De legendarische actrice Sophia Loren schittert als vanouds weer op het witte doek. In de film La vita davanti a sé (The Life Ahead) kruipt zij in de huid van Madame Rosa en stelt zij ook ditmaal niet teleur. De film, geregisseerd door haar zoon Edoardo Ponti, is vanaf 13 november 2020 op Netflix te zien en is – in mijn ogen – een absolute aanrader.

Madame Rosa

La vita davanti a sé is gebaseerd op de roman van de Franse schrijver Romain Gary en vertelt het verhaal van Madame Rosa, een Joodse vrouw die de Holocaust heeft overleefd. Ze is een voormalige prostituee en vangt in haar kleine appartement in Bari kinderen op die het moeilijk hebben en nergens anders terecht kunnen. Op verzoek van haar huisarts Dokter Coen neemt zij, met enige tegenzin, de twaalfjarige Senegalese Momo in huis. Ondanks de grote verschillen in onder andere leeftijd, afkomst en religie, ontstaat er tussen deze personages een bijzondere en diepe band die niemand ongeroerd zal laten.

Bekijk hieronder de trailer van La vita davanti a sé.

Hartverwarmend duo

Zonder twijfel is de zesentachtigjarige Sophia Loren de ster van deze ontroerende film. Het acteren is zij duidelijk niet verleerd en speelt zij de sterren van de hemel. Het is ongelofelijk wat een talent deze vrouw bezit en de kijker hiermee weet te ontroeren. Ook nieuwkomer Ibrahima Gueye, die de rol van Momo vertolkt, weet met zijn spel het publiek te raken en zorgt gedurende de film geregeld voor een glimlach op je gezicht. Het is bewonderenswaardig te noemen hoe deze jongen het voor elkaar heeft gekregen om een personage neer te zetten dat zijn kinderlijke onschuld lang geleden al heeft verloren. Sophia en Ibrahima hebben dit verhaal op een geweldige manier neergezet en vormen dan ook een hartverwarmend duo. De chemie tussen de acteurs die van het scherm lijkt te spatten, heeft ervoor gezorgd dat La vita davanti a sé een Oscarwaardige film is geworden.

Duizend procent Napolitaanse

Het hartverwarmende verhaal van Madame Rosa zorgde ervoor dat bij Sophia de wens ontstond om terug te keren op het witte doek. Dat de stad Bari het decor voor deze film vormde, was ook een van de redenen waarom het verhaal haar aansprak. De geuren, de zee en de mensen deden haar namelijk aan haar geliefde Napels denken, een stad die zij nog altijd een warm hart toedraagt. Sterker nog: in een recent interview benadrukte zij nogmaals dat zij duizend procent Napolitaanse is en dat nooit zal vergeten. Tot op de dag van vandaag zit Napels in haar hart en dankt zij haar successen aan deze stad.

Pozzuoli

Hoewel zij in 1934 het levenslicht zag in Rome, had zij Napolitaanse roots en groeide zij op bij haar familie in Pozzuoli. Deze stad werd tijdens de Tweede Wereldoorlog meerdere malen gebombardeerd, waarbij Sophia tijdens één van deze bombardementen door een granaatscherf werd geraakt en gewond raakte aan haar kin. De familie nam hierop het besluit om naar Napels te verhuizen om daar het einde van de oorlog af te wachten. Deze beide steden en met name de Napolitaanse cultuur, zijn altijd onderdeel blijven vormen van Sophia’s leven en lange carrière.

In veel van de films waar zij in speelde, acteerde zij in het Napolitaanse dialect en speelde zij onder andere samen met een van de andere belangrijke personages die Napels rijk is: de komiek Totò. Naast de vele rollen in komedies, liet Sophia in andere films zien dat ze ook prima in staat was om dramatische rollen vorm te geven.

Wederzijdse liefde

Dat de liefde wederzijds, is, blijkt wel uit de vele hommages aan de legendarische actrice die er in Napels te vinden zijn. In winkeltjes vind je haar afbeelding terug op de vele souvenirs, zijn er verschillende street art werken aan haar opgedragen en hebben pizzeria’s hun zaak naar haar vernoemd. Nu zij wederom een geweldig werk heeft neergezet als Madame Rosa, zullen de Napolitanen alleen maar nóg trotser zijn op de vrouw die geen moment voorbij laat gaan om onder woorden te brengen hoe dankbaar zij is voor Napels en haar afkomst.

• 

• 

Dit artikel bevat affiliate links.