melanzane alla parmigiana van afgelopen maandag. 

Zoals ik zei: niets te klagen! De quarantaine biedt namelijk voldoende mogelijkheden. Zoals ik gister reeds schreef, zorgt het ervoor dat je je bewuster wordt van de kleine dingen in het leven waar je dankbaar voor kunt zijn. Bovendien geeft het ook de ruimte om jezelf verder te ontwikkelen. 

Persoonlijk vind ik dit ook een goed moment om weer even stil te staan bij ‘mijn verhaal’ en wat ik daarmee wil bereiken. Het zorgt ervoor dat ik weet waarom ik doe wat ik doe, wat mijn intenties zijn en wat ik de komende periode voor elkaar wil krijgen. 

Mijn diepgewortelde liefde voor Italië heeft er namelijk voor gezorgd dat ik mij op dit moment nu hier bevind en in deze bijzondere situatie ben beland. Ik weet dat ik daarom hier moet zijn en er dan ook het beste van moet maken. Het komt namelijk goed en deze ervaring zal er enkel voor zorgen dat ik nóg beter weet hoe graag ik hier wil zijn, dat ik met nóg meer liefde verhalen over dit mooie gebied wil delen met de rest van de wereld. Dit is namelijk waar ik moet zijn, dit is wat ik moet doen.

Door mijn vader, die werd geboren in het prachtig groene Tramonti, had ik het geluk om al op jonge leeftijd in aanraking te komen met het gebied en haar vele schatten. Gefascineerd luisterde ik naar de vele verhalen die hij vertelde over zijn jeugd in dit schitterende gebied en voelde ik altijd al een diepe connectie met dit stukje van mijn bestaan. Met dezelfde passie en liefde waarmee mijn vader zijn verhalen en ervaringen over de regio wist te vertellen, wilde ik dat ook doen maar dan voor een groter publiek. Inmiddels beschouw ik het dan ook als mijn persoonlijke missie om zijn ‘erfenis’ met zo veel mogelijk mensen te delen. Ik wil Italië-liefhebbers kennis laten maken met de schoonheid van dit bijzondere gebied, haar tradities, specialiteiten, gebruiken, haar inwoners en hun gastvrijheid. Ik wil jullie verliefd laten worden op dit stukje aarde waar ik mij zo enorm mee verbonden voel en dat een belangrijke rol speelt in mijn leven.

Dit voelt goed. Dit is namelijk wie ik ben en dit is wat ik moet doen. Ik ben precies waar ik moet zijn, ik doe precies wat ik moet doen. Iets waar ik mij in deze onzekere periode alleen maar bewuster van ben geworden en ik ontzettend veel dankbaarheid voel voor alles wat ik tot nu toe heb bereikt.

Daarom deel ik vandaag een foto van van de plek waar ik enorm dankbaar voor ben: Tramonti. Ik kijk er enorm naar uit om straks weer even die heerlijk frisse lucht in te ademen van de plek die ik beschouw als mijn basis, mijn bron van inspiratie, mijn thuis. 

Dag 13 – 22 maart 2020

Gister had de zon moeite om zich te laten zien en ook vandaag is dat niet anders. Geen gezellig zonnetje dat de slaapkamer in komt schijnen maar in plaats daarvan een politiewagen door de lege straten die de duidelijke boodschap verkondigt dat we allemaal binnen moeten blijven. Niet anders dan wat gisteren van ons werd verwacht dus. Ik kan enkel spreken over de straat waar ik op uitkijk, maar op een paar momenten gedurende de dag na, is het hier uitgestorven. Ook Freddy benadrukt in de verhalen over zijn avonturen in de buitenwereld, hoe leeg de straten zijn onderweg naar de supermarkt en dat hij maximaal 3 personen tegen is gekomen. Wanneer ik echter beelden voorbij zie komen uit andere steden, zie ik dat de straten gevuld zijn met mensen (wel mét maskertje) en er geen afstand wordt gehouden. Bij het zien van deze beelden, begrijp ik beter waarom men het nodig acht het leger in te zetten voor de controles.

Zoals ik in mijn eerdere berichten heb aangegeven, volg ik het nieuws minimaal. Ik merk dan ook echt een verschil in hoe ik ga slapen en wakker word en merk dat mijn dag zich als vanzelf vult met leukere berichten.

Waar ik wel naar luister, zijn de toespraken van premier Giuseppe Conte. Ik moet bekennen dat ik hem best sympathiek vind en graag naar hem luister. In zijn toespraak van gisteravond, kondigde hij nieuwe maatregelen aan waarbij enkel de essentiële bedrijven geopend mogen blijven en benadrukte hij dat de supermarkten en apotheken geopend blijven. Dit in tegenstelling tot een bericht dat eerder op de dag werd verspreid dat voor veel mensen aanleiding was om extra voorraden in te gaan slaan en waardoor er lange rijen voor de supermarkt ontstonden (weer het bewijs dat je niet alles moet lezen en geloven dat op internet verschijnt).  

Waar gouverneur van de regio Campania, Vincenzo De Luca, gefrustreerd en boos zijn toespraken houdt, is Giuseppe Conte kalm, beheerst, duidelijk en meelevend. Ik bewonder dan ook de manier waarop hij zijn boodschap brengt en ervoor zorgt dat het hele volk zich betrokken kan voelen. Zo gaf hij aan dat hij weet dat het niet gemakkelijk is wat er van ons wordt gevraagd om binnen te blijven en ons sociale leven op te geven maar benadrukt dat deze opoffering echter minimaal is in vergelijking met de opofferingen die andere burgers momenteel leveren (in de ziekenhuizen, de politie, personeel in de supermarkten etc.). En gelijk heeft hij.

Hier in huis was het gister niet anders dan de andere dagen. Er werd gewerkt, gesproken, gelachen, gekookt, gegeten en gedronken. Hoogtepunt was toen wij blij verrast werden door Taste Land die 5 liter rode wijn kwam bezorgen. Hier komen wij de komende dagen wel mee door!

Gedurende de dag worden er interessante onderwerpen aangesneden en diepgaande gesprekken gevoerd die weer zorgen voor de nodige inspiratie. Wanneer je de afgelopen dagen mijn berichten hebt gelezen, moge duidelijk zijn dat ik niet bij de pakken neer ben gaan zitten maar juist mijn mogelijkheden en kansen wil bekijken. Aan boos, verdrietig en depressief worden, heeft niemand iets en is dan ook niet de boodschap die ik over wil brengen. Ik wil iedereen in deze situatie juist een hart onder de riem steken en daarnaast de mensen laten zien wat deze lockdown inhoudt en hoe ik daar zelf mee omga. De volgende opmerking van een lezer, kwam op mij dan ook wat verwijtend over (misschien onterecht?): “Ben blij voor jou, dat het bij jou wel meevalt. Denk dat het merendeel er anders over denkt. Vooral al die mensen die hun inkomen volledig weg zien vallen.”

Het klopt dat ik in de afgelopen dagen deze kant niet heb belicht. Dat wil echter niet zeggen dat het voor mij allemaal wel meevalt wanneer het aankomt op de inkomsten. Ik bedoel, ik denk dat iedereen wel 1 en 1 bij elkaar op weet te tellen. Mijn bedrijf is gericht op het toerisme in de regio Campania, dus ook ik heb te maken met geannuleerde opdrachten, reizen die niet doorgaan en inkomsten die ik misloop. Ik leg hier in mijn berichten echter niet de nadruk op omdat dit voor mij weinig zin heeft. Wat los ik daarmee op? Ik probeer juist een positieve boodschap over te brengen, in te laten zien dat je zelfs in deze nare en vreemde periode, dankbaar kunt zijn. Zo ben ik onder andere dankbaar voor de mensen die begrijpen dat dit een moeilijke periode is, ik hierdoor inkomsten misloop en mij willen steunen. Zo gaat de verkoop van mijn e-Books bijvoorbeeld gewoon onverstoord door. Maar waarom zou ik blijven focussen op hetgeen dat ik kwijt ben geraakt? Ik krijg het er niet mee terug en ik ga me enkel ongelukkiger voelen. Vandaar mijn boodschap om te focussen op wat je wél hebt en op wat je wél kunt doen. Je zult je daardoor beter gaan voelen en kansen en mogelijkheden zien. 

Ik ga dus fijn door om deze tijd te gebruiken om mezelf verder te ontwikkelen, projecten af te krijgen en nieuwe kansen te benutten. En met wijn drinken. 

Dag 14 – 23 maart 2020

Vandaag beginnen we hier in Italië aan dag 14 van de verplichte quarantaine. Waar wij hier inmiddels steeds meer beginnen te wennen aan de situatie en de uitstapjes naar buiten zo veel mogelijk proberen te beperken, zie ik dat men in Nederland al moeite heeft met de maatregel om 1,5 meter afstand te houden. Met verbazing zag ik berichten voorbij komen waar hele groepen mensen het een goed idee vonden om naar het strand te gaan maar moet dan direct eerlijk toegeven dat ik zelf precies twee weken geleden ook gewoon nog aan de wandel was. Het was heerlijk weer, de scholen waren gesloten dus dat was voor veel mensen aanleiding om richting de boulevard te gaan om daar van het zonnetje te genieten en de kinderen te laten rondrennen.

Totdat we op maandag 9 maart allemaal huisarrest kregen. Op dat moment begon de ernst van de situatie pas echt goed door te dringen en begreep ik beter waarom zulke strenge maatregelen nodig waren. Wanneer ik dan naar Nederland kijk en de manier waarop er door veel personen nog gedacht wordt over dit virus, denk ik dat verplicht thuisblijven misschien wel de enige manier is om mensen van gedachten te doen veranderen. Ik hoop dat doordringt dat dit niet enkel om jezelf gaat maar dat het binnenblijven ook bedoeld is om anderen te beschermen. Arjen Lubach liet gisteravond in de uitzending een fragment zien waarin mensen op de markt in Amsterdam werden geïnterviewd. Een man stond daar doodleuk te vertellen dat hij niet bang was dat mensen op de markt hem eventueel konden besmetten omdat zijn vrouw in het ziekenhuis werkt en hij het waarschijnlijk toch wel van haar zal krijgen. Sta hier even bij stil.

De kans dat deze meneer al besmet is door zijn vrouw, is namelijk aanwezig. Toch gaat deze meneer gewoon op pad want HIJ is niet bang. Maar dat al wandelend door de stad en naar de markt het virus overgedragen kan worden op andere mensen die het vervolgens weer mee naar huis kunnen nemen, lijkt hij voor het gemak te vergeten. Door dit soort egoïstische personen lijkt het bijna onvermijdelijk om ook in Nederland alles maar op slot te gooien. Ga je dan alsnog de straat op, kun je een flinke boete ontvangen. 

Binnenblijven en jouw sociale leven even tot het minimum beperken zodat andere mensen niet besmet raken en de zorg niet overbelast raakt, is echt niet het einde van de wereld en het minste wat je kunt doen. Nogmaals wil ik benadrukken dat het je juist de tijd en ruimte geeft om jezelf verder te ontwikkelen of dat je toekomt aan klusjes en projecten waar je normaal gesproken de tijd niet voor hebt. Daarnaast kom je er ook achter hoe creatief je kunt zijn. Zo wordt er hier in huis aan yoga en pilates gedaan maar heeft je lichaam toch de behoefte om iets meer uitgedaagd te worden. Debbie heeft zichzelf benoemd tot personal trainer en had daarom een mooie workout in elkaar gezet die 30 minuten moest duren. Uiteindelijk heeft deze training een uur van onze tijd en adem gekost. Ze had bedacht dat het erg leuk zou zijn om 10 minuten lang met 4 liter water in onze handen de trap af en op te rennen. Deze oefening werd gevolgd door lunges door de hele gang, de crab walk (ging perfect), push-ups en nog een aantal andere oefeningen waardoor ik bij iedere beweging die ik nu maak, spieren voel waarvan ik niet wist dat ik ze had. Samengevat: het was heerlijk! 

In mijn voorgaande posts heb ik een ieder aangemoedigd om even stil te staan en te bedenken waar je dankbaar voor bent, zelfs (of juist) in deze periode. Je zult merken dat dit echt een verschil zal maken in hoe je tegen deze situatie aan gaat kijken, hoe je je voelt. Mijn focus is dan ook gericht op de mooie dingen in mijn leven, ook al speelt dit zich momenteel af binnen de muren van het huis. Maar ondanks dat, weet ik elke dag genoeg dingen te vinden waar ik dankbaar voor mag zijn. De vele mooie, liefdevolle reacties van mijn volgers kan ik absoluut toevoegen aan dat lijstje. Door mijn aandacht te focussen op positieve en fijne dingen, lijkt het alsof ik er alleen maar meer van krijg. Ik kan je vertellen dat dat een heerlijk gevoel is. 

Vandaag ben ik dankbaar voor het feit dat de zon zich weer laat zien, ik geïnspireerd ben geraakt en vol energie aan de slag kan gaan met een nieuw project, ik lieve vrienden heb die aanmoedigende berichten naar me sturen en ik alles in huis heb wat ik nodig heb. Waar ben jij vandaag dankbaar voor?

Dag 15 – 24 maart 2020

Hoewel het aardig fris is, laat het zonnetje zich vandaag gelukkig weer zien. Toch altijd een prettig begin van de dag wanneer in de ochtend de zonnestralen je tegemoet komen. 

Na mijn bericht van gisteren, regende het reacties. Zowel in de comments als via privé berichten kreeg ik de mooiste reacties met zaken waar mensen dankbaar voor zijn. Het is zo ontzettend mooi om te zien en het zorgt, bij mij in elk geval, voor een enorme positieve boost en verhoogt het gevoel van saamhorigheid. Ik vind het dan ook prachtig om te zien hoe jullie gehoor hebben gegeven aan mijn oproep en wij samen een positieve vibe de wereld in gestuurd hebben. Vandaag ben ik dan ook onder andere dankbaar voor het feit dat jullie dit met mij hebben willen delen.

Wanneer je er zelf moeite mee hebt om de zaken positief te bekijken, raad ik je aan om de comments onder mijn vorige bericht te lezen. Het zal je opvallen dat het vooral om kleine, simpele, dagelijkse dingen gaat waar mensen dankbaar voor zijn. Focus je op deze kleine dingen, zul je als vanzelf steeds meer zaken opmerken die wel heel erg prettig zijn om in je leven te hebben. Geloof me, ik weet waar ik het over heb.

Omdat ik deze mindset en houding heb, weet ik dat ik daardoor juist de mogelijkheden zie in plaats van wat er op dit moment niet kan of niet is. Vol enthousiasme en met een dikke glimlach op mijn gezicht ben ik afgelopen dagen aan het werk geweest om een nieuw idee uit te werken. Het was eigenlijk de bedoeling om in de loop van volgende maand een nieuwe reisgids uit te brengen over Salerno. Deze gids gaat er dan ook zeker komen, maar de werkzaamheden daarvoor heb ik voor nu even on hold gezet om ruimte te maken voor dit nieuwe idee. Ik ben nog bezig met de uitwerking ervan, maar in de loop van deze week zal ik vertellen waar het om gaat en hoe dit idee is ontstaan. Nog even geduld dus en houd mijn pagina in de gaten!

Over de situatie hier: het is rustig en hier in huis weten we onze tijd goed te benutten. Ook gister kregen we weer een vrolijke verrassing: er werden Paasslingers bezorgd, toegestuurd door Debbie’s moeder! Dit kleine, oprechte, attente gebaar, bezorgde ons allemaal een glimlach.

Zoals ik een paar dagen geleden schreef, begint het te wennen en heb ik een bepaald ritme opgebouwd. Natuurlijk komt de onzekerheid af en toe om de hoek kijken, maar gelukkig vertrekt deze altijd weer snel. Hoewel ik zelf zo min mogelijk het nieuws lees, krijg ik zo nu en dan een bericht onder ogen waarvan ik niet begrijp dat dit geplaatst wordt. Personen die berichten schrijven en verspreiden die niet waar zijn. Zoals dat de lockdown hier verlengd wordt tot mei of uitspraken van Giuseppe Conte die totaal uit zijn verband worden gehaald. Dat iemand er zelf voor kiest om zich dagelijks onder te dompelen in de nare berichten en de behoefte heeft om deze ook te delen en zijn of haar mening te geven: prima, iedereen is vrij om dat te doen en wie daar geen behoefte aan heeft, kan door scrollen. Maar het verspreiden van berichten puur om reacties te kunnen krijgen, voor de sensatie en om paniek te zaaien, is totaal overbodig. Tegen die mensen wil ik zeggen om even de bron te checken van het bericht of om naast google translate nog een tweede hulplijn in te schakelen voordat je een bericht de wereld in slingert en onnodig paniek zaait. Waar ik mij zelf beperk tot de berichten van de premier en de gouverneur van de regio Campania, raad ik anderen aan om of de pagina over het virus en de situatie van Ciao tutti te lezen of de updates van italie.nl. 

Mocht ik vandaag niet vlot reageren, komt dat omdat we hier druk bezig zijn om de Paasslingers op te hangen. Want wij maken van elke dag wel een feestje. 

Dag 16 – 25 maart 2020

In deze periode gaat het vooral veel over eten. Naast het feit dat je tijd hebt om nieuwe recepten uit te proberen en zelfs ik af en toe een poging achter de pannen waag, voegen wij dagelijks nieuwe gerechten en plekken toe aan ons lijstje. Gerechten die we weer willen eten en verlangend naar uitkijken of nieuwe restaurants die we uit willen proberen wanneer de lockdown voorbij is. Want hoezeer we ook ons best doen, niet alles valt in eigen keuken na te maken. Een voorbeeld is het gerecht waar ik persoonlijk dol op ben: de échte Napolitaanse pizza.

Dat ik deze goddelijke schijf zaligheid mis, besef ik des te meer wanneer ik bezig ben met het uitzoeken van foto’s en er eentje tegenkom bij mijn favoriete pizzeria in Napels. Terwijl ik naar de pizza op mijn bord kijk, loopt het water me in de mond. Als kind was ik al dol op dit heerlijke deeggerecht en at ik het zelfs koud als ontbijt. Dat is misschien een beetje vreemd, maar nog steeds zou ik dat kunnen doen. Waar ik als kind echter nog wat stukken pizza overhield en deze voor de volgende dag kon bewaren, eet ik nu gewoon een hele pizza en gebruik ik de korstjes om de gevallen saus op het bord mee op te vegen. Niets gaat verloren. Dus vandaar tegenwoordig geen koude pizzapunten voor het ontbijt. 

Ik ben dan ook altijd dankbaar geweest voor pizza en roep ik bij iedere hap dat ik elke dag wel pizza zou kunnen eten, terwijl de saus langs mijn kin druipt. Serieus, van een goede pizza word ik echt gelukkig. Napolitaanse pizza eten komt dus zonder twijfel op het lijstje met dingen die ik ga doen zodra dit voorbij is. Op nummer 1. 

Voor wie het leuk vindt: ik heb een lijstje gemaakt waar ik 10 adressen tip in Napels waar je een heerlijke pizza kunt eten. Napels is dan ook natuurlijk het pizza paradijs bij uitstek en kun je je daar volledig laten gaan. Een slechte pizza lijken ze in Napels namelijk niet te kennen. Leuk om te bewaren voor wanneer we weer mogen reizen en in alle vrijheid in een pizzeria kunnen genieten van dit hemelse gerecht.

Pizza in Napels: 10 heerlijke adressen

Voor wie mij een bericht heeft gestuurd maar nog geen antwoord heeft ontvangen: excuses voor de vertraging, ik ga daar vandaag de tijd voor nemen! Want ook daar ben en blijf ik heel dankbaar voor. Het gaat dan niet enkel om aanmoedigende en liefdevolle woorden, ook krijg ik berichten van mensen die mij willen steunen door kosteloos hun diensten aan te bieden wanneer ik die nodig zou mogen hebben of mij vragen hoe ze mij eventueel kunnen supporten in deze onzekere tijden. Wat dat laatste betreft, vraag ik geen donaties maar verwijs ik mensen naar de pagina met mijn eBooks. Ik heb namelijk twee reisgidsen geschreven dus vind je er eentje interessant, zou je mij via die weg kunnen steunen maar heb je er zelf ook iets aan!

Gister had ik aan het einde van de dag even een kort dipje (emotioneel, tranen in mijn ogen om de meest simpele dingen. Vandaar deze liefdesverklaring aan de pizza), maar dat is normaal en daar moet af en toe ook ruimte voor zijn. Dat is nu gelukkig weer over en heb ik er zin in om ook deze dag weer goed te benutten.

En mensen….zouden jullie door willen gaan met het delen waar jullie dankbaar voor zijn? Het geeft mij persoonlijk een heel blij gevoel maar ik weet zeker dat dit ook voor anderen geldt. Het is dat steuntje in de rug, die warme omhelzing, dat beetje extra liefde die we in deze tijden net even iets meer nodig hebben. 

Dag 17 – 26 maart 2020

Lege, natgeregende straten. Nu moet ik bekennen dat de combinatie van regen en lege straten niet eens zo heel gek is in Salerno. Jaren geleden leerde ik al dat regen hier aanleiding is om afspraken af te zeggen, te laat te mogen komen (zelfs op belangrijke afspraken) en voor complete chaos in het verkeer. Maar deze keer stralen de lege, natte straten toch net even iets treurigers uit. Waar het normaal gesproken rond deze tijd van het jaar al aangenaam is en het zonnetje zich vaak laat zien, lijkt de lente er dit jaar ook geen zin in te hebben. Wanneer ik na twee weken voor het eerst de weer-app op mijn telefoon weer eens open, zie ik het bekende wolkje met druppels tot ver volgende week in beeld verschijnen. Het belooft de komende tijd dus niet veel beter te worden voor wat het weer betreft. 

Gisteravond was premier Giuseppe Conte weer aan het woord. Uiteraard stond het ook hier in huis aan maar waar het precies over ging, kan ik je niet vertellen. De uitzending ebde al snel weg naar de achtergrond. De stroom aan informatie is in de afgelopen dagen zo veel geweest, dat het nu op de een of andere manier nog maar moeilijk binnenkomt of wordt opgeslagen. Wanneer er echt iets belangrijks gemeld wordt, of wanneer er weer andere maatregelen ingevoerd worden, zal die informatie vanzelf wel bij mij terecht komen. In deze dagen kijk ik daarom liever naar presentatrice Barbara d’Urso die in haar programma demonstreert hoe je gebruikte handschoenen moet uittrekken en vervolgens met kinderlijke goedkeuring aan de hoogleraar epidemiologie vraagt of ze het goed heeft gedaan. Deze tutorial was trouwens een vervolg op haar instructievideo over hoe je je handen moet wassen. Daar geniet ik dan van.

Dat het niet altijd even makkelijk is, merk ik vooral in deze dagen dat de zon zich niet laat zien. Het binnenzitten en beperkt worden in je vrijheid, doet al iets met je, maar de heerlijke zonnestralen wisten veel goed te maken en gaven enige vorm van hoop. Niet dat ik nu de hele dag in bed blijf liggen en mijn positieve houding over boord heb gegooid, maar ik merk gewoon dat het enig verschil maakt en ik me net even minder opgewekt voel. Deze quote die ik vanmorgen in een post van Ciao tutti voorbij zag komen, verwoord dan ook uitstekend hoe ik het beschouw:

“Staying positive doesn’t mean you have to be happy all the time. It means that even on hard days you know that there are better ones coming.”

Waar de straten hier dus voorlopig nog leeg en natgeregend zullen zijn, kijk ik uit naar de tijd dat de temperaturen weer stijgen, de zon vrolijk straalt, de straten en de boulevard gevuld zullen zijn met blije, lachende mensen die zonder zorgen of verklaring over straat kunnen. 

Dag 18 – 27 maart 2020

Gisteren hadden mijn woorden een beetje een treurige ondertoon en had ik het idee dat veel mensen om mij heen zich precies zo voelden. De reden was namelijk dat de lockdown is verlengd tot 14 april. Het zat eraan te komen en eigenlijk was ik niet eens verbaasd maar het was gewoon een flinke domper omdat het einde nog niet in zicht lijkt te zijn. Ik liet me dus even meeslepen door dat gevoel maar kwam uiteindelijk tot de conclusie dat een hoop van de dingen die ik klaar wil hebben, ik waarschijnlijk niet eens af ga krijgen in deze komende drie weken. Kortom: genoeg te doen dus niet blijven mokken maar aan de slag. 

Een paar dagen geleden schreef ik namelijk over de reden waarom ik ben begonnen met Salerno Travel, over de diepgewortelde liefde voor dit gebied en haar schoonheid en de diepe band die ik met deze regio heb. Dat ik met passie en plezier mijn kennis en ervaring deel, de mooiste plekjes wil laten zien en iedereen verliefd wil laten worden op de mooie regio Campania. Dit heeft zich geresulteerd in een website vol met nuttige artikelen (er staan nieuwe artikelen klaar maar vond dit even niet de juiste periode om die te plaatsen. Binnenkort dus ook nog eens veel nieuwe content online) waar ik de leukste tips geef voor bijvoorbeeld een verblijf in Napels of langs de wereldberoemde Amalfikust. Ook bundelde ik mijn kennis en ervaringen in de door mij geschreven reisgidsen die ik met liefde schreef en trots op ben! 

Het vertellen van verhalen over de mooiste plekken, is iets waar ik nu ook gewoon mee door kan gaan. Toen ik gister aan het nadenken was over wat ik allemaal wil doen wanneer deze periode achter de rug is, voegde ik ook het eiland Capri toe aan mijn lijstje. Vandaag neem ik jullie dus even mee naar dit pittoreske eilandje in de Golf van Napels. 

Hoewel deze bestemming ongekend populair is en overspoeld wordt door toeristen, is het eiland magisch mooi. Ja, het kan er ook magisch duur zijn en betaal je gemakkelijk €5,- voor een kopje koffie (espresso), maar dit is niet overal zo. Waar ik jaren geleden het eiland liever uit de weg ging en het grotere eiland Ischia verkoos om mijn tijd op door te brengen, heeft Capri mij uiteindelijk toch weten te betoveren. Door de drukte op dit kleine oppervlak, was ik eerder niet in staat om te genieten van haar pracht. Na verschillende bezoeken aan Capri kreeg ik er echter steeds meer plezier in om juist op zoek te gaan naar de plekjes waar je niemand tegenkomt en in alle rust en stilte de schoonheid van het eiland écht in je op kunt nemen. Wanneer je dat doet, kan het niet anders dan dat ook jij verliefd wordt op dit stukje hemel op aarde. Capri is met haar schitterende kleuren en geuren écht bijzonder. Gelukkig moet ik toegeven dat er nog een hoop van zulke plekken op het eiland te vinden zijn, wat dus reden genoeg is om Capri op mijn after-lockdown-lijstje te zetten. Ik kan niet wachten om weer onder te dompelen in haar magische schoonheid.

Dag 19 – 28 maart 2020

Deze ochtend klinkt er veel verkeer in de straat en hoor ik mensen met elkaar praten. Het klopt dat er in deze straat enkele winkels zitten waardoor mensen verplicht buiten moeten wachten, de 1,5 meter afstand in acht nemend, en de wachttijd vullen met praatjes. Ik heb echter het vermoeden dat het vaak dezelfde mensen zijn die meerdere malen op een dag even de deur uitgaan voor een boodschap. Dit vermoeden wordt bevestigd door een nieuwsbericht waarin staat dat meerdere supermarkten in de stad bij de politie hebben aangegeven dat veel mensen maar liefst twee keer op een dag boodschappen komen doen. Het gevolg is dat er hierdoor onnodig lange rijen ontstaan (wat de mensen waarschijnlijk niet erg zullen vinden aangezien ze hierdoor langer buiten mogen zijn) en mensen onnodig vaker buiten zijn dan is toegestaan.

Terwijl ik dit schrijf, bedenk ik me hoe snel dingen eigenlijk wennen. Voorheen had het mij, of überhaupt iemand anders in Italië, niet kunnen schelen hoe vaak iemand de deur uit zou gaan voor boodschappen. Hoe vaak is het jou wel niet overkomen dat je bij thuiskomst tot de ontdekking komt iets vergeten te zijn en weer even snel naar de winkel gaat? Onze huidige realiteit is echter dat zelfs 1 keer per dag boodschappen doen te veel van het goede is en niet de bedoeling. 

Gelukkig valt er ook genoeg te lachen. De gouverneur van de regio Campania, Vincenzo De Luca, zorgt daar namelijk wel voor. Gister verschenen er een aantal fragmenten online van zijn meest recente toespraak waarin De Luca zich onder andere afvraagt wat de bedoeling is van de maskertjes die zijn opgestuurd voor de regio Campania. Volgens hem is er veel fantasie voor nodig om die lapjes door te laten gaan voor maskertjes en doen ze meer denken aan de maskers die kinderen gebruiken tijdens carnaval. Ook legt hij even uit wat de term ‘porta seccia’ betekent. Waar het op neerkomt: mensen die het niet fijn vinden wanneer de dingen goed gaan en graag paniek zaaien, met plezier roepen dat de boel instort en misgaat. De Luca draait er niet omheen en spreekt deze doemdenkers direct toe met de woorden: “De enige ineenstorting, is in jullie hersenen.” De Luca heeft gesproken.

Terugkomend op mijn bericht van gister: ik vond het heerlijk om jullie mee te nemen naar het eiland Capri! De reacties met ervaringen van andere reizigers, zorgden er namelijk voor dat Capri de hele dag in mijn hoofd bleef hangen en er mooie herinneringen bovenkwamen aan het eiland. Vandaag kies ik daarom een andere plek en hoop dat jullie ook hiervan de ervaringen met mij delen.

Vandaag neem ik je mee naar mijn geliefde Napels! Deze stad heeft een wat ruig imago en hebben mensen vaak al een mening over haar zonder er ook maar geweest te zijn. Ik kan je echter vertellen dat Napels absoluut meer dan een bezoek waard is.  Ze is niet te vergelijken met andere Italiaanse steden en heeft een compleet eigen karakter, cultuur, sfeer. Je zou bijna kunnen spreken van een andere wereld. Napels is bijzonder, uniek, authentiek en ja, af en toe moet je even door de chaos heen zien te kijken om haar ware schoonheid te zien. Napels is zeker niet perfect maar ze is prachtig zoals ze is. Niet iedereen zal verliefd worden op haar smalle straatjes met het wapperende wasgoed en mandjes vastgeknoopt aan de balkons, op haar eeuwenoude geschiedenis, op haar tradities, culinaire hoogtepunten en haar gastvrije inwoners. Maar ik werd het wel en wil en kan deze liefde dan ook niet voor mezelf houden. Ik wil dit delen met iedereen zodat men in elk geval in overweging neemt om deze Zuid-Italiaanse stad een eerlijke kans te geven. Met veel liefde, passie en toewijding schreef ik daarom een eigen digitale reisgids ‘Jouw Local in Napels‘, waarin ik je deze stad laat proeven en ervaren. De liefde die ik voel voor deze stad, wil ik op jou overbrengen. Verhalen, routes, geschiedenis, heerlijke tips, foto’s, kaarten en informatie zijn allemaal in deze gids terug te vinden zodat ook jij verliefd kunt worden op deze stad! 

Ik vind het heerlijk om door de straten van de stad rond te dwalen en met wildvreemden een gesprek aan te gaan, zoals ik op bijgaande foto doe, terwijl de karakteristieke Vesuvius op de achtergrond met ons meekijkt. Op die manier krijg je de mooiste verhalen te horen en krijg je de beste tips die vaak niet in de boeken staan. Hoewel Napels slechts op 40 minuten rijden van Salerno ligt, zal ik haar nog even moeten missen. Maar ik kan niet wachten om me weer door haar straten te begeven, nieuwe verhalen te vinden, nieuwe inspiratie op te doen, haar unieke sfeer te proeven.

Dag 20 – 29 maart 2020

Vannacht is de zomertijd ingegaan, wat betekent dat de klok een uur vooruit is gegaan en we dus een uur verloren hebben. Ik denk dat er momenteel weinig mensen over dat uurtje zullen klagen en zag ik op social media dan ook het verzoek voorbij komen om de klok direct een paar maanden vooruit te zetten. Geen verkeerd idee als daarmee direct alles opgelost zou zijn. 

Hoewel ik weinig nieuwsberichten probeer te lezen, lees ik wel trouw het dagboek van AD correspondent Angelo van Schaik. Hij woont met zijn vrouw en twee kinderen in Rome en weet op een bijzondere manier de actuele situatie onder woorden te brengen. Zijn laatste bericht bezorgde mij vochtige ogen. Het verdriet, de wanhoop en onzekerheid waren voelbaar. Juist omdat deze mix van emoties zo herkenbaar is, kwam dit even binnen en kon ik enkel enorm veel respect hebben voor zijn open- en eerlijkheid en de manier hoe hij dit op papier heeft gezet.  Lees hier zijn artikel.

Het zonnetje liet zich gister hier gelukkig weer zien en begint de temperatuur weer wat te klimmen. Ook vanmorgen was dat duidelijk merkbaar toen ik het balkon opstapte om deze nieuwe dag te verwelkomen. Ondanks dat de zon nog aan het twijfelen was om tevoorschijn te komen, was het heerlijk buiten. De aangename voorjaarslucht, de geuren en kleuren van de stad, de gebruikelijk rust en stilte op de zondagochtend. Ik nam het allemaal in me op en had even een intens geniet momentje. Ik zie dat het spandoek met de tekst ‘tutto andrà bene’ aan de gevel van het gebouw aan het einde van de straat, er vandaag een beetje treurig bijhangt. Het onderste gedeelte is vast komen te zitten in het hekwerk waardoor een gedeelte van de tekst nu niet leesbaar is. Ondanks deze ontwikkeling, zijn de felle kleuren van de regenboog die symbool staat voor hoop, nog duidelijk waarneembaar. Terwijl ik nog even een keer diep adem haal om die onbeschrijflijk heerlijk, frisse, zuivere lucht in mij op te nemen, kijk ik nog eens naar de kleurrijke regenboog op het spandoek en wens ik vanuit het diepste van hart dat het allemaal écht goed gaat komen.

Dag 21 – 30 maart 2020

Vandaag is het alweer drie weken geleden dat er in de avond bekend werd gemaakt dat het hele land op slot ging. Het is bijna moeilijk voor te stellen omdat de tijd voor mijn gevoel best snel lijkt te gaan. In eerste instantie was het de bedoeling dat de maatregelen zouden gelden tot aanstaande vrijdag 3 april, inmiddels is dit verlengd tot 14 april. Dat was even een teleurstelling die verwerkt moest worden, maar toen ik er beter over nadacht, ook best een logische beslissing. Op 12 en 13 april is het namelijk Pasen. Naast de religieuze gebruiken die hierbij komen kijken, is het op Tweede Paasdag (Pasquetta) gebruikelijk om deze dag buiten door te brengen, samen met familie en vrienden. Dit gebeurt op het strand, in het park of in het bos met drankjes en vlees van de gril. Na alle strenge maatregelen om de verspreiding de kop in te drukken, zou het waarschijnlijk net iets te vroeg en onverstandig zijn om massaal samen te komen, met het risico het hele proces weer opnieuw te moeten doorlopen. Dan blijf ik met Pasen maar liever binnen en picknicken en grillen we de rest van het jaar wel. 

Een mooie ontwikkeling om te zien, zijn de verschillende initiatieven die er spontaan ontstaan om elkaar een helpende hand te bieden. Vanuit Napels verschenen er foto’s van de bekende panari – de mandjes aan de balkonnetjes waarmee boodschappen omhoog worden gehaald – met de boodschap: ‘Chi può metta, chi non può prenda‘, oftewel: Doneer wanneer je kunt, pak wanneer je niet kunt.

Een ontroerend gebaar dat bedoeld is om mensen die weinig tot niets hebben te ondersteunen in deze moeilijke tijden. Naast deze actie waarbij de traditionele panaro een rol speelt, zijn er nog tal van andere initiatieven ontstaan om ervoor te zorgen dat niemand met honger naar bed hoeft te gaan. Zo wordt er door veel mensen op Facebook een bericht gedeeld waarin men de personen uit de directe omgeving de boodschap meegeeft dat wanneer ze door hun voedselvoorraad zijn en bij niemand terecht kunnen, een privé bericht kunnen sturen zodat er voor eten gezorgd kan worden. 

Dit zijn slechts twee eenvoudige voorbeelden van wat mensen in het klein doen om hun medemens te kunnen helpen, maar er zijn nog veel meer acties gaande. Want helaas is dit de realiteit: families die letterlijk niks meer hebben, geen cent om boodschappen mee te kunnen doen en zonder eten naar bed moeten. Het is daarom mooi om te zien hoe men zich in deze tijd om elkaar bekommert, laat weten dat niemand alleen is, we er voor elkaar zijn. Juist omdat dit nu zo hard nodig is, omdat we die extra liefde nu zo hard nodig hebben.

Om af te sluiten, neem ik jullie vandaag graag mee naar het schitterende Salerno! Het is een stad waar ik niet uitgekeken raak en waar ik het heerlijk vind om door de straten rond te dwalen (uiteraard niet nu in deze periode). Door het vele ronddwalen, uitproberen en ontdekken, heb ik een aantal plekken die ik tot mijn persoonlijke favorieten bereken. Van een vrolijk versierde cappuccino (foto) tot schatten uit de eerste eeuw voor Christus. Deze plekken deel ik met jou in mijn nieuwste artikel dat ik schreef voor Ciao tutti! 

Wie gaat er met mij mee op stap in Salerno zodra het weer mag? 

Dag 22 – 31 maart 2020

Gisteren schreef ik in mijn post over het mooie initiatief dat opdook in straten van Napels: de panaro waarin je boodschappen achter kunt laten voor een ander. In de tussentijd zijn er meerdere initiatieven in het leven geroepen omdat pijnlijk duidelijk werd hoe schrijnend de situatie voor veel families door de lockdown momenteel is. Zo is er inmiddels een hele lijst met supermarkten waar men in Salerno de ‘spesa sospesa’ kan ophalen. Bij het boodschappen doen, reken je bijvoorbeeld een paar extra pakken pasta en blikken tomatensaus af om deze vervolgens te doneren. Deze boodschappen kunnen vervolgens opgehaald worden door mensen die het zich momenteel zelfs niet kunnen veroorloven om voedsel te kopen. Ook dit is weer een hartverwarmend initiatief waar gelukkig veel mensen gehoor aan geven.

Ciao tutti schreef vandaag trouwens een mooi stuk over de mandjes in Napels  en de herkomst van de boodschap ‘Chi può metta, chi non può prenda.’ (Doneer wanneer je kunt, pak wanneer je niet kunt.) 

Toen ik vanmorgen het balkon opstapte, scheen de heerlijke voorjaarszon mij vrolijk tegemoet en genoot ik van de kleuren en geuren in de straat. Het viel mij direct op dat ook andere buren op het idee waren gekomen om die paar zonnestralen op de vroege ochtend mee te pakken en deed het tafereel mij denken aan de afbeeldingen van Italian Summers: terwijl het wasgoed aan de lijn wappert, staat de onderbuurman rustig in de zon zijn krantje te lezen, leunt een paar balkonnetjes verderop iemand anders op zijn gemak over de reling en komt de bovenbuurman het balkon oplopen om een frisse neus te halen. Het is een mooi gezicht en ik moet glimlachen. Geluk zit soms echt in hele kleine dingen. 

Op dit moment klinken er in de straat nog stemmen en hoor ik het geluid van scooters die door de steeg scheuren, auto’s die voorbij komen rijden. Om 12 uur zal het echter stil zijn. Om 12 uur is heel Italië stil. Burgemeesters in heel Italië hebben aangegeven dat de vlag halfstok gaat en er een minuut stilte in acht wordt genomen. Deze minuut stilte zal niet alleen zijn om alle slachtoffers van deze crisis te herdenken, maar ook om stil te staan bij de toewijding van de medewerkers in de gezondheidszorg en om hen op deze manier te eren. Op deze manier proberen de burgemeesters door het hele land een eenheid te vormen en vertrouwen en hoop over te brengen in een tijd waar we dit heel hard kunnen gebruiken. 

Vandaag dus een dag van nationale rouw, een dag met een zwart randje. De aangename voorjaarszon schijnt echter onverstoord verder en werpt speels zijn licht op de gebouwen van de stad alsof er niets aan de hand is. 

Dag 23 – 1 april 2020

Waar het gister nog voorjaar leek, is het vandaag ijzig koud. Gelukkig wél met een zonnetje en een strak blauwe hemel waardoor de kleuren in de straat weer extra mooi tot hun recht komen. Zoals bijna elke ochtend, is het naar mijn idee ook vandaag weer drukker dan de bedoeling is in deze periode. Het kan best komen omdat het een smalle straat is, mensen buiten voor de buurtwinkels wachten om naar binnen te mogen en al schreeuwend een gesprek aangaan met een persoon aan het einde van de straat. Ook wanneer de andere persoon niet aan het einde van de straat staat maar op 1,5 meter afstand, wordt er geschreeuwd maar dat is hier gebruikelijk.

Gisteren werd er door de minister van Binnenlandse Zaken bekend gemaakt dat het weer toegestaan is om een rondje te gaan hardlopen en voor ouders met kleine kinderen om een ommetje in de buurt van hun huis te mogen maken. Het gaat dan om 1 ouder en 1 kind per keer. In het bericht wordt benadrukt dat dit enkel geldt voor de zeer jonge kinderen omdat het voor hen noodzaak is om naar buiten te gaan en ze niet de dupe mogen worden van deze isolatie. Mensen met kleine kinderen sprongen al direct een gat in de lucht omdat ze weer ongestoord drie stappen buiten de deur mochten zetten en plaatsen blije berichten op Facebook.

Toen kwam de gouverneur van de regio Campania Vincenzo De Luca om de hoek kijken. In een boos bericht op zijn Facebookpagina, maakte hij duidelijk het absoluut niet eens te zijn met deze beslissing van de minister van Binnenlandse Zaken en noemt deze dan ook onverantwoord. Aan het einde van zijn bericht benadrukt hij dat het in de regio Campania absoluut verboden is om de deur uit te gaan om hard te lopen of voor een korte wandeling. Waar je wellicht tegenspraak zou verwachten na/op zo’n bericht, zijn de commentaren juist lovend en wordt De Luca geprezen en gesteund door de mensen uit de hele regio en ver daarbuiten. 

Samengevat: iedereen moet nog steeds binnenblijven. 

Om wat kleur en vrolijkheid aan deze dag te geven, neem ik je graag mee naar een betoverende plek in deze mooie regio: het kleine eiland Procida. Dit schattige eiland ligt in de baai van Napels en wordt vaak overschaduwd door de aanwezigheid van het beroemde eiland Capri dat in de buurt ligt. Zonde, want deze plek is echt een pareltje! 

Dit eiland is voor mij persoonlijk ook weer een plek met een bijzondere betekenis. Voordat ik er überhaupt ooit was geweest, was ik erdoor gefascineerd. De reden: de film il Postino met de geweldige acteur Massimo Troisi in de hoofdrol. Verschillende scenes van deze film werden namelijk opgenomen op dit eiland, iets wat tot op de dag van vandaag nog steeds is terug te zien. Mijn vader en ik waren beiden dol op Troisi en keken we samen graag naar zijn films, waaronder dus il Postino. De eerste keer dat ik het eiland bezocht, wilde ik dan ook alleen gaan omdat ik op die manier alles het beste kon ervaren en in mij op kon nemen, de plekken kon bezoeken die ik graag wilde zien en alles op mijn eigen tempo kon doen. Ik was op slag verliefd, al voordat de boot in de haven aanmeerde en ik een blik wierp op de karakteristiek haven. Ik werd verliefd op het eiland, haar kleuren, haar sfeer, haar energie. Er ging van alles door mij heen, voelde, rook en zag ik zo veel op hetzelfde moment maar gaf het eiland mij tegelijkertijd een bepaalde soort rust. De gastvrijheid, vriendelijkheid en behulpzaamheid van de mensen is uitzonderlijk. Vol liefde en trots vertellen zij over hun eiland en helpen ze je graag op weg. Procida heeft écht iets magisch.

Het is duidelijk dat dit eiland mij nog steeds fascineert en ik haar in mijn hart heb gesloten. Ik kan dan ook niet wachten om vanuit de haven van Napels de boot te pakken richting dit kleine paradijsje. Wie vaart er dan met mij mee? 

Dag 24 – 2 april 2020

Gisteren was premier Giuseppe Conte weer live en kondigde hij aan dat de quarantaine verlengd wordt tot 13 april. Verbaasd was ik allerminst aangezien De Luca inwoners van de regio Campania al had opgelegd om tot 14 april binnen te blijven. 

Conte geeft aan dat deze verlening noodzakelijk is omdat er een kleine minderheid is die de regels niet respecteert. Ik hoef enkel een rondje op Facebook te doen om dit bevestigd te krijgen. Mensen die voor de meest onzinnige redenen naar buiten gaan, puur om maar even het huis uit te kunnen. Uiteraard begrijp ik dat men behoefte heeft aan frisse lucht, maar na 23 volle dagen quarantaine zou men inmiddels toch wel moeten begrijpen dat je het beste binnen kunt blijven en enkel voor het hoognodige de deur uit zou moeten gaan. Begrijp je dat niet, vind ik dat niet alleen dom maar vind ik het vooral respectloos. Respectloos tegenover de mensen die dagelijks vechten voor hun leven, de mensen die vechten voor andermans leven en de mensen die de regels wél weten toe te passen. Juist door dit soort figuren, is de verlening van ons huisarrest nodig.   

Deze verlenging betekent dus ook dat heel Italië Pasen in quarantaine zal doorbrengen, iets wat de premier betreurt. Ik denk niet alleen de premier. Ironisch genoeg zijn de weersverwachtingen de komende periode namelijk enorm goed, dus ook rond de Paasdagen. Ik zeg ironisch, omdat zolang ik mij kan heugen, je de klok erop gelijk kon zetten dat het met Pasen ging regenen, op Paasmaandag in het bijzonder. In de afgelopen jaren zijn er aan dit onderwerp dan ook al meerdere artikelen gewijd en hoef je op google maar de woorden ‘pasquetta piove‘ in te typen om de nodige memes te vinden die er zijn gemaakt. Ik heb dus het vermoeden dat er voor dit jaar een aantal andere memes bij zullen komen van een zonnige Tweede Paasdag in quarantaine. Gelukkig hebben wij de Paasslingers nog.  

Graag sluit ik af door jullie weer mee te nemen naar een ander pareltje waar ik een stukje van mijn hart heb achtergelaten. Na de eilanden Capri en Procida in beeld te hebben gebracht, kan het eiland Ischia uiteraard niet ontbreken!

Dit vulkanische eiland heeft als bijnaam ‘L’isola verde’, het groene eiland, en staat bekend om haar thermale bronnen. Ook aan dit eiland heb ik de mooiste herinneringen en kom ik er nog steeds maar al te graag. Als klein kind maakten we elke zomer de overtocht vanuit Napels om hier een paar dagen door te brengen met mijn familie die nog steeds op het eiland woont. Ischia is een paradijs en heeft een ongekende, betoverende schoonheid die je met je eigen ogen zou moeten aanschouwen. Het eiland heeft ontzettend veel te bieden en is gemakkelijk te verkennen met het openbaar vervoer maar is het huren van een scooter ook zeker een aanrader.

Wanneer ik zou moeten kiezen tussen de eilanden, gaat dat nog moeilijk worden. Stuk voor stuk bezitten ze een unieke schoonheid en een eigen karakter. Ik heb ze daarom maar alle drie op mijn steeds langer wordende lijstje gezet.

Dag 25 – 3 april 2020

3 april en al 25 dagen op de teller. Toen op 9 maart het land op slot werd gegooid, werd 3 april aangehouden als datum tot wanneer deze strenge maatregelen zouden gelden. Op dat moment leek 3 april zo ver in de toekomst te liggen en vroeg ik mezelf af hoe we dat vol zouden gaan houden en wat het überhaupt allemaal zou gaan betekenen. Vandaag is het 3 april en weten we inmiddels allemaal dat deze maatregelen voorlopig zijn verlengd tot na de Paasdagen. Gek genoeg lijkt 14 april nu niet zo ver weg en voelt het slechts als een paar dagen extra. Ik maak me zeker geen illusies en weet heel goed dat er na die datum nog steeds heel wat restricties zullen gelden en we niet direct het normale leven op zullen pakken. Om het dragelijker te maken, fantaseer ik over die dag alsof het wél het einde van deze bizarre periode kenmerkt en zie ik mezelf hysterisch de deuren opengooien en in slow motion het zonlicht tegemoet rennen in de richting van de boulevard. Uiteraard met een dramatisch muziekje op de achtergrond.

Dat zo’n quarantaine iets met een mens doet, bleek gisteren maar weer. Ik vond het namelijk opeens een geweldig idee om een taart te gaan bakken. Niet zomaar een, maar een die ik zelf nog nooit gemaakt had en geen idee had hoe het uit zou pakken. Het was weer tijd voor de wekelijkse boodschappen dus gaf ik Freddy een lijst mee met de ingrediënten die ik hiervoor nodig had. Met zijn formulier op zak en twee boodschappentassen, vertrok hij voor zijn wekelijkse uitstapje. Toen hij terugkwam, vertelde hij in geuren en kleuren hoe hij er weer van genoten had en hoe heerlijk het was geweest. Toen hij aan het vertellen was over zijn uitstapje, kwamen er weer allemaal herinneringen boven aan de tijd dat ik ook nog buiten kwam. Mooie tijd was dat. 

Ik dook de keuken in en volgde een authentiek recept om uiteindelijk de traditionele Migliaccio napoletano op tafel te kunnen toveren. Ik begon wat onzeker maar kreeg al snel de smaak te pakken. Toen de keuken zich begon te vullen met zoete en frisse geuren, wist ik dat het goed uit zou pakken. Hoewel de keuken en vrijwel alles wat er staat, was bedekt onder een laag meel, room en poedersuiker was het eindresultaat hemels! Ik was zelf enorm verbaasd dat ik het voor elkaar had gekregen om een soortgelijke vulling als die van de sfogliatella te realiseren. Hoewel ik enthousiast bedacht dat ik die gebakjes ook wel eens zou kunnen maken, leek het mij toch verstandiger om hier nog maar even mee te wachten toen mijn oog viel op de resten van het beslag dat van het aanrecht afdruppelde. 
Vandaag ben ik dus wederom in de keuken te vinden maar dan om de sporen van de Migliaccio juist weer uit te wissen. 

Dag 26 – 4 april 2020

Zowel verbaasde (vooral van mensen die mij kennen) als enthousiaste reacties stroomden er gister binnen nadat ik het resultaat van een spontane baksessie deelde. Voor iedereen die om het recept heeft gevraagd: houd de pagina in de gaten, volgende week zal ik deze met jullie delen (plus meer leuk nieuws)! Zo kun je deze hemels zoete taart zelf bereiden en tijdens de Paasdagen op tafel zetten. Wanneer de keuken zich vult met de frisse, zoete aroma’s die bij het bereiden van deze taart komen kijken, is het net alsof je een pasticceria in hartje Napels binnen bent gewandeld en waan je je even in Italië. Op deze manier breng je de smaken van Napels op je bord, maar dan gewoon thuis.

De temperaturen beginnen te klimmen, maar wij blijven ook vandaag gewoon weer binnen! Af en toe voel ik me net als een klein kind dat verlangend voor de etalage van een snoepwinkel staat te kwijlen. Precies op die manier sta ik geregeld op het balkon, te staren naar hoe mooi het zonlicht valt in de straat en op de gebouwen en bedenk ik me hoe heerlijk het zou zijn om nu precies daar te lopen waar de zon valt. Het ruikt zo heerlijk nu buiten. Het ruikt naar het voorjaar en sinds ik mij kan heugen, heeft mij dat altijd hoopvol gemaakt. De dagen worden langer, de zon laat zich vaker zien, de mensen worden vrolijker, de wereld wordt een stukje mooier. Ondanks deze hele situatie, geeft het mij ook deze keer een gevoel van hoop.

Om dit gevoel van hoop vast te houden, wil ik jullie vandaag weer meenemen naar een plek waar ik enorm naar verlang: de Amalfikust.

Wanneer ik hier de straat uitloop, wandel ik zo naar het eerste dorp van de Amalfikust. Zo dichtbij maar op dit moment toch zo enorm ver weg. Wanneer ik denk aan dit stukje kust, krijg ik vlinders in mijn buik. In mijn leven heb ik inmiddels veel plekken bezocht, maar voor mij blijft dit stukje kustlijn een van de mooiste gebieden die ik heb gezien. Uiteraard heeft de Amalfikust een lichte voorsprong aangezien ik hier vrijwel mijn hele leven al kom, maar het is werkelijk waar adembenemend mooi. De meeste mensen zullen direct denken aan de dorpjes Positano en Amalfi. Hoewel deze dorpjes ook absoluut schitterend zijn, zoek ik liever de plekken op waar de massa aan voorbij gaat, zoals deze plek op de foto. Omringd door de geur van citroenen en de schoonheid van de natuur, is dit voor mij puur genieten. Voor veel van zulke plekken geldt wel dat je er iets voor over moet hebben om er te komen. Na een flinke klim vanaf de pittoreske kustplaats Minori, kwam ik op een pleintje met een kerkje terecht waar geen ziel te bekennen was en het muisstil was. Dit zijn de plekken waar je op en top kunt genieten van de schoonheid die dit waanzinnige gebied je te bieden heeft. Dit is wat de Amalfikust écht is. Ik hou dan ook enorm van zulke wandelingen die mij brengen op plekken waar je enkel locals treft, waar je een kijkje krijgt in het dagelijks leven langs de kust. 

Het feit dat er nog zo veel paden te bewandelen zijn, zo veel trappen te beklimmen zijn en zo veel plekken om te ontdekken, verheugen mij. Ik kan namelijk niet wachten om mijn wandelschoenen weer aan te trekken en honderden traptreden te beklimmen om verhalen te ontdekken die de moeite waard zijn om te delen. 

Dag 27 – 5 april 2020

Het is vandaag Palmzondag, het begin van de Goede/Heilige week waarin belangrijke gebeurtenissen worden herdacht omtrent het overlijden en verrijzen van Christus. Een belangrijke dag en week voor veel Italianen, met als hoogtepunt de Paasdagen. Ook gouverneur Vincenzo De Luca is zich hiervan bewust en wilde middels een videoboodschap nogmaals benadrukken dat ook met de Paasdagen niemand plannen hoeft te maken. Iedereen moet thuisblijven omdat onverantwoord gedrag enkel meer schade zal veroorzaken. Ook heeft hij nog een goed advies: “Leer een echte pastiera napoletana maken zoals onze grootmoeders dat vroeger deden. Ik zal je niet vragen om ze vervolgens ook echt te eten, aangezien de eerste smerig zullen zijn. Maar je zult zien dat na een paar keer oefenen, we weer opnieuw leren hoe we gebakjes zelf thuis kunnen maken.” Aldus Vincenzo De Luca met zijn diepgaande wijsheden.  

Het is niet alleen Palmzondag, het is ook de eerste zondag van de maand. Normaal gesproken houdt dat in dat veel musea en archeologische vindplaatsen gratis toegankelijk zijn. Vaak kies ik iets leuks uit om hier gebruik van te maken. Iets nieuws of een plek waar ik al vaker ben geweest en graag weer wil bezoeken. Uiteraard gaat dat deze zondag ook niet door maar wil ik jullie toch graag meenemen naar een plek die ik anders voor deze zondag hoogstwaarschijnlijk op mijn lijstje had gezet: la Reggia di Caserta, het koninklijk paleis van Caserta. 

Caserta ligt niet ver van Napels en is dan ook gemakkelijk bereikbaar per trein. Het indrukwekkende paleis is ontstaan uit een soort concurrentiestrijd tussen verschillende machthebbers. De koning van Napels, Carlo di Borbone, wilde namelijk een groter en indrukwekkender gebouw neer laten zetten dan het Franse Versailles. Omdat Napels in die tijd verschillende aanvallen via zee had moeten verduren, werd er om veiligheidsredenen gekozen voor het verder van de kust gelegen Caserta. 

De architect voor dit immense project was Luigi Vanvitelli. Een leuk weetje: de naam ‘Vanvitelli’ komt van de Nederlandse naam ‘van Wittel’ wat later het Italiaanse ‘Vanvitelli’ werd. Luigi was namelijk de zoon van kunstenaar Caspar van Wittel, afkomstig uit Amersfoort. Tijdens de bouw van het paleis, die vele jaren in beslag zou nemen, stierf Luigi en nam zijn zoon Carlo de werkzaamheden over.

Het paleis zelf zal met haar 5 verdiepingen, 4 binnenplaatsen, 34 trappen, met als hoogtepunt de Scalone d’Onore, zonder twijfel een enorme indruk op je maken. Ook de bijbehorende tuin, die zo’n 120 hectare beslaat, is een waar spektakel waar je ogen tekort zult komen. Verschillende beelden en fonteinen kom je tegen op de 3 kilometer lange weg die loopt van het paleis naar een waterval met beelden die het mythologische verhaal van Actaeon en Diana uitbeelden. Rechts van de waterval kom je terecht in de Engelse tuin, die is voorzien van planten en zaden afkomstig uit Capri, Maiori, Vietri, Salerno, Cava de’ Tirreni, Agnano, Solfatara en Gaeta. De tuin voelt met verschillende beekjes en meertjes erg natuurlijk aan. Ook zijn er mooie ‘verborgen’ plekjes te bewonderen zoals het il Bagno di Venere, een beeld van de godin Venere (Venus) die aan het baden is.

Na een bezoek aan dit prachtige paleis met haar indrukwekkende tuin, kun je een kijkje nemen in het middeleeuwse Casertavecchia, de oude binnenstad. Vanaf hier heb je een mooi uitzicht over de stad en de Golf van Napels en kun je in een van de kleine restaurantjes genieten van de lokale keuken. 

Deze zondag reis ik enkel in gedachten af naar Caserta en haar bijzondere schatten, maar met de hoop om binnenkort zelf weer door haar prachtige tuinen te mogen slenteren. 

Dag 28 – 6 april 2020

Het is weer maandag, het begin van een nieuwe week. Ook is het weer de start van een nieuwe week in lockdown. Vandaag vier weken geleden   werd het land op slot gegooid en sindsdien zitten we binnen. Vier weken. Bizar wanneer je daar eens goed over nadenkt, maar ook redelijk vreemd hoe je er op een gegeven moment gewend aan begint te raken. Het is in het begin vooral aanpassen en heb je in de eerste weken te maken met verschillende emoties, om uiteindelijk een soort evenwicht te vinden waarin je je comfortabel begint te voelen in je nieuwe manier van leven. 

Zo vind ik het heerlijk om dagelijks mijn stukjes met jullie te delen, mijn ervaringen te vertellen en jullie mee te nemen naar de mooiste plekken in deze schitterende regio. Gister nam ik jullie mee naar het adembenemende paleis van Caserta en vandaag had ik ook weer een mooie plek in gedachten om samen met jullie naartoe te gaan. 

Toen ik vanmorgen echter het balkon opstapte, besloot ik dat het uitstapje van vandaag maar even moest wachten. Vandaag blijf ik toch maar thuis. Toen ik de balkondeuren opende, werd ik omarmd door een zwoele voorjaarslucht en warme zonnestralen, die ervoor zorgden dat ik werd overvallen door een diep gevoel van geluk. Voor mij wederom de bevestiging dat dit de plek is waar ik moet zijn. 

Het is aangenaam warm en het voelt bijna zomers aan. Net als ik, vonden ook de andere buren het een goed idee om vanmorgen vroeg de was te doen. Het wasgoed wappert vrolijk aan de lijnen en zorgt ervoor dat de straat is gevuld met de geur van schoon wasgoed en een vleugje voorjaar. Voor het gemak negeer ik de politiewagen die weer door de straat komt rijden met de boodschap dat we binnen moeten blijven en haal nog eens diep adem om die heerlijke voorjaarslucht in me op te nemen en laat ik me strelen door de warmte van de zon.

Ik beloof dat ik  jullie snel meeneem naar die mooie plek die ik eigenlijk in gedachten had, maar vandaag deel ik met jullie de waslijn met het schone, frisse wasgoed dat wappert in het aangename voorjaarsbriesje.

Dag 29 – 7 april 2020

Vanmorgen vroeg hoorde ik de vogels vrolijk fluiten en lieten de eerste zonnestralen zich al zien. Heerlijk om de dag zo te mogen beginnen. Ook een mooie dag om vandaag, na bijna een volle maand in quarantaine, iets met jullie te delen waar ik de afgelopen tijd mee bezig ben geweest. 

In verschillende posts gaf ik al aan dat ik de tijd in verplichte quarantaine goed weet te benutten en er nog geen moment is geweest dat ik mij heb verveeld. Aangezien ook in Nederland en België de maatregelen zijn verscherpt en de boodschap is om zo veel mogelijk thuis te blijven, ben ik na gaan denken over wat ik Italië liefhebbers kon bieden. Aangezien een stedentrip Napels of een bezoek aan de Amalfikust er voorlopig niet in zal zitten, wilde ik iets maken waardoor men deze geweldige regio zelf in huis zou kunnen halen.

Het resultaat: een digitaal kookboek met recepten uit de regio Campania! Dit eBook heeft de toepasselijke titel Campania op je bord en bevat 33 heerlijke recepten.

Samen met Michelle Bogers van Taste Guide Naples werkte ik een aantal traditionele gerechten uit die je het water in de mond doen lopen. Met Michelle werk ik al een tijd heel fijn samen. Zij woont inmiddels al een aantal jaar midden in het historisch centrum van Napels, heeft een grote schat aan kennis en ervaring op het gebied van koken en een enorme passie voor de stad en haar culinaire geheimen. Een aantal jaar geleden nam zij de sprong in het diepe en verhuisde naar deze fascinerende stad om zich volledig onder te dompelen in haar sferen, geuren, smaken en lekkernijen. Haar passie voor Napels en koken combineert ze door het geven van kooklessen, gewoon bij haar thuis in de keuken. Op die manier kom je niet alleen de geheimen van lokale gerechten te weten, maar krijg je direct een kijkje in het échte Napolitaanse leven.

Vanaf afstand, zij in Napels en ik in Salerno, hebben wij in de afgelopen periode dagelijks samengewerkt, elkaar gecorrigeerd, aangemoedigd en geïnspireerd. Deze mooie en spontane samenwerking in deze vreemde periode was voor mij al een cadeautje, maar het eindresultaat is toch wel de kers op de taart! Het is geweldig om te zien wat je samen voor elkaar kunt krijgen, het beste in elkaar naar boven weet te halen, elkaar vanaf een afstand weet te motiveren en uiteindelijk samen iets neer weet te zetten.

Met trots presenteer ik dan ook het digitale kookboek Campania op je bord waarin Michelle, aan de hand van maar liefst 33 recepten, jou kennis laat maken met de heerlijkste gerechten uit deze fantastische regio. Het mooie is: wanneer je dit digitale kookboek aanschaft, steun je niet alleen mij, maar ook een andere ondernemer die nu noodgedwongen de werkzaamheden heeft moeten staken. Op deze manier kunnen we samen deze crisis overwinnen en straks weer vrolijk verdergaan met het delen van onze liefde voor de regio Campania en haar vele schatten. 

Vanaf nu dus te bestellen via de website: Campania op je bord! Ga snel naar de pagina, bestel jouw eigen exemplaar en vul jouw keuken met de geuren en smaken van Napels en omgeving.

Dag 30 – 8 april 2020

Wat is het toch heerlijk om in de ochtend wakker te worden en de zon al te zien schijnen, te weten dat ook vandaag weer een mooie dag gaat worden. Hoewel we dus niet naar buiten mogen, genieten we alsnog van de aangename temperaturen en de zonnestralen. 

Ook is het heerlijk wakker worden na een dag als gisteren. Nadat ik bekend had gemaakt dat het digitale kookboek ‘Campania op je bord’ te bestellen was, werd ik overladen met liefdevolle, hartverwarmende reacties. Het is geweldig om te zien dat iets waar je zo veel uren in hebt gestoken en met liefde aan hebt gewerkt, zo enthousiast wordt ontvangen en in de smaak valt.

Ik voel me dan ook enorm dankbaar. Ik ben onder andere dankbaar voor de mooie samenwerking met Taste Guide Naples in deze gekke periode. Hiermee hebben wij kunnen laten zien hoe mooi het kan zijn wanneer je de krachten bundelt en hoeveel meer je samen kunt bereiken. Uiteraard geldt dit niet enkel in een periode van crisis, maar is het over het algemeen zo dat je samen nou eenmaal een stuk verder komt. Dit was slechts het begin, straks na deze lockdown zullen er nog veel meer mooie dingen komen!

Daarnaast ben ik enorm dankbaar voor jullie, mijn volgers en lezers. De mooie reacties, de hartverwarmende mailtjes en berichten. Ik lees ze allemaal en het voelt echt als een warme omhelzing. Ik ben dankbaar voor de verhalen die jullie met mij delen, de aanmoedigende woorden die jullie spreken en uiteraard voor de steun die ik ontvang. Jullie zijn geweldig! Grazie mille ragazzi.

Vandaag is het precies vier weken dat ik voor het laatst naar buiten ben geweest. Ondanks dat, voel ik me oprecht gelukkig. Vandaag neem ik daarom de tijd om hier bij stil te staan. Ik wil, zittend in het zonnetje, genieten van dit heerlijke gevoel van dankbaarheid, saamhorigheid en liefde en mijn zegeningen tellen. Ik ben dus nog wel even bezig. 

Dag 31 – 9 april 2020

Zoals ik gisteren al schreef, was het een enorm aangename en zonnige dag. Deze dag werd alleen maar nóg stralender door een heel leuk nieuwtje: het boek ‘Mijn Napels’ van Saskia Balmaekers (Ciao tutti) is namelijk verschenen!

Napels is een stad waar ik zelf enorm gek op ben en ik mensen graag over vertel. Mijn tips en verhalen vind je dan ook allemaal terug op de website en schreef ik bovendien zelf ook een digitale gids waarin ik je meeneem naar de mooiste plekken in de stad. Dat Italië-blogger Saskia nu een boek heeft geschreven over deze fascinerende stad en op die manier een nog groter publiek kennis laat maken met de schatten en verhalen van Napels, verheugt mij dan ook ontzettend.

Naar het boek heb ik enorm uitgekeken, al had ik me deze periode toch net even iets anders voorgesteld. Saskia zou namelijk richting Napels komen om aan een aantal mensen het boek persoonlijk te overhandigen en er een klein feestje van te maken. Helaas gaat dit niet door maar is het verschijnen van dit boek zeker een feestje in quarantaine waard!

Ik ben enorm trots om te kunnen zeggen dat ik, op meerdere manieren, ook mijn bijdrage heb mogen leveren aan Mijn Napels. Je kunt mij terugvinden in het boek zelf, iets waar ik bijzonder trots op ben, maar mocht ik ook meelezen met de teksten en het eindresultaat met de foto’s bekijken. Ik was enorm blij met deze taak aangezien ik het maar moeilijk vond om te moeten wachten tot april en ik zo mijn nieuwsgierigheid en ongeduld niet hoefde te onderdrukken.

Aangezien ik ieder woord twee keer heb gelezen, het complete plaatje heb kunnen bekijken inclusief de foto’s, kan ik jullie garanderen dat dit boek een regelrechte aanrader is! Vooral in deze periode waarin het helaas niet mogelijk is om zelf richting het geweldige Napels te reizen, is dit boek een enorme troost. Aan de hand van mooie verhalen, legendes, tips, culinaire lekkernijen en kleurrijke foto’s neemt Saskia jou echt even mee naar Napels.

Hoewel ik niet kan wachten om het boek zelf in handen te hebben en door te bladeren, proost ik vandaag op Mijn Napels en Saskia om de publicatie te vieren!

Terwijl ik dit typ, krijg ik meerdere berichten binnen met het nieuws dat de quarantaine in Italië verlengd zou zijn tot 28 april. Hoewel dit nieuws aankomt als een stomp in mijn maag en ik de behoefte voel om even keihard te huilen, laat ik mijn feestje hierdoor niet verpesten. Ik blader vandaag gewoon nogmaals door mijn digitale versie van Saskia’s boek om me weer even in de straten van mijn geliefde Napels te wanen. 

Dag 32 – 10 april 2020

Gisteren sloot ik mijn bericht af met de mededeling dat de lockdown waarschijnlijk verlengd zal worden tot 28 april. Zoals ik aangaf, kwam dit nieuws wel eventjes binnen en werd er ook om mij heen met gemengde gevoelens op gereageerd. Later op de dag verschenen er berichten waar de datum 3 mei werd genoemd als zijnde einddatum voor deze strenge maatregelen (want daarna zullen er nog steeds maatregelen blijven gelden uiteraard). Hoewel dit nog niet officieel bevestigd is – dit zal net voor de Pasen waarschijnlijk bekend worden gemaakt – hakt de gedachte aan nog een paar weken in lockdown, er behoorlijk in. Ik had even een moment waarop mijn hoofd zich vulde met wanhopige gedachten: hoe lang gaat dit nog duren? Mogen we ooit nog wel naar buiten? Als dit wordt verlengd, gaan mensen in opstand komen want ze worden gek! 

Al snel schakelde ik deze wanhopige modus uit en legde deze gedachten naast mij neer. We moeten gewoon per dag de situatie bekijken en met frisse moed de dag beginnen. We komen er wel.

Gisteren heb ik dan ook een heerlijke dag gehad. Ik kreeg ‘mijn’ pagina’s toegestuurd uit Saskia’s ‘Mijn Napels’, wat mij echt enorm blij maakte. Ik had het al gezien in pdf vorm, maar om het als bladzijden in een echt boek te zien, is toch net even iets anders!

Daarnaast had ik een hele leuke, inspirerende meeting met andere vrouwelijke (Italië-gerelateerde) ondernemers. Een heel leuk initiatief van Mariet Bloemendal, die creatieve en ondernemende geesten bij elkaar heeft weten te brengen en ik dankbaar voor ben dat ik hier onderdeel van mag zijn. Het voelde heel fijn om even met andere mensen te spreken, te weten hoe zij met de situatie omgaan en wat hun ideeën en plannen zijn. Ik was zelf bijzonder onder de indruk van het verhaal van Anneke Icks, die vol goede moed, helemaal alleen, Casa Ciao Bella in Le Marche is begonnen en nu dus ook helemaal alleen in lockdown zit. Aan haar vrolijkheid en positieve houding was dat dan ook zeker niet te merken. Ze heeft een prachtig huis dat (hopelijk in de zeer nabije toekomst) zal dienen als gasthuis voor vrouwen die alleen reizen. Een heel mooi idee dat zij hopelijk waar kan gaan maken!

Het gesprek gaf mij dus een hele goede energie en zorgde ervoor dat ik ook weer aan de slag ben gegaan met dingen die ik al te lang voor me uit had geschoven. Aanpakken, doen, kansen creëren en uitwerken. Een heerlijk gevoel is dat! 

Verder heb ik vandaag via de pagina van Ciao tutti het recept van de heerlijke Migliaccio napoletano gedeeld, dat te vinden is in het digitale kookboek Campania op je bord. Afgelopen week viel dat recept even weg in de comments en voor velen dus onvindbaar, dus maak ik het op deze manier goed. Een heerlijke taart die je gemakkelijk zelf kunt maken, leuk en lekker voor tijdens de Paasdagen!  Tijdens het bereiden van deze taart is het net alsof je een pasticceria in hartje Napels binnen bent gewandeld. Alleen al door de geur waan je je even in Italië en haal je op die manier een stukje in Italië in huis. 

Dag 33 – 11 april 2020

Het eerste gedeelte van dit bericht schrijf ik terwijl ik in de rij sta voor de supermarkt. Het is nog vroeg maar de rij is al aardig lang. Na vier weken binnen te hebben gezeten, ben ik vandaag weer voor het eerst naar buiten gegaan. Ik zag er in eerste instantie tegenop – het was de bedoeling dat ik gister al zou gaan, maar bij de gedachte alleen al werd ik nerveus dus heb ik het uitgesteld – maar zodra ik de straat uitliep, voelde het al best normaal. Behalve dan dat ik een mondkapje heb en handschoentjes aan aangezien je zonder deze accessoires geen enkele winkel meer binnenkomt. Onderweg heb ik even de zee kunnen zien, iets wat mij enorm gelukkig maakt!

Voor de supermarkt moest ik even wachten maar binnen was het heerlijk rustig en kon ik op mijn gemak de boodschappen halen die ik nodig had. Benieuwd naar dit avontuur en de bijbehorende beelden? Zie dan mijn Instragram stories.

Gister sprak Conte het volk weer toe. Hij vertelde dat de strenge maatregelen de gewenste resultaten opleveren en zó goed werken, dat hij ze daarom graag tot 3 mei wil verlengen. Ok, hij was er zelf ook niet blij mee en gaf aan dat het een moeilijke maar noodzakelijke beslissing was. Wel mogen bepaalde winkels binnenkort weer open en is de hoop om na 3 mei, zij het geleidelijk, weer aan het normale leven te kunnen beginnen. We gaan het zien. Ik heb in elk geval nog drie weken de tijd om een nieuw project uit te werken, daarna ben ik buitenspelen.

Morgen is het Pasen en de voorbereidingen zijn in volle gang. Bij de buren dan. Wanneer ik het balkon opstap, word ik ondergedompeld in de frisse, zoete geuren van de pastiera napoletana, een recept dat ook terug te vinden is in ‘Campania op je bord’. Ik vind het geweldig om te zien hoe mensen aan het bakken en koken zijn met de recepten uit het boek! Enorm leuk om de enthousiaste reacties te mogen lezen en foto’s toegestuurd te krijgen van het resultaat. Gister deelde ik via Ciao tutti het recept van de migliaccio napoletano, vandaag heb ik nog een kleine Paas-verrassing voor jullie. Voor de website Parliamo Italiano deelde ik het recept van de traditionele Casatiello, een hartig paasbrood dat vandaag door veel Napolitanen gegeten wordt. 

De Casatiello is tijdens de Paasdagen onmisbaar in Napolitaanse huishoudens. Deze hartige taart wordt gemaakt van brooddeeg en gevuld met kaas en vlees. Om het af te maken, wordt de bovenkant vaak versierd met hele eieren die worden bedekt met twee streepjes deeg in de vorm van een kruis. Met de Casatiello vier je Pasen op z’n Napolitaans!  

Ik ga nu weer terug naar het balkon om de zoete, frisse geur van de pastiera op te snuiven, terwijl ik nageniet van mijn uitstapje eerder deze ochtend.

Dag 34 – 12 april 2020

Het is Pasen! Pasen in quarantaine. Ik moet toegeven, het is een vrij bijzondere situatie die we niet snel meer zullen vergeten. Ook mijn telefoonprovider geeft aan dat we allemaal thuis moeten blijven. Sinds een paar dagen is de naam Vodafone namelijk verdwenen en schitteren daar de woorden IoRestoACasa voor in de plaats. Uiteraard had ik me deze periode iets anders voorgesteld en zag ik mezelf al aanschuiven in Tramonti voor de lunch, maar dat neemt niet weg dat we er hier in huis gewoon een feestje van maken. Daar zijn wij namelijk erg goed in en gaan we vrolijk mee door. De slingers hangen inmiddels en fleuren het huis mooi op. Daarnaast doet ook het zonnetje dat vrolijk schijnt een duit in het zakje en maakt het plaatje compleet.

Nadat ik gisteren naar buiten was geweest, heb ik de rest van de dag genoten van het gevoel dat daarbij kwam kijken. Ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat eventjes door de straten van de stad lopen, zo’n enorm verschil kon maken. Ik werd overweldigd door een immens gevoel van dankbaarheid, puur en alleen omdat ik me weer door de steegjes kon begeven, een blik kon werpen op de zee die er zo mooi bij lag en eventjes weer onder de mensen was.

Dat gevoel werd alleen maar meer door de vele, geweldig enthousiaste reacties die ik kreeg op het kookboek ‘Campania op je bord’. Mensen zijn aan het bakken en koken geslagen en delen met mij het resultaat. Zo ontzettend bedankt voor de steun en voor het delen van jullie kookkunsten. Ga hier vooral mee door want daar worden Michelle en ik alleen maar heel erg blij van!

Met een foto van een zonovergoten steeg in het historisch centrum van Salerno (gisteren gemaakt!), wens ik iedereen een vrolijk Pasen toe. Buona Pasqua!

Dag 35 – 13 april 2020

Na gister een hele leuke, gezellige, smakelijke paasbrunch te hebben gehad, is het vandaag tijd voor deel twee. Vandaag is het niet alleen tweede paasdag, het is ook nog eens Freddy’s verjaardag! Net als de Paasdagen, zal ook zijn verjaardag dit jaar een bijzondere zijn die we niet snel zullen vergeten. Creatief als we zijn, maken we er ook vandaag gewoon weer een feestje van. Zo heb ik van hem een lijst gekregen met maaltijden/hapjes die vandaag gewenst zijn en staat er een (aardig goed gelukte) oreo cheesecake in de koelkast.

Ondanks de vreemde situatie, ben ik ontzettend dankbaar om samen zijn verjaardag te kunnen vieren en er iets moois van te maken. Freddy is volgens mij de man met het meeste geduld op aarde, wordt nooit boos, is eerlijk, enorm grappig en ook nog eens ontzettend lief. Ik kan altijd rekenen op zijn steun, zijn eerlijke en nuchtere feedback en luistert hij geduldig naar al mijn plannen die ik dagelijks graag tot in detail beschrijf.

Het is geweldig om iemand in je leven te hebben die in je gelooft, het beste in je naar boven haalt, je motiveert en inspireert. Freddy is voor mij die persoon. In Kaapverdië hebben we de meest (schitterende maar ook) verschrikkelijke wandelingen gemaakt waarbij ik dacht écht niet meer te kunnen. Maar daar was Freddy. Zelf had hij ook geen idee waar het pad ons zou brengen, hoe lang de tocht nog zou duren, maar geduldig wist hij mij de juiste woorden toe te fluisteren waardoor ik weer de kracht vond om verder te gaan. Voor die ervaringen ben ik ontzettend dankbaar omdat ze zo kostbaar zijn en goed laten zien wat je aan een Freddy in je leven hebt. Volgens mij heeft iedereen een Freddy nodig in zijn/haar leven. Met hem zou ik al die wandelingen dan ook zo weer nog een keer doen.

Daarnaast maakt hij mij elke dag aan het lachen en is zijn positiviteit aanstekelijk. Ook in deze situatie waar we ons nu in bevinden, is er geen moment geweest dat hij negatief is geweest. Het zit gewoon niet in hem en is voor hem dan ook geen optie. Ook maakt hij van de gelegenheid gebruik om nieuwe skills aan te leren en heeft zo ontdekt dat hij enorm goed is in afwassen.

Ik ben trots op deze man. Trots op wie hij is, op wat hij doet, hoe hij in het leven staat en omdat hij het met mij volhoudt. Tanti auguri di buon compleanno amore!!

Vandaag zijn we een dagje weg. Lekker erop uit om er samen een feestje van te maken. Verjaardag in quarantaine-stijl.

Dag 36 – 14 april 2020

We hebben Pasen en een verjaardag achter de rug en zijn beland op de 14de april, de tweede datum waarvan werd gezegd dat dan de lockdown zou eindigen. Helaas geldt voor deze datum hetzelfde als voor 3 april en zullen we het nog even langer in huis uit moeten zingen.

Gisteren was Freddy jarig en de vele felicitaties en berichten zorgden ervoor dat hij zich écht jarig kon voelen. Heel veel dank daarvoor! Ook enorm bedankt aan een ieder die gehoor heeft gegeven aan het verzoek om een korte videoboodschap op te sturen. Voor de gelegenheid had ik namelijk een video in elkaar gezet waarin vrienden en familie hem een fijne verjaardag wensen, met uiteindelijk een speelduur van bijna een halfuur.

We hebben er hier in huis een mooie dag van gemaakt. Een tijd terug hadden we gezegd dat we voor zijn verjaardag naar de eilanden zouden gaan. Met dat idee als uitgangspunt, zette ik samen met Debbie een reisroute in elkaar, speciaal voor deze dag.

In de ochtend maakte ik Freddy wakker, zei hem dat we op moesten schieten en gaf hem een treinkaartje van Salerno naar Napels. Terwijl hij mij verbaasd aankeek, vroeg hij waarom ik mijn schoenen had aangetrokken. Hij begreep al snel dat hij beter mee kon spelen dus stapten we uiteindelijk samen op de trein richting Napels. Toen we de kamer inliepen die we voor deze dag tot de haven van Napels hadden omgetoverd, kwamen de klanken van Napolitaanse klassiekers ons tegemoet. Bij het balkon stond een mooi gedekte tafel met lekkers en stonden er wat cadeautjes op hem te wachten. Een Nederlands sprekende serveerster bracht de koffie en overhandigde hem een aantal kaarten met verjaardagswensen. Terwijl we genoten van het ontbijt, werd de video afgespeeld met de verjaardagswensen en overhandigde ik hem een bootticket waarop de plaatsen vermeld stonden die we deze dag zouden bezoeken.

Voor de lunch hadden we een andere kamer omgetoverd tot het eiland Procida. Op het beeldscherm waren de vrolijk gekleurde huisjes van Marina Corricella te zien, was de kamer versierd met kleurrijke bloemen en klonk uit de boxen de filmmuziek van il Postino. De tafel was wederom mooi gedekt en waren er allerlei huisgemaakte hapjes te vinden. Ook was het tijd voor bubbels en werd er een flink aantal malen geproost. Freddy maakte van de gelegenheid gebruik om een van zijn cadeautjes te testen: een fles rum. Na een paar glazen vond hij het tijd voor een middagdutje, wat mij in de gelegenheid stelde om op te ruimen en voorbereidingen te treffen voor de avond.

In de avond haalde ik hem op (uit bed) met de mededeling dat we op Ischia waren aangekomen. Op een ander balkon stond een tafeltje met een aperitief klaar, klonk er heerlijke muziek en genoten we van een mooie (denkbeeldinge) zonsondergang. De dag sloten we af met een door mij gemaakte melanzane alla parmigiana (ook terug te vinden in ‘Campania op je bord’). Aangezien Freddy al van de cheesecake had gegeten voordat ik de kans kreeg om er kaarsjes op te doen, heb ik de melanzane alla parmigiana in een springvorm gemaakt zodat hij alsnog de gelegenheid had om de kaarsjes uit te blazen. De maaltijd viel bij Freddy goed in de smaak, de fles rum kwam weer tevoorschijn, hij begon te zingen en maakte zelfs een dansje. Hoewel we dus geen stap buiten de deur hebben gezet, zijn we er toch in geslaagd om van zijn verjaardag een bijzondere en gezellige dag te maken.

We hebben ondanks de quarantaine, oprecht genoten van de afgelopen dagen en ze voelden dan ook écht aan als feestdagen. Nu deze dagen weer achter de rug zijn, pakken we het normale leven weer op. Nou ja, normaal…Normaal quarantaine-stijl dan.  

Dag 37 – 15 april 2020

Gisteren had ik even een dipje. Misschien kwam het omdat de gezellige feestdagen weer voorbij waren of omdat gister eigenlijk de datum was dat de lockdown zou eindigen. Het weer werkte ook echt niet mee en heeft de zon zich hier gister niet laten zien. Aan het einde van de middag begon het ook nog eens te druppelen en flink te waaien. Het besluit om er een workout uit te gooien, was dan ook een goede en heb zo een groot deel van mijn frustraties eruit getraind. 

Vandaag schijnt het zonnetje weer en is de dip gelukkig weer verdwenen. Mijn hoofd stroomt vol met leuke ideeën en ben ik bezig met een klein cadeautje voor jullie. Ik zou dus zeggen: houd de pagina in de gaten en je wordt op de hoogte gehouden!

Vandaag is het 15 april. Precies 53 jaar geleden stierf de grootste Italiaanse komiek aller tijden: Totò. Wanneer je een bezoek brengt aan Napels, kun je niet om deze man heen. De afbeelding van de man met het karakteristieke gezicht, zul je namelijk vele malen tegenkomen in souvenirwinkels, street art werken, monumenten en zelfs lichtversieringen. Antonio de Curtis, beter bekend als Totò, wordt ook wel de Prins van de lach genoemd, al had hij met gemak de titel ‘Koning van de lach’ toebedeeld kunnen krijgen.

Al op jonge leeftijd kwam ik met Totò in aanraking. Mijn vader was namelijk gek op deze Napolitaanse komiek, had al zijn films op VHS, keek alsnog iedere film die op tv werd uitgezonden en bleef lachen om zijn grappen ook al had hij deze al zo vaak gehoord. Het zou nog jaren duren voordat ik écht begreep wat deze man nu zo bijzonder maakte.

De komiek werd geboren in de wijk Sanità, waar tot op de dag van vandaag nog steeds zijn geboortehuis staat. Opgroeien in een wijk als Rione Sanità, was niet altijd even makkelijk. Toch heeft de acteur juist hier enorm veel inspiratie uit weten te putten en wist hij met zijn bijzondere gevoel voor humor, het hart van velen te raken. Het leed, verdriet en de moeilijkheden waar hij zelf mee te maken had, wist hij namelijk te verwerken in zijn grappen, rake opmerkingen en gedichten. Juist omdat dit voor velen zo herkenbaar was, werd hij ongekend populair en geliefd. Hoewel mijn vader buiten Napels is opgegroeid, heeft ook hij het niet altijd even makkelijk gehad en groeide hij op in vrij armoedige omstandigheden. En juist daarom kon mijn vader zich herkennen in Totò, de grappen die hij maakte over moeilijke omstandigheden en hoe hij, zoals het échte Napolitanen betaamt, altijd met een glimlach weer verder wist te gaan en er het beste van probeerde te maken.

Niet alleen de oudere generatie kan genieten van zijn grappen en grollen, nog steeds kunnen mensen lachen om zijn humor en uitspraken. Met regelmaat worden uitspraken dan ook gewoon gebruikt in dagelijkse gesprekken of citeert men hele passages uit een van zijn gedichten. Ook dit zorgt ervoor dat de acteur onsterfelijk is en onderdeel vormt van de Napolitaanse cultuur. Zijn krachtige uitspraken laten je lachen, maar hebben een enorme diepgang en bevatten vaak een kern van waarheid. 

De acteur overleed op 15 april 1967, kreeg drie begrafenissen en de stad was maandenlang in rouw. Tot op de dag van vandaag is niemand in Napels deze man vergeten. Totò zit in het hart van elke Napolitaan en men zorgt er voor dat ook bij jongere generaties iconen zoals Totò niet in de vergetelheid zullen raken. Een voorbeeld is de Vico Totò in de Quartieri Spagnoli. Deze straat is gevuld met tientallen afbeeldingen uit verschillende legendarische films waar de acteur in heeft geschitterd. Het is een mooi eerbetoon aan een belangrijk personage en draagt er op deze manier aan bij dat Totò niet snel vergeten zal worden.

Uiteraard heb ik ook zo mijn favoriete Totò-uitspraken en deel ik hier graag eentje van om mee af te sluiten.

“ Quando hai a che fare con una persona che si crede superiore agli altri e ne è fermamente convinta, ridici sopra e assecondala perché non è bello rovinare i sogni di un idiota.”

Totò

Wanneer je te maken hebt met een persoon die zichzelf beter vindt dan anderen en daar vast van overtuigd is, lach erom en ga ermee akkoord, want het is niet leuk om de dromen van een idioot kapot te maken.

Dag 38 – 16 april 2020

Het is bizar om te bedenken dat we inmiddels al dag 38 aantikken, vrijwel de hele maand maart binnen hebben doorgebracht en nu al op de helft van april zitten. Maar wat ben ik dankbaar voor de steun die ik van jullie, mijn volgers, dagelijks mag ontvangen! De liefdevolle, aanmoedigende en soms ontroerende berichten lees ik met plezier en zijn voor mij dan ook echt een steun in deze bizarre periode.

Om mijn dankbaarheid te tonen, wilde ik jullie een klein cadeautje geven. Ik neem jullie daarom allemaal mee naar Napels!

Speciaal voor de lezers en volgers van Salerno Travel heb ik namelijk een nieuwe route uitgestippeld door deze fascinerende stad die je gratis* kunt downloaden. Op deze manier kun je je even in deze magische stad wanen, uiteraard samen met mij! Aan de hand van deze tour leer je samen met mij de mooiste plekken van de stad kennen, geef ik je een kijkje in het échte Napels, leer je meer over haar geschiedenis, haar eeuwenoude tradities en haar inwoners.

Deze route is geïnspireerd op de tours die zijn terug te vinden in de digitale reisgids Jouw Local in Napels, een gids die ik met veel liefde, toewijding en passie schreef. Wanneer je dus op zoek bent naar meer boeiende verhalen en handige tips voor Napels, kun je gebruik maken van een kortingscode om Jouw Local in Napels aan te schaffen. Deze kortingscode ontvang je wanneer je de tour downloadt en is tot 15 mei 2020 te gebruiken!

*De tour is niet meer beschikbaar

Dag 39 – 17 april 2020

Vanmorgen werd ik wakker met een geweldig nieuwsbericht: vanaf 20 april mogen er in de stad weer pizza’s bezorgd worden! Gisteren hoorde ik al over een zaak die vanaf volgende week zijn pizza’s als diepvriespizza’s gaat verkopen maar dat we ook bij andere pizzeria’s kunnen bestellen, klinkt als muziek in de oren. Het is nog even afwachten want het kan best zijn dat Vincenzo De Luca hier nog een stokje voor gaat steken en het hele (pizza)feest niet doorgaat. Laten we voor nu maar gewoon doen alsof het nieuws officieel is en wij de hele volgende week pizza’s kunnen eten (we moeten natuurlijk de lokale ondernemers zo veel mogelijk steunen).

Het feit dat ik steeds vaker in nieuwsberichten over fase 2 hoor spreken, geeft mij toch weer wat meer vertrouwen. Wat fase 2 exact inhoudt, weet ik eigenlijk niet maar het betekent wel een stap in de goede richting. In deze fase zal het land namelijk geleidelijk weer geopend worden en kan langzaamaan het gewone leven weer opgepakt worden. Uiteraard zullen er dan nog vele regels van kracht zijn, zoals het verplicht dragen van een mondkapje en handschoenen wanneer je boodschappen gaat doen of gebruik maakt van het openbaar vervoer. Waarschijnlijk zullen de mondkapjes en handschoenen nog lange tijd onderdeel van het straatbeeld zijn en zullen we daar aan moeten wennen. Heb je deze niet, kom je veel winkels niet meer binnen en wordt er zelfs gedreigd met een boete van €400,- (wat volgens mij niet kan omdat het niet officieel verplicht is).

Hoe het ook zij, ondanks deze regels geeft het vooruitzicht mij toch enige hoop. Ik ga me dan ook iets meer verdiepen in fase 2 om er een beter idee van te krijgen en voorzichtig te dromen over de komende maanden.

Waar ik ook heel blij van word, is om te zien hoe blij jullie zijn met mijn cadeau van gisteren! Aan de vele leuke reacties en downloads te zien, kan ik opmaken dat de route door Napels in de smaak is gevallen. Uiteraard blijft deze gewoon op de website staan, dus heb je hem nog niet, kun je de route gewoon nog downloaden.

Ik vind het heerlijk om mijn liefde voor Napels met anderen te delen. Al ruim 32 jaar kom ik in de regio Campania maar werd een bezoek aan Napels vaak overgeslagen toen ik klein was. Napels was die mysterieuze stad die je aan de voet van de Vesuvius zag liggen, gezien vanaf Valico di Chiunzi. De keren dat we ons door het chaotische verkeer een weg wisten te banen naar de haven om daar op de boot naar Ischia te stappen, zal ik mede door de angstkreten van mijn moeder ook niet snel vergeten.

Pas op latere leeftijd leerde ik de stad pas écht kennen. Gefascineerd door de vele verhalen, begon ik me hier steeds meer in te verdiepen en zag ik in dat Napels een compleet andere wereld was en niet te vergelijken was met een stad als Salerno. Napels heeft haar eigen karakter en zo ook haar inwoners. Waar Napolitanen op het eerste oog nogal stug over kunnen komen, is het leggen van contact hier erg makkelijk. Zo is de barista al je beste vriend wanneer je voor de tweede keer in dezelfde bar je koffie komt drinken en zijn inwoners meer dan bereid om (persoonlijke) verhalen met je te delen wanneer je ze tegenkomt tijdens een wandeling door de smalle steegjes van de Quartieri Spagnoli.

Ik heb dan ook altijd de behoefte om haar te beschermen, het voor haar op te nemen wanneer er weer eens kwaad over de stad gesproken wordt. Om die reden schreef ik een artikel met de duidelijke titel: Hoe gevaarlijk is Napels?
In dit stuk laat ik andere locals aan het woord die hun eigen ervaringen delen en een eerlijk beeld van de stad schetsen.  

Met alle liefde en plezier heb ik daarom deze route uitgeschreven. Ik waande me zelf weer even in de straten van de stad en vond het heerlijk om de verhalen op te schrijven en de route vorm te geven. Dit is uiteraard slechts een klein gedeelte van de schatten die de stad te bieden heeft en geef ik je met deze route slechts een voorproefje. In mijn reisgids ‘Jouw Local in Napels’ vind je 5 uitgebreide routes (niet dezelfde als deze!) waarmee je een compleet beeld van de stad krijgt en ik jou de mooiste verhalen vertel en de beste tips meegeef. In de gratis route vind je een code om deze gids met korting aan te schaffen. Vond je deze route dus boeiend en interessant, gebruik dan de kortingscode en je kunt genieten van nog meer verhalen over het geweldige Napoli! 

Geniet van Napels! Ik ga vandaag een lijstje maken met de pizza’s die ik volgende week wil eten.

Dag 40 – 18 april 2020

Dag 40. Op de een of andere manier voelt dit getal aan als reden om een feestje te vieren. Een feestje zonder pizza aangezien we door gouverneur Vincenzo De Luca gisteren even uit de droom zijn geholpen. Hoewel het in andere regio’s gewoon is toegestaan, maakte hij duidelijk dat in de regio Campania het bezorgen van pizza’s en ander eten voorlopig niet gaat gebeuren en het verbod nog steeds van kracht zal zijn. Ik geloof dat ik de handpop van De Luca op dit moment even leuker vind.

Uiteraard was dit niet de belangrijkste mededeling die hij deed en kwamen er nog een aantal andere zaken aan bod die vooral gingen over fase 2. Zo zal het in de regio Campania vanaf begin mei verplicht zijn om buitenshuis een mondmasker te dragen. Daadkrachtig als hij is, had hij het liefst deze regel per direct ingevoerd om op deze manier Campania te kunnen redden. Gelukkig heeft hij er rekening mee gehouden dat de gehele bevolking wel de mogelijkheid moet hebben om er eerst eentje te kunnen bemachtigen alvorens ze deze regel na kunnen leven. We hebben dus nog even de tijd al kom je hier in Salerno nu al geen enkele winkel binnen wanneer je geen mondmasker hebt.

De Luca heeft meerdere malen aangegeven dat zijn strengere regelgeving ten opzichte van andere Italiaanse regio’s noodzakelijk is om de regio te kunnen redden. Een andere mededeling was dan ook dat wanneer andere regio’s overhaaste beslissingen zullen nemen, hij de regio Campania op slot zal gooien. Er zal dan een inreisverbod gelden voor personen afkomstig uit regio’s die te snel onverstandige beslissingen hebben genomen (in zijn ogen).

Dat is dus ongeveer hoe fase 2 in de regio Campania eruit zal gaan zien. Of dit nu betekent dat we, mét mondmasker, weer van de ene naar de andere gemeente mogen reizen, is mij nog onbekend. Hoogstwaarschijnlijk zal dat nog een tijdje gaan duren en zal dat enkel zijn toegestaan wanneer dit noodzakelijk is. Mijn familie en vrienden zal ik dus voorlopig nog niet kunnen zien, maar ik kijk al uit naar de mooie plekken in de stad die ik weer kan bezoeken. En die zijn er in Salerno in overvloed!

Een paar dagen voor de lockdown bracht ik nog een bezoek aan een plek waar ik altijd graag kom: de Duomo. De kathedraal werd gebouwd in de 11de eeuw en is gewijd aan de beschermheilige San Matteo. Het is een plek die je absoluut bezocht moet hebben. De 52 meter hoge kerktoren in Arabisch-Normandische stijl, torent boven de daken van het historisch centrum uit en is dan ook niet over het hoofd te zien.

Er zijn hier veel mooie details te aanschouwen en vele interessante verhalen waar ik dol op ben!  Zo wordt de toegangspoort, Porta dei Leoni genaamd, gesierd door twee leeuwen die onderdeel vormden van de originele gevel. Een legende vertelt dat deze leeuwen tijdens een aanval van de Saracenen tot leven kwamen en op deze manier de stad en haar inwoners wisten te beschermen.

Ook op de binnenplaats en in de kathedraal vind je dergelijke details en verhalen. Hoogtepunt is de crypte waar zich de relieken van San Matteo bevinden, te herkennen aan het bronzen beeld op de tombe. De ruimte werd in de 17^de eeuw gerestaureerd in barokstijl door de architect Domenico Fontana en zijn zoon Giulio. De combinatie van de prachtige schilderingen, van onder andere Bijbelse taferelen, en de verschillende kleuren marmer die in elkaar gelegd lijken te zijn als een puzzel, is in één woord adembenemend. Naast San Matteo, bevinden zich hier ook de resten van vier Salernitaanse martelaars. Op het plafond van de kapel waar hun overblijfselen worden bewaard, is op fresco’s hun verhaal afgebeeld en bevindt zich tevens de zuil waar zij op onthoofd zouden zijn.

Elke keer weer word ik overrompeld door de schoonheid die deze plek te bieden heeft. De laatste keer dat ik er was, was er niemand te bekennen. Zowel de kathedraal als de crypte had ik helemaal voor mezelf en dat maakte het allemaal nog iets indrukwekkender. Ik kijk er naar uit om weer even een kijkje te nemen, zij het ditmaal met een mondmasker op en handschoentjes aan. 

Dag 41 – 19 april 2020

Aangezien er voorlopig nog geen pizza’s bezorgd mogen worden, hebben we gisteren onze eigen pizza’s gemaakt. Geen diepvries maar huisgemaakte, verse pizza’s. Natuurlijk is dit niet te vergelijken met wat je in de pizzeria’s voorgeschoteld krijgt, maar om ermee bezig te zijn, het zelf te maken en het vervolgens een echte pizza te zien worden, is toch best wel heel leuk. Terwijl ik het deeg uitrolde op de ovenplaat, kwamen er dan ook tal van herinneringen naar boven die mij terugbrachten naar mijn kindertijd. Vaak genoeg maakte mijn moeder voor ons precies zo’n pizza. Het was voor haar makkelijk om te maken, het kostte weinig van haar tijd en iedereen was tevreden. Al snel wilden wij zelf leren om pizza te maken, voor mijn moeder dus nog makkelijker. Iedere keer wanneer het pizza-tijd was, kreeg een van ons de belangrijke taak toegewezen om er iets moois van te maken. 

Eten heeft bij ons in huis altijd een belangrijke rol gespeeld en dat kwam voornamelijk door mijn vader. Met trots liet hij ons kennis maken met traditionele gerechten uit de Zuid-Italiaanse keuken, gerechten waar hij zelf mee was opgegroeid en de bijbehorende geschiedenis van wist te vertellen. Hij kwam dan ook al op jonge leeftijd in aanraking met koken en was hij zeer jong toen hij begon te werken in verschillende restaurants. Het was een wereld waarin hij zich enorm thuis voelde. Hij hield van goed en lekker eten en was behoorlijk traditioneel in de bereiding van gerechten en hield vast aan bepaalde gebruiken.

Zo leerden mijn zussen en ik spaghetti te eten met lepel en vork. Dat is namelijk hoe het hoort (en bovendien behoorlijk ouderwets). Hij vond het maar niets toen wij op latere leeftijd tot de conclusie kwamen dat het veel makkelijker eten was met enkel een vork. Hij bleef trouw aan zijn lepel en is deze dan ook altijd blijven gebruiken.

Ook kon hij er zeer slecht tegen wanneer gasten in een restaurant hem vroegen om een mes om de spaghetti mee te kunnen snijden. Er was geen haar op zijn hoofd dat eraan dacht om een mes te geven aan de persoon in kwestie, maar liet in plaats daarvan zien hoe de spaghetti wél gegeten moest worden. Je begrijpt dat mensen niet nogmaals om dat mes durfden te vragen. Bij mijn vader moest je bovendien ook echt niet aankomen met de mededeling dat de pasta nog niet helemaal gaar gekookt was; daar ging hij namelijk zelf van koken. Om over carbonara met room maar niet te beginnen…

Hij liet een grote droom in vervulling gaan door een eigen restaurant te openen: Da Pasquale. Zijn afbeelding schitterde op de ruiten van de zaak en binnen was er een enorme wandschildering te vinden van een uitzichtpunt op het eiland Capri. Zijn regio nam hij altijd met zich mee. Uiteraard stond hij hier ook zelf in de keuken en bereidde hij de heerlijkste gerechten. Da Pasquale bestaat nog steeds en is ook de afbeelding van mijn vader tot op de dag van vandaag op de ruiten van de zaak te vinden. 

Wanneer mijn vader niet aan het werk was, was hij thuis altijd bezig in de keuken. Het hele huis rook dan vaak naar een saus die al uren op het vuur stond te pruttelen of was hij bezig met de voorbereidingen van een gerecht dat een paar dagen de tijd nodig had om op tafel te kunnen zetten. Hij vond het heerlijk, genoot zelf van het eindresultaat en van de complimenten die hij kreeg van ons of andere tafelgasten.

De laatste week van zijn leven werkte hij als chef in een Italiaans restaurant in Rotterdam. Hij was volledig in zijn element, kreeg de vrijheid om zijn eigen gerechten op de kaart te zetten en genoot van de lovende kritieken die hij kreeg van de gasten. Ik zie hem nog zo voor me, hoe hij met een glimlach op zijn gezicht deze verhalen zat te vertellen. Zelfs op de laatste avond hier op aarde, heeft hij gekookt, gerechten bereid waar hij zoveel liefde, passie en kennis in heeft gestoken en ongetwijfeld een vleugje van zijn geliefde Zuid-Italië. 

Dat ik liever de gerechten at dan leerde hoe deze bereid moesten worden, lag volledig aan mijn vader. Hij was namelijk té goed en zou ik daar moeilijk aan kunnen tippen. Als hij zou weten dat ik nu steeds vaker in de keuken te vinden ben, mee heb gewerkt aan een kookboek met gerechten die hij zelf zo graag bereidde, zou hij stiekem toch wel een beetje trots zijn. Zelfs door het delen van zulke traditionele gerechten, kan ik me zo enorm verbonden voelen met de man die mij de liefde voor de regio Campania heeft bijgebracht. 

Dag 42 – 20 april 2020

Ik heb enorm genoten van de vele reacties die het bericht over mijn vader gisteren opriepen. Oude bekenden deelden met mij herinneringen en anekdotes waardoor ik de hele dag met hem in gedachten rondliep.

Het drong tot mij door hoeveel dingen er zijn veranderd sinds hij er niet meer is. Ik heb het dan niet alleen over de situatie van de afgelopen paar maanden, die natuurlijk vrij bizar is, maar vooral over de mooie dingen die hij moet missen. Ik moest denken aan de groei die ik de afgelopen jaren heb doorgemaakt, de keuzes die ik heb gemaakt waar hij het absoluut niet mee eens zou zijn maar stiekem enorm trots op mij zou zijn.  Mijn vader kende bovendien mijn passie voor schrijven en het verlangen om hier iets mee te doen. Toen ik op een middag gefrustreerd zei dat ik niet wist op welke manier ik mijn ei kwijt zou kunnen, zei hij op een toon alsof dit het enige logische antwoord was: “Schrijf dan over mij!”.  Ik moest lachen om zijn antwoord en wuifde het weg. 

Maar in zijn woorden zat al die tijd al het antwoord op mijn vraag verborgen. Het heeft even geduurd maar uiteindelijk wist ik mijn pad te vinden, mocht ik uitgroeien tot een persoon die verhalen vertelt, waaronder ook zijn verhaal. Schrijven over ‘zijn’ regio Campania is voor mij alsof ik over hem schrijf en met hem spreek. Door te vertellen over personen, tradities en plekken waar hij zelf enorm van hield en graag over sprak, zit hij verstopt in de zinnen die op het papier/beeldscherm verschijnen.

Dat ik mag schitteren in het boek ‘Mijn Napels‘ van een van de grootste Italië-kenners die Nederland rijk is, Saskia Balmaekers, had hij zonder twijfel geweldig gevonden. Ik denk dat hij alle exemplaren opgekocht zou hebben om deze vervolgens, mét handtekening van mij, weer door te verkopen. Want ja, hij was nu eenmaal een Zuid-Italiaan en die staan erom bekend enorm creatief te zijn wanneer het op handel aankomt.

In een FaceTime gesprek herinnerde mijn moeder mij eraan dat ik mij als kind al door de moeilijkste boeken heen probeerde te worstelen en de rest van de familie vermaakte met mijn eigen geschreven verhalen. Dat ik graag lees en schrijf, zat er dus al van kleins af aan in. Waar ik vroeger boeken verslond, vind ik het tegenwoordig iets moeilijker om daar de tijd en rust voor te vinden. Door de lockdown heb ik echter vaker momenten dat ik het mezelf gun om een boek erbij te pakken en even te ontspannen.

Ik ben nu bezig in een boek dat ik graag met jullie wil delen! Het boek heet ‘De dochters van Fontana’ en vertelt het verhaal van de bijna tachtigjarige Paulina Fontana (beter bekend als Poppy) die haar achternichtjes uitnodigt om mee te gaan op reis naar de Amalfikust. Poppy is er namelijk van overtuigd dat ze op de dag van haar verjaardag op de trappen van de kathedraal in Ravello moet staan en dan eindelijk de liefde van haar leven zal ontmoeten en een einde kan maken aan de vloek van de Fontana familie. Zo’n tweehonderd jaar geleden werd er namelijk een vloek uitgesproken waardoor geen enkele tweede dochter van een Fontana geluk zou hebben in de liefde. Sindsdien is geen enkele tweede dochter in de Fontana-familie er dan ook in geslaagd om gelukkig te zijn in de liefde.

Het verhaal is heerlijk vlot geschreven waardoor ik het maar moeilijk weg kan leggen en ik echt even kan ontspannen. Niet alleen voor mij maar voor iedereen is het heerlijk om op deze manier een stukje Italië in huis te kunnen halen. 

Deze boekentip kreeg ik trouwens van Saskia, die via haar website Ciaotutti nog veel meer leuke boekentips deelt waarmee je je even in Italië kunt wanen!

Terwijl de Amalfikust zich direct hier om de hoek bevindt, duik ik vandaag toch maar weer in mijn boek om haar sferen te kunnen proeven. 

Dag 43 – 21 april 2020

Hoewel de temperatuur erg aangenaam was, was het gisteren een donkere en regenachtige dag. Normaal gesproken zou ik roepen dat het een ideale dag is om binnen te blijven en wat werk te verrichten, maar aangezien we dit sinds 10 maart al dagelijks doen, liet ik deze opmerking maar achterwege. Ik heb in elk geval een fijne en productieve dag gehad waar ik schrijfwerkzaamheden heb afgewisseld met lezen in het boek waar ik gister over vertelde en sloot ik de dag af met mijn allereerste yoga sessie met Adriene en haar te leuke hond Benji. Ik schonk af en toe net iets te veel aandacht aan de hond op het beeldscherm dan aan mijn houding, maar ik moet zeggen dat deze eerste keer yoga mij goed is bevallen en zeker voor herhaling vatbaar is.

Gisteren vertelde ik over het boek ‘De dochters van Fontana’ waarin je onder andere wordt meegenomen naar de betoverende Amalfikust. Een volger deelde onder dat bericht een foto van een puzzel met een afbeelding van deze wereldberoemde kust die ze onlangs toevallig op de kop had weten te tikken. Toeval of niet, de afbeelding op de puzzel was van het dorpje Ravello, het plaatstje dat in het boek wordt bezocht.

Ravello is een plaats waar ik ook zeker naar uitkijk om weer te bezoeken wanneer de lockdown voorbij is. Deze plaats heeft iets magisch, iets wat moeilijk onder woorden te brengen is. Het is dan ook niet vreemd dat deze plaats door veel kunstenaars als een inspirerende plek wordt beschouwd en hier maar al te graag hun tijd doorbrengen voor wat artistieke ingevingen. Ook onder beroemdheden is deze plaats niet onopgemerkt gebleven en kun je hier regelmatig een bekend persoon spotten.

Eén van de eerste grote beroemdheden die ervoor zorgde dat de Amalfikust in de belangstelling kwam te staan, was First Lady Jackie Kennedy. In de zomer van 1962 bezocht zij het pittoreske Ravello, waar ze bij aankomst werd ontvangen door de burgemeester van de stad. Vanwege haar status schonk de paparazzi veel aandacht aan haar bezoek waardoor Ravello over de hele wereld bekend werd.

Vanaf Cesarano (Tramonti) is het slechts een kort ritje dus brachten wij tijdens de lange zomervakanties geregeld een bezoek aan dit dorpje dat zo’n 350 meter boven zeeniveau ligt. In de avond voor een wandeling en een ijsje of overdag omdat mijn moeder op het Piazza Duomo bij de bar weer wilde smullen van het heerlijke, verse gebak met een kopje koffie. We bezochten dan ook vaak de villa’s die dit dorpje rijk is, waar je tijdens een bezoek de magische sfeer helemaal kunt ervaren. Zo herinner ik mij een keer dat mijn zussen en ik allemaal gekleed waren in hagelwitte jurkjes waardoor ik me net een soort prinses voelde. We wandelden door de prachtige, sprookjesachtige tuinen van Villa Rufolo terwijl er overal dromerige pianomuziek klonk. Samen met mijn zussen dansten we met onze witte jurken door de lanen van de tuin die componist Richard Wagner inspireerde om de wereldberoemde opera Parsifal te componeren. 

Ook bezochten we Villa Cimbrone, die bekend staat om haar spectaculaire uitzicht. Het Terrazza dell’infinito biedt een waanzinnig uitzicht waar mijn moeder (met hoogtevrees) even van ging duizelen en ons verscheidende malen terugriep als ze vond dat we te dicht bij de borstbeelden kwamen die de rand van het terras sieren.

Naast de ongekende schoonheid die Ravello zelf heeft, wordt het plaatsje ook nog eens omringd door een schitterende natuur. Wanneer je wel houdt van een klim, kan ik een wandeling in deze omgeving dan ook zeker aanraden. Het gebied is magisch en je zult al snel begrijpen waarom er zoveel legendes bestaan. Je moet Ravello echt zelf ervaren om deze magie te kunnen voelen en te begrijpen.

Ik kan niet wachten om weer met eigen ogen van deze schoonheid te mogen genieten.

Dag 44 – 22 april 2020

Kondigde ik het vorige week al groots aan, deze keer is het officieel: vanaf maandag mogen er weer pizza’s bezorgd worden! Gisteravond laat werd er een handtekening onder deze verordening gezet, tot grote vreugde van veel inwoners van de regio Campania. Niet alleen kijken wij hier in huis uit naar de pizza’s, ook geeft dit stapje vooruit weer wat vertrouwen en stemt het ons net iets optimistischer.

Voor een leuke opdracht waar ik voor ben gevraagd, bevond ik mij gisteren plotseling midden in de Napolitaanse volkswijk Rione Sanità, sippend aan een glas witte wijn. In gedachten uiteraard, aangezien ik deze dagen enkel buitenkom om het vuilnis weg te gooien.

Door deze opdracht kon ik mij echter helemaal onderdompelen in de sferen van Napels, iets wat heerlijk was om te doen. Ik ging volledig op in het verhaal, maakte verschillende stops om uiteindelijk te eindigen in deze karakteristieke en kleurrijke volkswijk. Door de vele details zo goed mogelijk te omschrijven en in beeld te brengen, creëerde ik voor mezelf het gevoel alsof ik er daadwerkelijk zat. Ik merkte dat dit iets is wat ik in deze dagen goed kan gebruiken en behoefte aan heb. De sfeer kunnen proeven, ervaren en informatie delen over bijzonderen gebouwen en monumenten die de stad rijk is.

De wijk Sanità is dan ook een bijzondere wijk met veel verhalen en geschiedenis waar je je gemakkelijk in kunt verliezen. Ik doe dat vaak genoeg en ben dan ook gefascineerd door de vele bijzondere verhalen en sporen van de geschiedenis die hier waar te nemen zijn.

Wanneer je de wijk binnenloopt, word je direct opgezogen door de sfeer van een typisch Napolitaanse wijk: scooters die voorbij rijden, marktkoopmannen die schreeuwend hun waar onder de aandacht brengen, het wasgoed dat wappert aan de lijnen. Verstopt tussen de winkels die hun waar op straat hebben uitgestald, vind je de mooiste gebouwen met bijbehorende verhalen. Daarnaast is de Sanità een wijk waar leven en dood hand in hand gaan. Zo bevinden zich onder de kerk van Santa Maria della Sanità de catacomben van San Gaudioso, de plek waar Totò zich liet inspireren tot het schrijven van het beroemde gedicht ‘A Livella’. Verderop vind je het Cimitero delle Fontanelle, een voormalige tufsteengroeve die later werd gebruikt om de vele doden ten gevolge van diverse epidemieën te kunnen bergen. Er hebben heel wat werkzaamheden plaatsgevonden om de begraafplaats toegankelijk te maken voor het publiek. Tegen een van de wanden vind je gestapelde beenderen en zijn er door de hele ruimte meer dan 40.000 schedels van onbekende mensen waar te nemen. Ik kan je vertellen dat een bezoek aan deze plek je bij zal blijven en een diepe indruk zal achterlaten.

Zo zijn er nog tal van verhalen te vinden, niet alleen in deze wijk maar ook op veel andere plekken in de stad. In mijn digitale reisgids ‘Jouw Local in Napels’ kruip ik daarom in de rol van tour guide om jou de mooiste plekken van de stad te laten zien, waaronder uiteraard ook de eerder genoemde wijk Rione Sanità. Naast de voornaamste bezienswaardigheden die je absoluut niet mag missen, laat ik jou ook graag onbekende kanten van de stad zien. Ik deel mijn eigen ervaringen, vertel jou mijn verhalen en leid je rond door de stad. De routes heb ik dan ook persoonlijk uitgestippeld en zelf meerdere malen gelopen om jou zo gedetailleerd mogelijk langs deze plekken te kunnen leiden en jou het idee te geven zelf door de straten van de stad te wandelen.

In een periode dat afreizen naar Italië er voorlopig niet in zal zitten, wil ik ervoor zorgen dat je Napels toch een beetje in huis kunt halen. Daarom heb ik speciaal voor de lezers en volgers van Salerno Travel een compleet nieuwe tour uitgestippeld en uitgeschreven, die gratis is te downloaden via de website. De route is geïnspireerd op de tours die terug zijn te vinden in de reisgids, die ik stuk voor stuk met zorg, geduld en liefde heb uitgeschreven.

Wanneer je op zoek bent naar meer boeiende verhalen en handige tips en de digitale reisgids met tours aan wilt schaffen, heb ik nog een cadeautje voor je:  wanneer je de tour downloadt, vind je in de intro een code die je kunt gebruiken om ‘Jouw Local in Napels‘ tijdelijk met korting te verkrijgen! 

Hoewel de regen hier zachtjes tegen de ramen tikt en de zon in geen velden of wegen te bekennen is, duik ik ook vandaag weer de zonnige straatjes van Napels in. Uiteraard sluit ik de dag weer af met een goed glas wijn terwijl ik geniet van de gezellige chaos en bedrijvigheid om mij heen. 

Dag 45 – 23 april 2020

Hoewel het gister vrijwel de hele dag heeft geregend, heb ik daar weinig van gemerkt en dook ik weer de straten van Napels in om mijn verhaal af te maken. Wanneer dit verhaal online verschijnt, zal ik deze uiteraard met jullie delen! Ik vond het leuk om uit verschillende reacties op te merken dat men zich door mijn verhalen echt even in Napels waande en ze de sfeer bijna konden proeven. Omdat mij ook verschillende keren werd gevraagd of ik misschien meer (Zuid)-Italiaanse boekentips heb, kwam er een boekenreeks in mij op die perfect in dit plaatje passen: De Napolitaanse Romans van Elena Ferrante. 

Voor velen zal de naam niet onbekend in de oren klinken. De vierluik, die het verhaal vertelt van Elena Greco en Raffaella Cerullo, is inmiddels verfilmd en te zien als serie op televisie (acht afleveringen per boek). De meisjes groeien samen op in één van de slechtere wijken van Napels en staat hun bijzondere vriendschap centraal die zo nu en dan gepaard gaat met onderlinge rivaliteit.

Met plezier heb ik deze vier boeken gelezen. Het lezen van de laatste paar regels van het vierde en laatste deel van Ferrante’s vierluik voelde als een soort afscheid. Afscheid van Lenù, Lila én van Napels. Ergens wilde ik niet dat het verhaal zou eindigen, dat de bladzijden op zouden houden. Graag had ik nog meer te weten willen komen over ‘de wijk’, over de levens van de verschillende personages, en vooral de vriendschap tussen Elena en Lila. Wees dus gewaarschuwd: het zal moeilijk zijn om deze vier dikke boeken weg te leggen en uit de wereld van Lenù en Lila te stappen.

Naast de meeslepende verhaallijn, is het ook erg interessant om een betere indruk te krijgen van het naoorlogse Napels, de gebeurtenissen waar men mee te maken had en de omstandigheden waarin kinderen op moesten groeien. Want hoewel het een roman betreft, zijn veel zaken gebaseerd op de werkelijkheid en voor Napolitanen herkenbaar.

Verder maakte ik gisteren ook nog een trip down memory lane. Door de foto die ik gisteravond nog deelde, kwamen er tal van herinneringen boven aan mijn zomers langs de Amalfikust. Ik droomde even weg en als vanzelf borrelde de ene na de andere herinnering boven. Hoe mijn zussen en ik deze plek al snel ons thuis wisten te maken en vriendjes maakten met wie we tafelvoetbal speelden in de bar op het dorpsplein, met een vervaagde Maradona-poster op de achtergrond. Onze nonno (opa), die ook elke avond op het plein te vinden was, stopte ons dan een paar lires toe met de strenge woorden hier absoluut geen ijs van te kopen. Voordat hij uitgesproken was, waren wij echter al de bar binnengerend en kochten met deze centjes een ijsje. Ook bestelden we hier vaak een vruchtensapje met de woorden: ‘Un succo di frutta con un rietje, per favore.’ De eigenaar van de bar keek ons vanachter zijn veel te grote brillenglazen de eerste paar keren verwonderd aan, maar had al vrij snel door wat dat mysterieuze woord ‘rietje’ daadwerkelijk betekende . Wanneer we weer eens aan de bar verschenen met een handvol muntgeld, zei hij glimlachend: ‘Fammi indovinare: un succo di frutta con un rietje?’  Waarop wij tevreden ons sapje mét rietje in ontvangst namen.

In een andere ruimte van de bar speelde mijn vader vaak een kaartspel met wat vrienden. Aangezien wij onze vader graag (ongevraagd) een handje wilden helpen, renden wij door de ruimte om de tafel heen terwijl we in het Nederlands vlug alle kaarten benoemden die zijn tegenstanders in hun handen hadden. Een scheve glimlach verscheen op zijn gezicht terwijl zijn tafelgenoten geen enkel benul hadden van hetgeen er zich op dat moment had afgespeeld. 

Op latere leeftijd, toen mijn vader zich veelal bevond op het veld waar bocce (een soort jeu de boules) werd gespeeld, maakten we stiekem ritjes op de scooter van een van de andere jongeren. Een enkele keer eindigden we in het hekwerk, waardoor mijn vader weet kreeg van onze uitstapjes. In het dorp werd er echter enkel gelachen om zulke zaken en vond men het maar vreemd dat wij op die leeftijd nog niet een scooter wisten te besturen.

In de avond maakten wij vaak een wandeling over de mooie boulevard van Maiori. Ik kan mij herinneren hoe fijn ik die avonden vond en kon genieten van de temperatuur en de zilte zeelucht. De avond was compleet wanneer we een muntje kregen en bij een van de strandtenten een speeltoestel uit mochten kiezen voor een ritje. 

Tramonti is niet alleen waar mijn vader vele herinneringen had aan zijn eigen jeugd, maar eveneens de plek waar hij voor mij en mijn zussen talrijke nieuwe herinneringen heeft weten te creëren. Voor mij een kostbaar bezit waar ik nog steeds enorm van kan genieten. 

Dag 46 – 24 april 2020

Het zonnetje laat zich weer zien! Na een paar dagen met voornamelijk een grijze hemel en regendruppels, maakten de wolken gisteren langzaamaan ruimte voor de blauwe lucht en begon het zonnetje vrolijk te schijnen. Het blijft heerlijk wanneer je in de ochtend vroeg gewekt wordt door het gezang van vogels en de eerste paar zonnestralen.

In mijn verhaal van gisteren kwam hij al eventjes voorbij. Ik vertelde over hoe mijn zussen en ik met vriendjes in de bar tafelvoetbal speelden terwijl op de achtergrond een door de zon verkleurde poster hing van een persoon die voor veel Zuid-Italianen enorm belangrijk was en nog steeds is. Ik heb het natuurlijk over niemand minder dan voetballer Diego Armando Maradona. Het zo vaak over Napels hebben en deze man onbesproken maken, is bijna een zonde! Deze man vormt namelijk een belangrijk onderdeel van de Napolitaanse cultuur, iets wat door buitenstaanders niet altijd wordt begrepen. Vandaag wil ik je dus kennis laten maken met de Maradona-cultuur die Napels rijk is.

Hoewel het inmiddels al 30 jaar geleden is dat deze kleine Argentijn afscheid nam van de voetbalclub Napoli, is niemand in Napels deze man vergeten. Sterker nog: wanneer je door de stad wandelt en de vele verwijzingen naar deze stervoetballer ziet, krijg je de indruk dat het nog niet zo gek lang geleden was dat hij zich in het tenue van Napoli hees. Hoe gek het ook mag klinken, Maradona speelde en speelt nog steeds een grote rol in het leven van Napolitanen.

Dat Maradona belangrijk was voor Napolitanen en mensen uit de directe omgeving, werd mij op jonge leeftijd al duidelijk. In de slaapkamer van mijn ouders prijkte een keramiek beeldje van de voetballer samen met il ciuccio, het symbool van de voetbalclub. Diverse waarschuwingen en boze blikken van mijn vader mochten echter niet baten en lagen Maradona en il ciuccio op een zekere dag in duizend stukjes op de slaapkamervloer.

Lange tijd begreep ik niet wat er zo bijzonder was aan dat kleine mannetje dat, terwijl zijn volle bos haar in de wind wapperde, de bal vele malen hoog wist te houden. Pas toen ik me er oprecht in ging verdiepen, op zoek ging naar verhalen, de steegjes van de Quartieri Spagnoli indook om antwoorden te vinden, zijn naam liet vallen in gesprekken met mensen afkomstig uit de regio, begon ik steeds beter in te zien dat het hier niet enkel om een potje voetbal ging. De band tussen Maradona en Napels is er een die veel dieper gaat dan enkel zijn prestaties op het veld. De verschillende antwoorden van locals op de vraag waarom deze man nog steeds zo belangrijk is voor de stad, verwijzen voornamelijk naar de speler als persoon. Het feit dat hij eigenwijs was, overal tegenin ging en zich kon identificeren met de mensen uit de volksbuurten, spelen een belangrijke rol.

Al wandelend door de straten van Napels, ontbreekt het niet aan kleine altaartjes, foto’s van overledenen, beelden van verschillende heiligen én uiteraard Maradona. In de gratis tour die je kunt downloaden via de website, neem ik je mee naar een van deze plekken. Ook in de reisgids ‘Jouw Local in Napels’ is er een compleet hoofdstuk gewijd aan deze voetbalgod en wordt de bijzondere band tussen hem de stad in beeld gebracht.

De woorden van local Fabio geven een goed en duidelijk beeld van deze bijzondere band en het ontstaan ervan:

‘Maradona is voor Napolitanen groter dan Maradona zelf. Napels heeft van deze man een mythe gemaakt en hem boven alles en iedereen gesteld. Mensen hebben het nodig om in iets te geloven, hun hoop toe te vertrouwen aan een hogere entiteit, iets dat buiten de menselijke controle ligt. Zo worden religies geboren. Het verband tussen Napels en Maradona, zou dan ook beschouwd kunnen worden als een soort religie.’

Het moge in elk geval duidelijk zijn dat Napels en Maradona nauw met elkaar zijn verbonden en dat deze liefdesrelatie nog lang niet over is. Napolitanen hebben de voetballer in hun hart gesloten om de persoon die hij is: puur, rebels en eerlijk. Dat hij daarnaast heeft bijgedragen aan de successen van de voetbalclub, maken deze man de God van Napels. Het één kun je niet los zien van het ander. Napels is Maradona en zonder Maradona zou Napels niet zijn wat het vandaag de dag is.

Meer over deze voetballer lees je in het artikel ‘Maradona: de God van Napels‘

Dag 47 – 25 april 2020

Vandaag wordt in Italië Bevrijdingsdag gevierd. Op 25 april wordt namelijk de bevrijding van de nazi-bezetting en het fascistische regime gevierd en herdacht en wordt beschouwd als een belangrijke dag in de Italiaanse geschiedenis. Hoewel het uiteraard niet met elkaar te vergelijken is, vind ik het ergens best bijzonder om te bedenken dat we deze dag doorbrengen in verplichte quarantaine en we te maken hebben met enorm veel restricties waarmee we juist beperkt worden in deze vrijheid die we nu zouden moeten vieren.

Hoewel we uitkijken naar 4 mei, heeft onder andere premier Giuseppe Conte duidelijk gemaakt dat de versoepeling van de maatregelen niet betekent dat we direct vrij zijn om te gaan en staan waar we willen. Logischerwijs gaat alles stap voor stap en zullen we nog wat geduld moeten hebben voordat het weer enigszins als normaal aan zal gaan voelen. Hij gaf aan dat de versoepeling noodzakelijk is omdat hij onmogelijk de mensen voor altijd in huis kan opsluiten, al moet ik bekennen dat ik er inmiddels al aardig aan gewend ben geraakt.

Het leek mij overigens redelijk overbodig om te benadrukken dat het nog even gaat duren voordat het normale leven weer opgepakt kan worden omdat volgens mij niemand in de veronderstelling was dat we op 4 mei weer zomaar vrolijk de stad in mogen gaan. Maar blijkbaar is het nodig om nog eens extra te benadrukken dat alles in fases gaat en we nog lang te maken zullen hebben met bepaalde regels.

Waarschijnlijk mag er vanaf 4 mei wel weer tussen de verschillende gemeenten gereisd worden, maar is er van reisverkeer tussen de regio’s voorlopig nog geen sprake, enkel wanneer dit echt noodzakelijk is. Het ondertekende formulier dat je nu op zak moet hebben wanneer je naar buiten gaat voor een boodschap, zal dus voorlopig nog niet verdwijnen. Ik heb dan ook zo’n vermoeden dat er binnenkort weer een nieuwe versie verschijnt maar aangezien deze iedere keer om de zoveel dagen werd gewijzigd, is de inkt in de printer inmiddels op.

Later in de maand zullen langzaamaan verschillende winkels en bars weer hun deuren mogen openen, wel moeten deze aan een hele lijst nieuwe voorwaarden voldoen eer ze überhaupt open mogen gaan. Die enorme lijst met voorwaarden is dan ook de reden dat veel restaurants en bars hebben besloten om vanaf aanstaande maandag niet open te gaan om bestellingen thuis te bezorgen. De kosten die erbij komen kijken om te voldoen aan alle eisen, zijn voor veel ondernemers namelijk te hoog en niet haalbaar.  

Ondertussen gaan wij gewoon door met ons nieuwe leven in quarantaine. Gister was het weer tijd voor Freddy’s uitstapje en maakte ik een boodschappenlijst. Ik had onder andere opgeschreven dat ik 500 gram aardappelen nodig had. Na enige tijd kwam Freddy hijgend en bezweet terug. Niet alleen omdat hij zich te warm gekleed had maar ook omdat de boodschappen best zwaar waren. Bij het uitpakken van de boodschappen kwam ik tot de ontdekking waarom. In plaats van de gevraagde halve kilo aardappelen, had Freddy er maar liefst zes meegenomen. ZES KILO aardappelen. Een beetje beduusd keek hij mij aan en begreep hij zelf niet waar hij de fout in was gegaan. Al snel viel bij hem het kwartje. Op de zak stond een ‘3’ en was hij ervan uitgegaan dat het ging om 300 gram. Aangezien ik 500 gram had opgeschreven dacht hij: ‘Ah, dan neem ik er twee!’. Hij bedoelde het vast goed maar het is vaak een verrassing met welke boodschappen hij thuiskomt.

Met zoveel aardappelen in huis, heb ik gisteravond dan maar direct pasta e patate gemaakt, een traditioneel, Napolitaans gerecht van pasta en aardappelen. Zoals veel gerechten uit de Napolitaanse keuken, is ook deze pasta een creatie die is ontstaan in een periode van armoede en dus een gebrek aan geld. Aardappelen waren goedkoop en bleken bovendien een uitstekende combinatie met pasta te zijn. Niet alleen om het smakelijk was, maar vooral omdat het de maag goed wist te vullen. Het is een eenvoudig gerecht dat de maag goed vult en je zeker geprobeerd moet hebben. 

Ik weet niet of deze foto het eindresultaat genoeg eer aandoet, maar ik durf te zeggen dat het heerlijk was! Uiteraard is het recept van de pasta e patate ook terug te vinden in het digitale kookboek ‘Campania op je bord’.

De komende tijd zullen er hier hoogstwaarschijnlijk nog meer gerechten met aardappelen op tafel verschijnen. Enthousiast kwam Freddy al met een lijst van gerechten die ik dan zou kunnen maken, zoals verse friet, gnocchi alla sorrentina. Opeens ontstaat er bij mij het vermoeden dat hij heel bewust die zes kilo aardappelen door de zonnige straten van het centro storico heeft gesleept en minder onschuldig is dan hij lijkt. 

Dag 48 – 26 april 2020

Met een aangenaam zonnetje en de straat die was gevuld met de geur van schoon wasgoed, leek de dag gisteren goed te beginnen. Er leek verder dan ook weinig aan de hand. Debbie was even naar buiten geweest en moest bij de bank zijn die direct tegenover de boulevard ligt. Ze liet mij wat foto’s en een video zien van hoe deze er momenteel bij ligt. De meest geliefde plek van de stad is afgesloten met hekken waarop de duidelijke boodschap ‘Restiamo a casa’ te lezen is en rijden er voortdurend politiewagens rond om te controleren of iedereen zich aan de regels houdt.

Het stemde mij verdrietig. Het was niet alleen enorm treurig om deze prachtige plek er zo verlaten bij zien te liggen maar plots bekroop mij het gevoel dat we gestraft worden en je je bijna schuldig moet voelen wanneer je buiten bent. Daarnaast geeft deze foto ook duidelijk het verschil weer tussen Nederland en Italië. Bijna dagelijks zie ik berichten van mensen die foto’s plaatsen dat ze buiten zijn voor een wandeling of een rondje op de skates. Begrijp me niet verkeerd, als het hier mocht dan zou ik precies hetzelfde hebben gedaan. Maar wanneer vervolgens de hashtag ‘quarantaine’ aan de foto wordt toegevoegd, ben ik bijna geneigd een woordenboek cadeau te doen want dan heb je echt niet begrepen wat dat precies inhoudt.

Dit alles bij elkaar met in gedachten dat ik in de afgelopen 47 dagen slechts twee keer heel kort buiten ben geweest, zorgde ervoor dat er iets in mij knapte. Dit resulteerde in een flinke huilbui waar geen einde aan leek te komen. Verdriet, kwaadheid, onzekerheid en een hele hoop frustratie gok ik zo. Dit was de eerste keer in 47 dagen dat dit gebeurde, dus het zal waarschijnlijk tijd zijn geweest om me even hysterisch te laten gaan. Eerlijk, het luchtte enorm op. 

Toen ik weer wat gekalmeerd was, dacht ik aan alle mooie en fijne dingen van de afgelopen periode. Zo ben ik enorm dankbaar voor de steun die ik heb ontvangen en nog steeds krijg. In de vorm van lieve woorden, berichten of financieel door het aanschaffen van een ebook: ik ben daar enorm dankbaar voor. Deze gedachte zorgde er dan ook voor dat ik me weer een stuk beter voelde en gaf me weer een gevoel van vertrouwen. De rest van de dag heb ik heerlijk in de zon gezeten en gelezen en moest ik niks. Ook heb ik weer een deel van de aardappelen gebruikt en gehoor gegeven aan een van Freddy’s wensen door huisgemaakte frietjes te maken. 

Dit stukje wilde ik met jullie delen omdat ik een eerlijk beeld wil schetsen van de hele situatie en wat dit met een persoon doet/kan doen. Absoluut niet om medelijden te wekken, want er is verder niks aan de hand maar kan de combinatie van emoties en gedachten soms bijzondere reacties veroorzaken. 

Dan nu iets veel leukers! Afgelopen week schreef ik dat ik bezig was met het schrijven van een bijzonder stuk. Dit stuk staat inmiddels online en deel ik deze dan ook met trots. 

Voor Dolcevia.com neem ik jullie namelijk mee op een virtuele wandeling door Napels! Ik schenk hierin aandacht aan de werken van de beroemde architect Luigi Vanvitelli, van wie er veel werken in de stad zijn te bewonderen. Vanuit mijn huiskamer maak ik in gedachten een wandeling door het Napels van Vanvitelli. Van het beroemde Piazza Dante, waar achter het standbeeld van de bekende poëet Dante Alighieri het Foro Carolino van zijn hand schittert, neem ik je mee naar de Rione Sanità om een ander meesterwerk te aanschouwen. Terwijl ik na deze wandeling bijkom van alle indrukken, uiteraard met een wijntje, neem ik je nog even snel mee naar het koninklijk paleis van Caserta (foto) om dit pareltje te bewonderen. Ik ben heel erg benieuwd wat jullie ervan vinden. Door het zo gedetailleerd mogelijk te beschrijven, heb ik geprobeerd het zo echt mogelijk te maken en je even de indruk te geven samen met mij op stap te zijn in Napels.

Dag 49 – 27 april 2020

Na mijn eerlijke bericht van gisteren, ontving ik veel lieve en mooie reacties. Dat is dan ook precies wat ik gister ook aanhaalde als een van de mooie en fijne dingen in deze bizarre periode. Ik ben enorm dankbaar dat ik dagelijks mijn verhaal kwijt kan maar bovenal met de steun die ik krijg van mensen die ik niet eens persoonlijk ken maar die ik inmiddels geen vreemden meer kan noemen. Prachtig!

Gisteren had ik me dan ook voorgenomen om er een rustige dag van te maken. Ik heb namelijk altijd een hele lijst met dingen die ik wil doen, die ik kan doen en die ik zou moeten doen. Deze heb ik even links laten liggen en precies gedaan waar ik zin in had. Zo deed ik samen met Debbie een heerlijke workout om de laatste sporen van frustratie eruit te zweten, wat aardig is gelukt. Dankzij Freddy en de kilo’s aardappelen, hoefde ik niet lang te wachten op inspiratie om de rest van de dag mee te vullen. Eerlijk, ik vond het heel prettig om in de keuken bezig te zijn en iets te doen wat ik al lange tijd niet had gedaan. Van de aardappelen maakte ik namelijk verse gnocchi en kon ik zo weer iets van Freddy’s wensenlijst afstrepen. Om deze pasta van aardappelen te maken, heb je aardig wat tijd en geduld nodig maar ik moet toegeven dat het best leuk is en zeker niet moeilijk. Waar ik vroeger er maar niet in slaagde om de juiste vorm van een gnocco te krijgen door het stukje deeg over de achterkant van een vork te rollen, had ik het nu opeens door en rolde ik achter elkaar perfect gevormde gnocchi. Ok, tegen het einde aan werden de gnocchi steeds groter omdat ik er geen zin meer in had, maar de smaak was er niet minder op. De verse pasta mengde ik in een ovenschaal met een saus, die ik uren eerder had bereid, en wat soorten kaas zodat ik in de avond een smakelijke gnocchi alla sorrentina kon serveren. Omdat ook dit weer een zeer geslaagd gerecht was, gaat Freddy wel opeens twijfelen aan mij en onze relatie aangezien ik jaren heb geroepen dat ik niet kan koken.

Wanneer je benieuwd bent naar het resultaat, neem dan even een kijkje op mijn instagram waar ik deze gisteren heb gedeeld! Het recept voor gnocchi alla sorrentina is uiteraard ook terug te vinden in het digitale kookboek ‘Campania op je bord’, te bestellen via de website.

Gisteravond was premier Giuseppe Conte live om het te hebben over de versoepeling van de lockdown in fase 2. De toespraak was nog maar net afgelopen of ik ontving via de app al allerlei memes over de uitspraken van Conte. Er was redelijk wat verwarring, het is niet voor iedereen duidelijk wat er nu gaat veranderen maar waar het eigenlijk op neerkomt: er verandert zeer weinig. De grappen gingen dan voornamelijk over het feit dat fase 2 hetzelfde is als fase 1 en het erop neerkomt dat de lockdown is verlengd tot 18 mei. 

Wel zijn er een aantal kleine versoepelingen. Zo mag men vanaf vandaag in de ochtend tussen 06:30 uur en 08:30 uur weer hardlopen en in de avond tussen 19:00 uur en 22:00 uur. Uiteraard gaat dit gepaard met een hele reeks voorwaarden. Zo ben je verplicht om een mondmasker te dragen, je autocertificazione en ID-bewijs op zak te hebben, 2 meter afstand te bewaren en mag je bovendien niet verder dan 200 meter verwijderd zijn van je eigen woning. Dit laatste, over de 200 meter, kan ik overigens zelf niet terugvinden in de verordening die getekend is, maar wordt wel overal geroepen. In het document dat De Luca heeft ondertekend, wordt enkel gesproken dat het is toegestaan om in de nabijheid van je woning hard te lopen. Wanneer je je niet aan deze regels houdt en er vindt een controle plaats, kun je een boete ontvangen tussen e €400 en €3000,-.

Vanmorgen waren er dan ook al veel mensen die in de ochtend vroeg de straat op gingen om te gaan hardlopen en weer een beetje te proeven van de vrijheid die een paar maanden geleden nog zo normaal leek. Vriendin en Nederlandse local in Napels Leny was een van deze personen. Zij stuurde prachtige plaatjes van een Napels dat net ontwaakte, met het zonlicht dat schitterend op de straattegels viel. Bij het zien van de foto’s werd ik emotioneel en merkte ik hoe erg ik de straten van deze bijzondere stad mis. Ook voor Leny was het een emotioneel moment en ik denk dat dit voor veel mensen niet veel anders zal zijn. Daarom deel ik deze schitterende foto van Napels, met de contouren van de wereldberoemde Vesuvius op de achtergrond en het zonnetje dat veelbelovend begint te schijnen. Grazie Leny!

Over Napels gesproken: via de website kun je nog steeds de gratis tour door deze fascinerende stad downloaden! Heb je dit nog niet gedaan, raad ik je zeker aan om dit te doen. De link vind je helemaal onderaan dit bericht. Ik leid je rond door deze geweldige stad aan de hand van verhalen, bijzonderheden en tips. Ook leuk: in de tour vind je een code waarmee je de digitale reisgids ‘Jouw Local in Napels’ met korting aan kunt schaffen. Kun je dus geen genoeg krijgen van Napels en wil je meer verhalen lezen, je onderdompelen in haar sferen en je even in deze Zuid-Italiaanse stad wanen, dan is deze gids ideaal! De kortingscode is geldig tot 15 mei 2020.

Vandaag is het weer een zonnige dag en hangt het wasgoed lekker in het zonnetje te drogen. Daarnaast kijk ik enorm uit naar vanavond. Vanavond gaat het dan eindelijk gebeuren: we gaan pizza eten! De bestelling hadden wij vorige week al geplaatst en werd afgelopen weekend bevestigd. Je begrijpt dat wij met dit vooruitzicht allemaal ontzettend vrolijk gestemd zijn vandaag. Na de gnocchi van gisteren, vandaag dus pizza. Gelukkig mogen we weer naar buiten om te gaan hardlopen. 200 meter. Het begin is er.

Dag 50 – 28 april 2020

Gisteravond was het moment waar we vol verlangen naar uit hadden gekeken dan eindelijk daar. Net iets over zevenen werd er aangebeld en wisten we allemaal wat dat betekende: Pizza!

Wat was het heerlijk om weer een echte pizza te kunnen ruiken en proeven. De geur alleen al is geweldig, laat staan wanneer je er een hap van neemt en kunt genieten van de rijke smaken in je mond. En dan het deeg…ja, ik heb zelfs de korstjes opgegeten en niet eens als laatste. We genoten van een heerlijke pizza margherita, een pizza ortolana en een ripieno met ricotta en ham van pizzeria Resilienza. Alhoewel Freddy pas vroeg of wij ook wilden proeven van de ripieno toen hij al ver over de helft was en duidelijk niet van plan was om te delen, was het een heerlijke avond en voelde het echt alsof we iets te vieren hadden. Dat de pizza’s weer bezorgd mogen worden én er vanaf gisteren weer mag worden hardgelopen, zijn toch hele kleine stapjes in de goede richting die gevierd mogen worden.

Dat men weer tussen bepaalde tijden naar buiten mag voor een wandeling of om te hardlopen, was een kans die door veel mensen met beide handen werd aangegrepen. Mensen wilden weer even kunnen proeven van de vrijheid die zij zo hadden gemist en trokken er dus massaal op uit. Beelden uit Napels en Salerno lieten bovendien zien dat niet iedereen zich aan de voorschriften hield die bij dit uitje komt kijken. Toen ik deze beelden zag, vroegen we ons af hoe lang het zou duren voordat Vincenzo De Luca live zou gaan om de verordening weer in te trekken. Hij ging niet live en heeft deze verordening (nog) niet ingetrokken, maar aan het gebruik van de vele hoofdletters in zijn bericht was wel op te maken dat hij flink pissig was. Met de woorden ‘Of er wordt verantwoordelijkheid genomen of iedereen gaat weer terug naar huis.’ maakte hij duidelijk dat wanneer mensen weigeren zich aan de regels te houden, het een logisch gevolg is dat we weer terug zullen moeten gaan naar de vorige situatie waarbij niemand naar buiten mag. Hij benadrukt dat door onverantwoordelijk gedrag het aantal besmettingen weer toe kan nemen en er geen andere oplossing zal zijn dan deze versoepeling van de maatregelen weer terug te draaien. Iets waar uiteraard niemand op zit te wachten na weken binnenzitten.

Vandaag is het een iets minder mooie dag (grijs en regenachtig) dan gisteren dus toen Debbie vanmorgen vroeg ging hardlopen, waren er maar weinig mensen te vinden op de boulevard. De mensen die zij tegenkwam, respecteerden duidelijk de regels door afstand te bewaren en een maskertje te dragen. Laten we hopen dat dit de komende dagen ook zo blijft en wij op deze manier allemaal een heel klein beetje kunnen genieten van een stukje herwonnen vrijheid. En pizza.

Dag 51 – 29 april 2020

Maandagavond genoot ik sinds tijden weer van een heerlijke pizza, gisteren genoot ik van de vele, lieve reacties. Ik kreeg bijna de indruk dat we maandagavond met z’n allen pizza hadden gegeten, zo blij waren mensen voor ons dat we weer mochten smullen van dit goddelijk stukje deeg. Het is bijzonder om te zien hoe mensen die ik niet ken, meeleven met mij/ons in deze situatie. Het raakt mij dan ook enorm om de reacties te lezen en te zien dat men oprecht blij is.

De pizza was natuurlijk heerlijk en was het een moment waar we allemaal enorm naar hadden uitgekeken maar in werkelijkheid ging het niet zozeer om de pizza zelf. Het feit dat het na bijna 50 dagen weer was toegestaan om eten te bezorgen, is namelijk een kleine overwinning voor iedereen. Het is dat sprankje hoop dat gloort aan de horizon. De eerste zonnestraal die je weer voelt op je huid na dagen kou en regen. We waren dus niet alleen verheugd om de pizza zelf, maar ook om het feit dat deze überhaupt aan huis geleverd kon worden. Het is de eerste stap. Het is een beginnetje.

Zoals ik gisteren schreef, is het op bepaalde tijden ook toegestaan om naar buiten te gaan voor een wandeling of om te hardlopen. Ik heb hier nog geen gebruik van gemaakt maar ben dit wel van plan te doen. Uit betrouwbare bron (Debbie) heb ik echter vernomen dat het vandaag, net als gisteren, erg rustig was op de boulevard in de stad. Daarnaast houden de mensen zich aan de regels en wordt er voldoende afstand gehouden. Dat het rustig is tijdens de toegestane hardloop-uren, heeft voornamelijk te maken met de weersomstandigheden. Het regent en met zulk weer komen de meeste mensen hier niet buiten. Inmiddels is het opgeklaard dus heb ik een vaag vermoeden dat het vanavond weer een stuk drukker zal zijn op straat tussen 19:00 – 22:00 uur. Laten we hopen dat men zich aan de regels houdt en een bericht met veel hoofdletters van De Luca niet nodig zal zijn.

Vandaag wil ik jullie graag meenemen naar een schitterende plek waar je niet uitgekeken en gefotografeerd raakt. Deze foto is genomen vanaf Monte di Procida en zoals je kunt zien heb je vanaf hier een waanzinnig mooi uitzicht! Achter mij zie je Bacoli met het Lago Miseno en Capo Miseno en tik ik met mijn neus bijna het eilandje Nisida aan, gelegen aan de voet van de Posillipo-heuvel. Daarachter verschijnt de karakteristieke Vesuvius in beeld en zie je het begin van het Sorrentijns schiereiland uiterst rechts in beeld. Het mooie is dat deze foto niet eens alles laat zien wat dit uitkijk punt zo geweldig maakt! Wanneer je namelijk het vaste land vanaf de Vesuvius blijft volgen, langs het Sorrentijns schiereiland, verschijnt daar plotseling het beroemde eiland Capri in beeld. Draai je je hoofd nog verder naar rechts, zie je daar de eilanden Ischia en Procida samen schitteren in zee. Ontzettend bijzonder om zo veel parels van de regio Campania in een keer te kunnen aanschouwen! Een uitkijkpunt waar je stil van wordt en je uren kunt staren naar al het moois.

Ik hoop dat jullie genoten hebben van dit virtuele uitstapje, ook al was deze erg kort. De gratis tour door Napels kan nog altijd gedownload worden via de website, daar neem ik rustig de tijd om je mee te nemen door de straten van Napels en haar verhalen en schatten met jou te delen.

Uiteraard hoop ik dat veel van jullie daadwerkelijk deze kant op zullen komen, wanneer alles achter de rug is natuurlijk. Dan gaan we met z’n allen pizza eten. Wie gaat er mee? 

Dag 52 – 30 april 2020

Vandaag heb ik na exact 50 dagen weer voor het eerst voet gezet op de lungomare! Bizar hoeveel emoties dit bij mij teweeg bracht maar wat was het heerlijk!

Toen Freddy gisteravond voor een korte wandeling naar buiten wilde, bleef ik toch liever thuis. Het was een mooie avond en had ik dus het vermoeden dat het erg druk zou zijn. Het leek mij daarom verstandiger om binnen te blijven. Vanmorgen stond ik echter te trappelen om naar buiten te gaan en wilde ik niet langer wachten. Ik merkte namelijk dat ik er op een of andere manier tegen op begon te zien om überhaupt naar buiten te gaan, dus moest ik hier even doorheen. Samen met Debbie ging ik vanmorgen om 06:30 uur de deur uit, uiteraard met mondkapje op, autodichiarazione en identiteitsbewijs op zak.

Het licht van de ochtendzon wierp een warme gloed op de gebouwen en zongen de vogels vrolijk hun lied. Toen we bij de boulevard aankwamen, ik de frisse voorjaarsgeuren in mij opnam, het groen aanschouwde dat overal om mij heen te vinden was en de felblauwe zee voor mij zag liggen, moest ik mijn best doen om een traantje te onderdrukken. Zoals ik zei, was het 50 dagen geleden dat ik voor het laatst over de lungomare heb gewandeld, een van de meest geliefde plekken van de stad. Het was voor de hele stad verboden terrein en was dan ook afgesloten met hekken.

Toen ik vanmorgen op een nog vrijwel lege boulevard stond, viel het mij op hoe intens de kleuren waren van alles wat ik om mij heen waarnam. Het gras leek wel fel groen te zijn, de pastelkleurige gebouwen oogden warmer dan 50 dagen eerder, de flanken van het Lattari gebergte waren voorzien van een prachtige groene gloed en leek de zee wel blauwer dan ooit. En dan de geuren. Oh, die heerlijke voorjaarsgeuren! Bomen waar ik de naam niet van weet maar volop in bloei stonden en zo’n heerlijke geur verspreidden (waarvoor ik even stiekem mijn mondkapje omlaag deed om deze extra goed in mij op te kunnen nemen), de zilte zeelucht, het pas gemaaide gras. Wat heb ik genoten van deze wandeling. Terwijl wij al die tijd binnen moesten zitten, is de wereld doorgegaan en heeft de natuur zich klaargemaakt voor het voorjaar en de zomer. 

Ik kreeg er enorm veel energie van en voelde mij dolgelukkig. Een gevoel dat ik ook terug kon zien in het gedrag van een aantal honden die ik onderweg tegenkwam. Spelende en rennende honden die weigerden te luisteren naar hun baasjes die wanhopige pogingen deden om deze weer aan te kunnen lijnen. Een van deze honden bleef maar heen en weer rennen over het strand, absoluut niet van plan om op korte termijn weer terug naar huis te gaan. De jonge baasjes probeerden van alles om het beestje bij hen terug te laten komen maar daar leek de hond alleen maar meer energie van te krijgen. Als een wild paard galoppeerde hij door de golven en jaagde hij op duiven. Je zou kunnen zeggen dat deze scène staat voor de euforie van een hond die in de afgelopen weken niet verder dan een paar meter van zijn woning mocht komen om zijn behoefte te doen en nu weer meer speelruimte heeft gekregen. Een gevoel dat ik maar al te goed kon begrijpen.

We wandelden naar het einde van de boulevard om vervolgens weer om te keren. Pas toen merkte ik op dat het inmiddels aardig druk begon te worden. Waar de meesten zich gewoon aan de regels hielden, was er hier en daar toch een enkeling die deze gewoon aan zijn/haar laars leek te lappen. Zo is het bijvoorbeeld namelijk niet meer toegestaan om te hardlopen, iets wat ik wel zag gebeuren. Vincenzo De Luca heeft dit verbod afgelopen dinsdagmiddag weer opgelegd aangezien het vrijwel een onmogelijk opgave is om met een mondkapje op hard te lopen. Omdat het dragen van een mondkapje verplicht is en je tijdens het hardlopen de regels dan niet na kunt leven, was de enige logische beslissing om dit dan maar weer te verbieden. Dinsdagavond werd er dan ook al direct begonnen met het uitdelen van hoge boetes aan hardlopers in overtreding. Dat deze boodschap nog niet bij iedereen is aangekomen, werd vanmorgen duidelijk. Ook vandaag spotte ik hardlopers zonder mondkapje of mensen die deze onder hun kin hadden geplaatst. Best vreemd want ik vraag mij af of zij zich bewust hiertegen verzetten of geen internet of televisie hebben en het nieuws daardoor niet kunnen volgen. Ook wij waren niet direct op de hoogte van het verbod, maar na een aantal dagen moet dit nieuws een ieder toch wel bereikt hebben.

Hoe dan ook, ik ben op dit moment in elk geval dolgelukkig. Gelukkig omdat ik weer heb mogen genieten van de natuur, van de omgeving, een blik heb kunnen werpen op de Amalfikust, de zee heb kunnen zien en ruiken, heb kunnen wandelen over de mooie boulevard, de geuren en kleuren heb kunnen ervaren die komen kijken bij deze prachtige tijd van het jaar. Zulke simpele dingen maar man…wat heb ik deze gemist. 

Dag 53 – 1 mei 2020

Wat een verschil kan een korte wandeling maken. Gisteren was dat in elk geval duidelijk te merken. Het is alsof je weer een stuk helderder na kunt denken en plots een beter zicht hebt. Door het inademen van de frisse buitenlucht, de pracht van de natuur weer met eigen ogen te kunnen aanschouwen en de mogelijkheid hebben om even de benen weer eens goed te strekken, verdween de mist in mijn hoofd als sneeuw voor de zon. Het voelde zo ontzettend goed en heerlijk, te vergelijken met vlinders in je buik. Het zorgde dan ook voor een glimlach op mijn gezicht de rest van de dag.

De lungomare van Salerno behoort dan ook tot mijn favoriete plekken in de stad en kom ik er graag. Net als een hele hoop andere locals die hier normaal gesproken dagelijks komen voor een wandeling of om wat zonnestralen mee te kunnen pakken. Op zondagmiddag wordt (in tijden wanneer er geen sprake is van een pandemie) de promenade overspoeld met Italiaanse families, kinderwagens, rennende kinderen, ballonverkopers en straatartiesten. Het is een heerlijke, autovrije plek vanwaar je zicht hebt op de Amalfikust enerzijds en, bij helder weer, Punta Licosa in het Cilento gebied anderzijds. De boulevard bestaat uit drie lanen die worden gescheiden door stukken groen met palmbomen en lekker veel bankjes vanwaar je perfect zicht hebt op alles wat er gebeurt. Op de buitenste laan zijn nog de rails te vinden van de oude spoorlijn waarmee in het verleden goederen vanuit de haven naar het station werden vervoerd.

Voor mij is een wandeling over de lungomare de ideale manier om even tot rust te komen en nieuwe inspiratie op te doen, iets wat ik gisteren weer eindelijk kon doen en mij dus zo ontzettend blij heeft gestemd. Daarom deel ik vandaag wederom een plaatje van de boulevard, in de hoop dat het anderen ook zo blij kan maken.

Omdat het dan ook echt aanvoelde als een feestje, hebben we gisteren nogmaals pizza besteld. Met het excuus om lokale ondernemers te steunen in deze tijden, bestelden we ditmaal drie pizza’s bij Il Duca die wij ons weer zeer goed lieten smaken. Hiervoor moet ik Piet Buisman bedanken, die zo ontzettend attent is geweest om ons deze pizza’s aan te bieden. Grazie mille!

Dan van Salerno even een kort uitstapje naar Napels. Ik heb namelijk een boekentip die ik nog graag met jullie wilde delen. Wanneer je op zoek bent naar een boek om Napels beter te kunnen begrijpen, lees dan ‘Napels – Een duivels paradijs’ van Gert Hage. Het is een boek dat mij van begin tot eind wist te boeien. Gert weet op een eerlijke en mooie wijze de stad in beeld te brengen en begrijpelijker te maken. Ik zag dat de paperback versie tegenwoordig moeilijk te verkrijgen is, maar het ebook is te vinden voor €4,99,-!  

Vandaag begon de dag regenachtig en is de verwachting dat het op zal klaren. Mocht het rond 19:00 uur redelijk weer zijn, denk ik dat ik misschien ook vandaag weer even de zee gedag ga zeggen. 

Dag 54 – 2 mei 2020

Hoewel het gisteren in de loop van de dag opklaarde, ben ik in de avonduren toch niet naar buiten gegaan voor een wandeling. Eerder op de dag had Vincenzo De Luca zich weer laten horen en was duidelijk niet te spreken over de beelden die hij onder ogen had gekregen. Hij gaf aan dat het aangegeven tijdvak in de avond vooral bedoeld was om families met kinderen wat adem- en bewegingsruimte te geven. In plaats daarvan zag hij hordes mensen tussen die families doorrennen, de 1,5 meter afstand niet in acht nemend. De woorden waarmee hij zijn ongenoegen liet blijken, wilde ik even met jullie delen.

“Het zijn niet de mooie, strakke meisjes van de reclame die gaan hardlopen in strakke leggings. In plaats daarvan zie je oude zwijnen van mijn leeftijd die zijn gaan rennen zonder masker op, met een sportbroek tot aan de enkels, een tweede broek eroverheen tot aan de knieën en met nog een derde broekje daar weer overheen. Deze mensen zouden direct gearresteerd moeten worden wegens onzedelijk gedrag.” 
Aldus de gouverneur van de regio Campania, Vincenzo De Luca.

Gisteren bleef ik dus binnen en was ik van plan om vanochtend vroeg weer naar buiten te gaan. Toen ik rond 5 uur wakker werd, hoorde ik de regen tegen de ramen tikken. Toen het rond 6:30 uur nog niet was gestopt met regenen, besloot ik dat naar buiten gaan er deze ochtend niet in zou zitten.

We zijn verder veel bezig met aankomende maandag, wanneer fase 2 van start gaat en wat dat allemaal zal gaan betekenen. Duidelijk is dat hardlopen in elk geval nog steeds verboden zal zijn, een masker verplicht is en lichamelijke beweging in de buitenlucht is toegestaan (zoals een wandeling of wat oefeningen). Ook gaan parken weer open en mag je je verder dan die 200 meter van huis begeven. Wat wel vrij onduidelijk is (en wanneer iemand dit lees die hier een antwoord op kan geven: graag!), is of vanaf 4 mei de tijdsvakken waarin het naar buiten gaan is toegestaan, komen te vervallen. Waar ik er eerst van overtuigd was dat deze niet meer gehanteerd zouden worden, heb ik nu mijn twijfels. Gisteren heb ik grondig een document over Fase 2 bestudeerd, maar kon ik nergens deze tijden vinden. Vandaar dat ik in de veronderstelling was dat deze niet meer van toepassing zouden zijn vanaf aanstaande maandag. Na de toespraak van De Luca vond ik in een samenvatting van de belangrijkste punten echter dat de tijdsvakken tot 17 mei geldig zullen blijven. Buiten deze uren mag je enkel met een geldige reden de straat op, zoals dat nu dus ook het geval is. Vandaag maar weer eens op onderzoek uit zodat ik goed voorbereid ben wanneer ik naar buiten ga. 

En ook vandaag neem ik jullie weer mee naar Napels! Ik kan nou eenmaal geen genoeg krijgen van deze stad. Iedereen kent ongetwijfeld de uitspraak ‘Napels zien en dan sterven.’ Voor Dolcevia.com liet ik mijn fantasie de vrije loop en gaf ik een compleet nieuwe draai aan deze poëtische woorden. Ik nodig je uit mijn verhaal te lezen via onderstaande link en hoor natuurlijk graag wat je ervan vindt! 

Napels zien en dan sterven?

Met het wisselvallige weer van vandaag, ga ik denk ik ook maar een wandeling maken door zonnige straten van Napels. Heerlijk ronddwalen, de geuren, kleuren en geluiden in mij opnemen, street art spotten, smullen van wat street food en uiteraard een goed kopje koffie. 

Dag 55 – 3 mei 2020

Vandaag tikken we dag 55 aan en tevens de laatste dag van de complete lockdown in Italië. Vanaf morgen 4 mei gaat namelijk Fase 2 van start.

Wanneer ik terugkijk op de afgelopen 55 dagen, kan ik me bijna niet voorstellen dat ons leven echt bijna twee maanden stil heeft gelegen. Het leven dat wij gewend waren dan. Toen ik op dag 1 begon om deze ervaring met het publiek te delen, had ik er totaal geen weet van hoelang de lockdown zou duren, wat het met mij zou doen, hoe ik ermee om zou gaan. Zowel de ups als de downs heb ik dan ook met jullie gedeeld en ben enorm dankbaar voor de grote hoeveelheid steun die ik heb ontvangen in de afgelopen 55 dagen. Hoewel het af en toe even iets minder ging, kan ik oprecht zeggen dat ik mijn tijd enorm goed heb gebruikt. Naast mijn dagelijkste stukken hier, heb ik ook veel andere artikelen geschreven voor zowel mijn eigen website als voor andere. In schrijven heb ik altijd veel plezier gehad en was het dan ook zeker geen straf om dit in deze periode juist meer te gaan doen. Het heeft er juist voor gezorgd dat de discipline om dagelijks te schrijven, is verbeterd. Ook had ik eindelijk de rust om weer meer te lezen, iets wat ik altijd graag heb gedaan. Dit alles wisselde ik af met het luisteren naar inspirerende podcasts en deed ik geregeld een workout. Uiteraard zijn dit zaken die ik gewoon vast blijf houden, ook nu de maatregelen versoepeld worden. Zo zal ik nog steeds dagelijks verhalen, ervaringen, weetjes en handige tips met jullie delen!

Waar ik echter het meest trots op ben, is de prachtige samenwerking die is ontstaan in deze periode van crisis. Samen met Michelle Bogers van Taste Guide Naples schreef ik het digitale kookboek ‘Campania op je bord’, dat enthousiast door jullie is ontvangen. Vanaf afstand werkten wij samen om een mooi boek in elkaar te zetten en zorgden wij ervoor dat wij onze tijd in quarantaine op een goede manier konden besteden. Door hiermee bezig te zijn, konden we elkaar aanmoedigen, motiveren en inspireren om in deze tijd positief gestemd te blijven. Op het eindresultaat zijn wij dan ook bijzonder trots.

In dit kookboek laten wij jou, aan de hand van 33 recepten, kennis maken met de smaken van de heerlijke regio Campania. Met de heerlijkste recepten uit deze zuidelijke regio kun je Italië dus zelf in huis halen! Het mooie is dat men voor slechts €2,99 direct twee ondernemers steunt die nu noodgedwongen hun werkzaamheden hebben moeten staken.
Uiteraard gaat de verkoop van het kookboek dan ook gewoon door want Fase 2 betekent helaas niet dat wij onze werkzaamheden weer kunnen hervatten.

Wat Fase 2 nu exact inhoudt, was allemaal nog een beetje onduidelijk. Hierdoor maakte het mij een klein beetje angstig om vanaf volgende week weer naar buiten te gaan omdat het allemaal niet duidelijk was aan welke regels wij ons straks moeten houden. In gesprek met wat vriendinnen uit de regio, schreven we gisteren de regels uit om duidelijk te hebben wat Fase 2 nu betekent. Zo schreef ik in mijn bericht van gisteren dat de twee tijdsvakken waarin we naar buiten mogen, tot 17 mei geldig zouden blijven. Als snel ontving ik echter het bericht dat dit niet meer van toepassing zal zijn en deze worden afgeschaft. Vanaf morgen komen deze namelijk te vervallen. Alleen het tijdvak in de ochtenduren tussen 06:00 – 08:30 uur blijft bestaan om joggers de ruimte te geven zonder mondmasker te kunnen hardlopen. De rest van de dag zijn we vrij om naar buiten te gaan voor het maken van een wandeling en mogen we ons verder begeven dan slechts in de nabijheid van de eigen woning. Uiteraard wel mét mondmasker, de autodichiarazione en moet er voelde afstand worden gehouden.

Je kunt je voorstellen wat een vreugde dit nieuwsbericht teweeg bracht! Het vooruitzicht om weer op elk gewenst tijdstip een wandeling te kunnen maken, te genieten van de omgeving, wat extra beweging en bewegingsruimte, maakte mij zo blij als een kind in een snoepwinkel. Zoals ik eerder in dit bericht schreef, betekent Fase 2 niet automatisch dat alles weer normaal is. Hoewel dit nog wel even zal duren, geven deze versoepelingen mij toch hoop en stemmen mij optimistisch. Het komt uiteindelijk allemaal goed.

Morgenochtend zal ik vroeg uit de veren zijn om te genieten van een stukje vrijheid dat tot 9 maart 2020 zo normaal leek. Wil je mee kunnen genieten van Salerno in de vroege uren? Volg me dan op instagram! Misschien een leuk idee om live te gaan zodat we samen over de boulevard wandelen en kunnen genieten van de zonsopgang?